دانلود و خرید کتاب سه کاربرد چاقو؛ در باب طبیعت و مقصود درام

کتاب سه کاربرد چاقو؛ در باب طبیعت و مقصود درام، نه نمایشنامه و فیلم‌نامه که از نوشته‌های نظری دیوید ممت است. این کتاب با ترجمه محمدرضا ترک تتاری منتشر شده است.

درباره کتاب سه کاربرد چاقو؛ در باب طبیعت و مقصود درام

اگر چه این کتاب در نگاه اول راهی برای نوشتن نمایشنامه به نظر می‌رسد، اما می‌توان به نوعی آن را مانیفست هنری دیوید ممت دانست، مقاله‌ای درباره‌ی چیستی هنر و چرایی و چگونگی نوشتن. حکایت‌ها و مثال‌های جذاب ممت همراه با لحنی آمیخته به طنز و آیرونی این کتاب را خاص کرده است. از طرفی دیگر ممت زبانی گزیده دارد و با کمترین حاشیه و حرف اضافه خواننده را درگیر می‌کند. 

خواندن کتاب سه کاربرد چاقو؛ در باب طبیعت و مقصود درام را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به تمام علاقه‌مندان به ادبیات نمایشی و هنر نوشتن پیشنهاد می‌کنیم

بخشی از کتاب سه کاربرد چاقو؛ در باب طبیعت و مقصود درام

چیزی تا پیروزی نمانده است. در آخرین ثانیه‌های بازی نتیجه به آن یکه‌دلاور وابسته است، آن سردار، آن قهرمان، آن که در لحظهٔ آخرْ تمام امید ما به ساق‌های او بسته شده، حملهٔ آخر، دریبل، پاس، شوت‌ ـــــ ‌بله. گل.

اما صبر کنید: آن دلاوری که برای این وظیفهٔ خطیر انتخاب کرده‌ایم، آن قهرمان، مصدوم است. و کسی روی نیمکت نیست جز یک جوان تازه‌کار. و غیره و غیره و غیره.

در این استعاره می‌بینیم که نه‌تنها این مسابقه چکیده‌ای از درام است، بلکه هر پردهٔ مسابقه (فراموش نشود منظورمان مسابقهݧݧݩٔ تمام‌عیار است.) چکیدهٔ کل مسابقه است (طبق الگوی: «بله! نه! اما صبر کنید ...!»)‌ همان‌طور که هر پردهٔ نمایش چکیدهٔ کل نمایش است. از این رو، شاید مسابقهٔ فوتبال نمونه‌ای از نظریهٔ مونتاژ آیزنشتاین باشد: ایدهٔ نمای الف با ایدهٔ نمای ب درهم می‌آمیزد تا به ما ایدهٔ سومی دهد که خود خشت‌های تقلیل‌ناپذیر ساختمانی است که نمایش روی آن بنا خواهد شد.

دفاع تیم الف و حملهݧݧٔ تیم ب در بازی درهم می‌آمیزند و پس از آن توپ در موقعیتی متفاوت از پیش قرار خواهد داشت. برای موقعیت جدید توپ، (که اگر در همان جای قبلی هم باشد، با گذر زمان در موقعیت جدیدی است) ما تماشاچیان یک معنای فلسفی را درونی می‌کنیم/به نحو شهودی درک می‌کنیم/خلق می‌کنیم/می‌سازیم.

در‌حقیقت ما روند مسابقه را دقیقاً مانند یک درام، یک نمایش، توجیه عقلانی کرده، عینیت بخشیده و شخصی می‌کنیم. چراکه درنهایتْ مسابقه درامی است که معنایی متناسب با زندگی‌های ما دارد. وگرنه اصلاً چرا آن را تماشا می‌کنیم؟

مسابقه لذت‌بخش است، مثل موسیقی، مثل سیاست و مثل تئاتر. چون قابلیت ما در سنتز عقلانی‌ ـــــ ‌یعنی همان توانایی ما در یادگیری یک درس که سازوکار بقایمان است ‌ ‌را به کار انداخته، به آن لذت بخشیده و جانی تازه می‌دمد.