کتاب در اسارت جغرافیا

کتاب در اسارت جغرافیا نوشتهٔ تیم مارشال در نشر مرکز چاپ شده است. ترجمهٔ این اثر را مرجان رضایی را به‌عهده داشته و ویراستاری آن در تحریریه نشر مرکز انجام شده است.

درباره کتاب در اسارت جغرافیا

همه‌ٔ رهبران در اسارت جغرافیا اسیرند. کوه‌ها، رودخانه‌ها، دریاها و شن و ماسه انتخاب‌هایشان را محدود می‌کند. بله، برای آن‌ که بتوانید رویدادهای جهانی را پیگیری کنید باید مردم، اندیشه‌ها، و حرکات را درک کنید؛ اما اگر با جغرافیا آشنا نباشید، هرگز تصویر کاملی نخواهید داشت.

اگر با خود فکر کرده‌اید که چرا ذهن پوتین این‌قدر مشغول کریمه است، چرا تقدیر آن بود که ایالات متحده‌ٔ آمریکا یک ابرقدرت جهانی شود، یا چرا پایگاه‌های قدرت چین در حال گسترش است، پاسخ پرسش‌هایتان این‌جاست.

در اسارت جغرافیا به گذشته، حال و آینده می‌نگرد تا تصویری روشن از یکی از عوامل تعیین‌کننده‌ٔ تاریخ ارائه دهد. وقت آن رسیده که دوباره به «ژئو» در ژئوپلیتیک اهمیت دهیم.

تعدادی از اظهار نظرها دربارهٔ این کتاب:

«دیدی تازه و اصیل به ژئوپلیتیک پشت پرده‌ٔ چالش‌های امروزین سیاست خارجی.»

اندرو نیل

«دیدی دقیق به نحوه‌ٔ تأثیر جغرافیا بر تصمیمات رهبران جهان.»

گیدئون راچمن

کتاب در اسارت جغرافیا را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

اگر به جغرافیا یا تاریخ علاقه‌مند باشید یا حتی به علوم اجتماعی و علوم سیاسی، مطالعهٔ این اثر برایتان جالب خواهد بود.

بخشی از کتاب در اسارت جغرافیا

«در منتهاالیه شرق دورِ روسیه هم جغرافیاست که این کشور را حفظ می‌کند. اعزام ارتشی از آسیا به سوی بخش آسیایی روسیه دشوار است؛ آن‌جا به چیزی جز برف نمی‌شود حمله کرد، و فقط تا کوه‌های اورال می‌توان پیش رفت. در این صورت هم سرزمین وسیعی در شرایطی دشوار و با استفاده از خطوط تدارکاتی طولانی تصرف شده که در آن هر آن احتمال ضدحمله می‌رود.

شاید فکرکنید هیچ‌کس قصد اشغال روسیه را ندارد، اما روس‌ها چنین دیدگاهی ندارند، و برای این دیدگاه دلیل خوبی هم دارند. در پانصد سال اخیر بارها از سمت غرب مورد هجوم واقع شده‌اند. در سال ۱۶۰۵ لهستانی‌ها از طریق جلگهٔ اروپای شمالی، در ۱۷۰۸ سوئدی‌ها به فرماندهی کارل دوازدهم، در ۱۸۱۲ فرانسوی‌ها به فرماندهی ناپلئون، و آلمانی‌ها دو بار در سال‌های ۱۹۱۴ و ۱۹۴۱، در جریان دو جنگ جهانی، به آن‌ها حمله‌ور شدند. از دیدگاهی دیگر، اگر از زمان تهاجم ناپلئون در سال ۱۸۱۲ شروع کنیم، و این بار جنگ کریمه را در سال‌های ۵۶-۱۸۵۳ و نیز دو جنگ جهانی منتهی به سال ۱۹۴۵ را به حساب آوریم، در این صورت روس‌ها هر ۳۳ سال یک بار در جلگهٔ اروپای شمالی و اطرافش مشغول جنگ بوده‌اند.

در سال ۱۹۴۵ و در پایان جنگ جهانی دوم، روس‌ها سرزمینی در مرکز و شرق اروپا را که از آلمانی‌ها گرفته بودند اشغال، و بخشی از آن را ضمیمهٔ اتحاد جماهیر شوروی کردند که در تلاش بود کم‌کم شبیه امپراتوری قدیم روسیه شود. در سال ۱۹۴۹ چند کشور اروپا و آمریکای شمالی سازمان پیمان آتلانتیک شمالی (ناتو) را تأسیس کردند تا از اروپا و اقیانوس اطلس شمالی در مقابل خطر تهاجم شوروی دفاع کنند. در پاسخ، بیشتر دولت‌های کمونیستی اروپا در سال ۱۹۵۵ ــ تحت رهبری شوروی ــ پیمان ورشو را پایه‌گذاری کردند، که هدفش دفاع نظامی و کمک‌های متقابل بود. این پیمان قرار بود آهنین باشد، ولی حالا می‌دانیم که با فرارسیدن اوایل دههٔ ۱۹۸۰ آهن داشت زنگ می‌زد، و پس از سقوط دیوار برلین در ۱۹۸۹ جز تلی خاک از آن نماند.»