بریده‌هایی از کتاب سه کاربرد چاقو؛ در باب طبیعت و مقصود درام

نویسندهٔ خوب چیزهایی را که دیگران دور می‌اندازند نگه می‌دارد.

درنهایت، ندیدن زندگی به‌سان نمایشی که ما خود قهرمانش هستیم آسان نیست‌ ـ‌ و این کشمکشْ رسالت بزرگ دین است که پیش از هبوط انسانْ درام بخشی از آن بود.

آنچه یک قهرمان نیاز دارد نمایش است. در یک نمایش تمام‌عیار چیزی نامرتبط با خواستهٔ او پیدا نمی‌کنیم. هر پیشامد یا در راستا و یا در ممانعت از رسیدن قهرمان به هدفی مشخص است. کارگزاران تبلیغاتی خوب می‌دانند که کمپین‌های انتخاباتی امریکا ساختار یک درام را دارد. قهرمان ملت امریکاست در هیئت کاندیدای مورد نظر. او مسئله‌ای را پدید می‌آورد و وعدهٔ حل آن را می‌دهد. ما، مردم امریکا، نیز مانند تماشاچیانِ نمایش سوار بر موج می‌شویم، نه چون طالب آن‌ایم که مسئله‌ای خاص حل شود، (فرضاً چرا باید اینکه اتللو زن خیالی‌اش را می‌کشد یا نه برای ما مهم باشد؟)

تراژدی نه تجلیل پیروزی محتوم ما که تجلیل حقیقت است. تراژدی چیرگی نیست، سرسپاری است. غالب نیروی تسکین‌بخش آن، همان‌طور که پیش‌تر گفته شد، از همان عملکردی می‌آید که شکسپیر شرحش داده است: آن هنگام که چاره‌ای نباشد، اندوه نیز از پا خواهد افتاد.

یک تلویزیون با «حق انتخاب» بین هفتصد کانال نه آزادی بلکه اجبار است. دستگاهی که آفریده‌ایم نیاز به تماشا‌شدن دارد؛ زیر لب به ما می‌گوید، «برای قبضه‌کردن توجه شما از هیچ کاری دریغ نخواهم کرد.» ما سکونی آمیخته به کرختی و بی‌تفاوتی را انتخاب می‌کنیم و آن را سرگرمی می‌نامیم.

شاهِ خوب شاهی است که می‌تواند بدون نگهبان در خیابان‌ها قدم بزند

هنر، که دیگر حیطهٔ تخصصی هنرمند نیست، به ابزار دست سرمایه‌گذاران بدل شده؛ ابزار دست ضمیر خودآگاه. ضمیر خودآگاه می‌پرسد «هنر به چه دردی می‌خورد؟» و خود جواب می‌دهد «به درد سرگرم‌کردن مردم.»

تراژدیْ تجلیل انقیاد فرد است و ازاین‌رو تجلیل رهایی او از بار سنگین سرکوب و اضطراب متعاقب آن. («آن هنگام که چاره‌ای نباشد، اندوه نیز از پا خواهد افتاد.»)

زندگی ساده نیست، حقیقت ساده نیست، هنر حقیقی ساده نیست. هنر حقیقی عمیق است، پیچیده است و متنوع، همچون ذهن‌ها و روح‌های آفرینندگانش.

من قبلاً می‌گفتم نویسندهٔ خوبْ چیزهایی که دیگران نگه می‌دارند را دور می‌اندازد.

نویسندهٔ خوب چیزهایی را که دیگران دور می‌اندازند نگه می‌دارد.

بچه‌ها آخر روز جست‌وخیز می‌کنند تا آخرین مانده‌های انرژی آن روز را نیز صرف کنند. معادل این اتفاق برای بزرگ‌سالان پس از غروب خورشید، ساخت یا مشاهدهٔ درام است، ‌تا جهان در ساختاری فهم‌پذیر سامان داده شود. نمایش/فیلم/غیبت‌کردن‌های شبانه آخرین فعالیت روزانهٔ سازوکار بقایمان است. در این فعالیت‌ها می‌کوشیم آخرین ته‌مانده‌های انرژی ادراکی را تخلیه کنیم تا خوابمان ببرد. در این موقعیت ما به درام روی می‌آوریم و اگر هم چیزی نباشد دستمان را بگیرد، از هیچ، درام سرهم می‌کنیم.

فیلم روز بد در بلک راک درامی برجسته است، یک تریلر دراماتیک با ساختار و اجرایی فوق‌العاده. با این وجود، یک جا اسپنسر تریسی، قهرمان فیلم، شروع می‌کند به گفتن دلایلش برای آمدن به بلک راک و [بیانِ] وضعیت روحی‌اش «پیش از آغاز داس

(لطفاً در نظر داشته باشید نوع‌دوستی «من به مردم کمک خواهم کرد، برایشان هنر خواهم آورد» و طمع‌کاری «اگر چیزی که می‌خواهند را به آنها بدهم، پول خوبی نصیبم خواهد شد»، سوءاستفاده‌هایی همسان از نیاز انسان به هنر هستند. هردو استثمارند. در هیچ‌کدام نیاز به هنر برآورده نمی‌شود؛ در هر دو حالت فرد از مشارکت در سازوکاری که به آن اشاره شد رضایت کسب می‌کند.)

وقتی در ساختمان نویسنده‌های شرکت فاکس نشسته‌اید و هفته‌ای ۲۰۰/۰۰۰ دلار حقوق می‌گیرید، می‌دانید به نفعتان است دست از خیال‌بافی بردارید و شروع کنید به ریختن طرحِ بنجی بازمی‌گردد اما اگر تک‌وتنها در کافه نشسته‌اید و سیگاری گیرانده‌اید، آزادانه‌تر می‌توانید دنبالهٔ افکار غریب و آشفتهٔ خود را بگیرید. چون همهٔ افکارتان، از اساس، غریب و آشفته‌اند. (اگر این‌چنین نبودند، ما نه‌تنها به سالن نمایش نمی‌رفتیم، بلکه رؤیا هم نمی‌دیدیم.) بدین‌ترتیب، شما در کافه نشسته‌اید و با خود می‌گویید «خدای من، عجب ایدهٔ جذابی شده! ممکن است قبلاً به ذهن کسی رسیده باشد؟ نکند من دیوانه باشم؟ احتمالاً کسی از این خوشش خواهد آمد؟»

چیزی که من و شما از هنر می‌خواهیم آرامش است. تهیه‌کننده، سرمایه‌گذار و نمایندهٔ بنیاد نمی‌توانند از این آگاه باشند؛ حتی هنرمند هم این را نمی‌داند. او تنها به‌سوی این کار انگیخته می‌شود.

شخصیت منفی، دشمن، افکار خود ماست.