بریده‌هایی از کتاب سه کاربرد چاقو؛ در باب طبیعت و مقصود درام

درنهایت، ندیدن زندگی به‌سان نمایشی که ما خود قهرمانش هستیم آسان نیست‌ ـ‌ و این کشمکشْ رسالت بزرگ دین است که پیش از هبوط انسانْ درام بخشی از آن بود.

نویسندهٔ خوب چیزهایی را که دیگران دور می‌اندازند نگه می‌دارد.

آنچه یک قهرمان نیاز دارد نمایش است. در یک نمایش تمام‌عیار چیزی نامرتبط با خواستهٔ او پیدا نمی‌کنیم. هر پیشامد یا در راستا و یا در ممانعت از رسیدن قهرمان به هدفی مشخص است. کارگزاران تبلیغاتی خوب می‌دانند که کمپین‌های انتخاباتی امریکا ساختار یک درام را دارد. قهرمان ملت امریکاست در هیئت کاندیدای مورد نظر. او مسئله‌ای را پدید می‌آورد و وعدهٔ حل آن را می‌دهد. ما، مردم امریکا، نیز مانند تماشاچیانِ نمایش سوار بر موج می‌شویم، نه چون طالب آن‌ایم که مسئله‌ای خاص حل شود، (فرضاً چرا باید اینکه اتللو زن خیالی‌اش را می‌کشد یا نه برای ما مهم باشد؟)

تراژدی نه تجلیل پیروزی محتوم ما که تجلیل حقیقت است. تراژدی چیرگی نیست، سرسپاری است. غالب نیروی تسکین‌بخش آن، همان‌طور که پیش‌تر گفته شد، از همان عملکردی می‌آید که شکسپیر شرحش داده است: آن هنگام که چاره‌ای نباشد، اندوه نیز از پا خواهد افتاد.

یک تلویزیون با «حق انتخاب» بین هفتصد کانال نه آزادی بلکه اجبار است. دستگاهی که آفریده‌ایم نیاز به تماشا‌شدن دارد؛ زیر لب به ما می‌گوید، «برای قبضه‌کردن توجه شما از هیچ کاری دریغ نخواهم کرد.» ما سکونی آمیخته به کرختی و بی‌تفاوتی را انتخاب می‌کنیم و آن را سرگرمی می‌نامیم.

تراژدیْ تجلیل انقیاد فرد است و ازاین‌رو تجلیل رهایی او از بار سنگین سرکوب و اضطراب متعاقب آن. («آن هنگام که چاره‌ای نباشد، اندوه نیز از پا خواهد افتاد.»)

هنر، که دیگر حیطهٔ تخصصی هنرمند نیست، به ابزار دست سرمایه‌گذاران بدل شده؛ ابزار دست ضمیر خودآگاه. ضمیر خودآگاه می‌پرسد «هنر به چه دردی می‌خورد؟» و خود جواب می‌دهد «به درد سرگرم‌کردن مردم.»

نویسندهٔ خوب چیزهایی را که دیگران دور می‌اندازند نگه می‌دارد.

بچه‌ها آخر روز جست‌وخیز می‌کنند تا آخرین مانده‌های انرژی آن روز را نیز صرف کنند. معادل این اتفاق برای بزرگ‌سالان پس از غروب خورشید، ساخت یا مشاهدهٔ درام است، ‌تا جهان در ساختاری فهم‌پذیر سامان داده شود. نمایش/فیلم/غیبت‌کردن‌های شبانه آخرین فعالیت روزانهٔ سازوکار بقایمان است. در این فعالیت‌ها می‌کوشیم آخرین ته‌مانده‌های انرژی ادراکی را تخلیه کنیم تا خوابمان ببرد. در این موقعیت ما به درام روی می‌آوریم و اگر هم چیزی نباشد دستمان را بگیرد، از هیچ، درام سرهم می‌کنیم.