دانلود و خرید کتاب صوتی نامه های سرگشاده

کتاب صوتی نامه های سرگشاده نوشتهٔ واتسلاف هاول و ترجمهٔ احسان کیانی خواه است. محمود هادی زاده گویندگی این ناداستان صوتی را انجام داده و انتشارات ماه آوا آن را منتشر کرده است.

درباره کتاب صوتی نامه های سرگشاده

کتاب صوتی نامه های سرگشاده که یکی از نوشته‌های غیرنمایشی واتسلاف هاول است، ۲۵ عنوان از سال ۱۹۶۵ (وقتی نمایشنامه‌نویس جوانی بود و با تئاتر بالوستراد پراگ همکاری می‌کرد) تا پیام تبریکش به‌مناسبت سال نو به مردم چکسلواکی در ژانویهٔ ۱۹۹۰ (یعنی مدت کوتاهی بعد از اینکه به مقام ریاست‌جمهوری این کشور انتخاب شد) را در بر گرفته است. ترتیب زمانی این نوشته‌ها (به‌استثنای اولین نوشته به نام «جان تازه») طبیعتاً با توجه به هدف اصلی کتاب در نظر گرفته شده است. گفته شده است که هاول، نویسندهٔ موقعیت‌ها است. او در نوشته‌هایش به رویدادها و تجربه‌ها و بینش‌ها و مناقشه‌ها و اوضاع روحی و ذهنی واکنش نشان داده است. این مجموعه ناداستان، نوشته‌های او هم بازگوی زندگی فکری‌اش است و هم به‌طور ضمنی از زمانه‌اش برایمان گفته است.

در یک تقسیم‌بندی می‌توان ادبیات را به ۲ گونهٔ داستانی و غیرداستانی تقسیم کرد. ناداستان (nonfiction) معمولاً به مجموعه نوشته‌هایی که باید جزو ادبیات غیرداستانی قرار بگیرند، اطلاق می‌شود. در این گونه، نویسنده با نیت خیر، برای توسعهٔ حقیقت، تشریح وقایع، معرفی اشخاص، یا ارائهٔ اطلاعات و به دلایلی دیگر شروع به نوشتن می‌کند. در مقابل، در نوشته‌های غیرواقعیت‌محور (داستان)، خالق اثر صریحاً یا تلویحاً از واقعیت سر باز می‌زند و این گونه به‌عنوان ادبیات داستانی (غیرواقعیت‌محور) طبقه‌بندی می‌شود. هدف ادبیات غیرداستانی تعلیم عامهٔ مردم است (البته نه به‌معنای آموزش کلاسیک و کاملاً علمی و تخصصی که عاری از ملاحظات زیباشناختی است)؛ همچنین تغییر و اصلاح نگرش، رشد افکار، ترغیب، یا بیان تجارب و واقعیات از طریق مکاشفهٔ «مبتنی بر واقعیت» از هدف‌های دیگر ناداستان‌نویسی هستند. ژانر ادبیات غیرداستانی به مضمون‌های بی‌شماری می‌پردازد و فرم‌های گوناگونی دارد. انواع ادبی غیرداستانی می‌توانند شامل این‌ها باشند: جستارها، زندگی‌نامه‌ها، کتاب‌های تاریخی، کتاب‌های علمی - آموزشی، گزارش‌های ویژه، یادداشت‌ها، گفت‌وگوها، یادداشت‌های روزانه، سفرنامه‌ها، نامه‌ها، سندها، خاطره‌ها، نقدهای ادبی.

شنیدن کتاب صوتی نامه های سرگشاده را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب صوتی را به دوستداران تاریخ جهان و قالب ناداستان پیشنهاد می‌کنیم.

درباره واتسلاف هاول

واتسلاف هاول، نمایشنامه‌نویس و جستارنویس چک‌تباری است که در سال ۱۹۳۶ در چکسلواکی سابق به دنیا آمد. او که مهم‌ترین و مبتکرترین نمایشنامه‌نویس چک در دههٔ ۱۹۶۰ بود، بسیار زود رودرروی ساختارهای قدرت سیاسی حاکم بر کشورش ایستاد و با خلق نمایشنامه‌هایی همچون «ضیافت در باغ» (۱۹۶۳) و «یادداشت» (۱۹۶۵) و جستارهای مختلفی که در دهه‌های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ میلادی نوشت، بر بلاهت و پوچی جامعه‌ای ماشینی و حکومتی تمامیت‌خواه انگشت گذاشت. او یکی از سخنگویان اصلی گروه منشور ۷۷ بود و در فاصلهٔ ۱۹۷۹ تا ۱۹۸۳ به‌دست رژیم کمونیستی چکسلواکی و به اتهام مشارکت در جنبش حقوق بشری چک زندانی و نمایشنامه‌هایش ممنوع اعلام شد. در نوامبر ۱۹۸۹ با بنیان‌گذاری جنبش «میعادگاه مدنی» که پس از ۴۰ سال نخستین جنبش قانونی مخالفان حکومت چکسلواکی به حساب می‌آمد، رژیم حاکم را مجبور به تقسیم قدرت کرد و در نهایت به فاصلهٔ یک ماه بعد به مقام ریاست‌جمهوری موقت چکسلواکی انتخاب شد. با فروپاشی نظام کمونیستی در ۱۹۹۰، بار دیگر به ریاست‌جمهوری چکسلواکی برگزیده شد و در ۱۹۹۲ پیش از انحلال چکسلواکی از مقامش کناره گرفت. بعدها در سال‌های ۱۹۹۳ و ۱۹۹۸ بر مسند ریاست جمهوری تازه‌تأسیس چک نشست. در طول دوران ریاست‌جمهوری با نگاهی سوسیال دموکرات به مسائل اجتماعی و اقتصادی جامعه و کشورش پرداخت و از آزادی‌های مدنی و حقوق بشر به‌شدت دفاع کرد. دوران ریاست‌جمهوری هاول در ۲۰۰۳ به پایان رسید و او نهایتاً در دسامبر ۲۰۱۱ چشم از جهان فرو بست. غیر از دو نمایشنامهٔ یادشده، از جمله دیگر آثار خواندنی و مشهور هاول می‌توان به «نامه‌هایی به اولگا» (۱۹۸۳)، «زیستن در حقیقت» (۱۹۸۶)، «سه‌گانهٔ وانک» (۱۹۹۰)، «برهم‌زدن آرامش» (۱۹۹۱)، «تأملات تابستانی» (۱۹۹۱) و کتاب غیرداستانیِ «نامه‌های سرگشاده» اشاره کرد.

بخشی از کتاب صوتی نامه های سرگشاده

«آقای دوپچک عزیز،

نمی‌دانم مرا به یاد می‌آورید یا نه: یک سال پیش در جمع کوچکی از نویسندگان و سیاستمداران با هم صحبت کردیم. ضمناً نمی‌دانم که نام من در مقام یک نویسنده برایتان آشناست یا نه، و حتی نمی‌دانم از این نامه همان برداشتی را می‌کنید که مقصود من بوده یا نه: این نامه ابراز صادقانهٔ اعتقادهایی صادقانه است. مدت زیادی با خودم فکر کردم تا به این نتیجه برسم که برایتان نامه‌ای بنویسم؛ چون معتقدم در این برههٔ خاص، نوشتن این نامه به شما تنها کاری -در دامنهٔ اختیارهای محدود من- است که برای یک آرمان بزرگ از دستم برمی‌آید، آرمانی مهم و حیاتی برای کشوری که داخل مرزهایش زندگی می‌کنم و به زبانش می‌نویسم. گذشته از اینها، راه و رسم شما همیشه اعتماد به دیگران بوده (گاهی بیش از حد جایز)، بنابراین شاید همین جای امیدواری باشد و نوشته‌های مرا با آن خصومت تعصب‌آمیزی نخوانید که این روزها نثار هرچه که خط‌مشی رسمی را تأیید نکرده باشد می‌کنند.

نیازی نیست ناظر سیاسی سرد و گرم‌چشیده‌ای باشیم (خود من قطعاً در این جایگاه نیستم) تا متوجه بشویم فقط چند هفته یا شاید چند روز که بگذرد، بلندپایه‌ترین مقام‌های حزب (و در نتیجه دولت) به مداخلهٔ شوروی چراغ سبز نشان می‌دهند و تفسیر شوروی دربارهٔ وقایع ۱۹۶۸ در چکسلواکی را، بی‌چون‌و‌چرا، تأیید می‌کنند. ضمناً به تجربهٔ چندانی هم نیاز نیست که بفهمیم هدف از پروپاگاندای رسمی این روزها در کل همین است که ما را، به لحاظ ایدئولوژیک، برای آن مرحلهٔ نهایی آماده کند، مرحله‌ای که طی آن سیاست‌های حکومت پس از این مداخله به شکل تسلیم و تمکین سیاسی و ایدئولوژیک و اخلاقی درمی‌آید. و از آنجایی که دیگر چندان امیدی نیست فشار قشرهای مختلف مردم و اندیشمندان و نیروهایی در داخل رهبری حزب بتواند جلوی این مرحلهٔ ننگین و شرم‌آور را بگیرد، نگاه همهٔ مردم چک و اسلواک (و همین‌طور مردم دنیا) به شما و تعدادی از همکارانتان دوخته شده و منتظرند ببینند حالا که وقت موضع‌گیری شما فرا رسیده، چه خواهید کرد.»