کتاب پنج مصاحبه پاریس ریویو

کتاب پنج مصاحبه پاریس ریویو پنج مصاحبه با کارلوس فوئنتس، دیوید ممت، چینوا آچه‌به، اومبرتو اکو و کازوئو ایشی گورو با ترجمهٔ نیلوفر معتمد است و انتشارات ناهید آن را منتشر کرده است.

درباره کتاب پنج مصاحبه پاریس ریویو

پاریس ریویو فصلنامۀ ادبی انگلیسی‌زبان، چاپ امریکاست که در ۱۹۵۳، در پاریس تأسیس شد. ناشر آن درو هاینتس است. لوگو آن طرح نمادین امریکایی ـ فرانسوی است؛ عقابی امریکایی که قلمی را نگه‌داشته و کلاهی به‌سر دارد که نماد انقلاب فرانسه است. از ویژگی‌های این نشریه گفت‌وگوهای خواندنی‌ای است که با رمان‌نویسان، داستان‌نویسان، نمایش‌نامه‌نویسان، و شاعران بنامی همچون ویلیام فاکنر، تی س الیوت، تونی موریسون، گراهام گرین و ارنست همینگوی انجام داده است. از ۲۰۰۵، با سردبیری فیلیپ گورویچ، تغییراتی ظاهری و محتوایی در این نشریه ایجاد شد. از آن پس، از ادبیات غیر داستانی و عکس نیز بسیار استفاده می‌شد. مجموعه‌ای از بهترین گفت‌گوهای چاپ‌شده در این نشریه به‌صورت کتاب منتشر شده است. در سال‌های ۱۳۴۴ و ۱۳۴۵ش، داریوش مهرجویی، فیلم‌ساز ایرانی، سردبیری این نشریه را برعهده داشت. پاریس ریویو با چاپ گزارشی تصویری از زندگی فلاکت‌بار ساکنان کی‌بارا در نایروبی، برندۀ جایزۀ ملی روزنامه‌نگاری تصویری در ۲۰۰۷ شد.

در کتاب پنج مصاحبه پاریس ریویو پنج مصاحبهٔ درخشان با کارلوس فوئنتس، دیوید ممت، چینوا آچه‌به، اومبرتو اکو و کازوئو ایشی گورو آمده است.

خواندن کتاب پنج مصاحبه پاریس ریویو را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

اگر به خواندن مصاحبه‌های نویسندگان بزرگ علاقه دارید این کتاب را حتما بخوانید.

بخشی از کتاب پنج مصاحبه پاریس ریویو

«فوئنتس: اول آوریل ۱۹۷۷ پست‌ام را به‌عنوان سفیر مکزیک در فرانسه تحویل دادم و بی‌درنگ خانه‌ای در حومهٔ پاریس اجاره کردم، در آنجا بود که دوباره نوشتن را از سر گرفتم. این دیپلمات وظیفه‌شناس دو سال بود که حتی یک کلمه هم ننوشته بود. بعداً متوجه شدم خانه‌ای که اجاره کرده‌ام متعلق به گوستاو دورِ بوده، آن خانه اشتیاق‌ام را به فُرم و وحشت دوباره زنده کرد. به‌عنوان مثال تصویرسازی‌های دورِ برای «شنل قرمزی» را در نظر بگیرید: آنها به‌طرز باورنکردنی آدم را برمی‌انگیزند! دختر کوچولو و گرگ در تختخواب! آخرین رمان‌ام یعنی خویشاوندان دور تحت تأثیر این نشانه‌ها به‌وجود آمد.

مصاحبه‌گر: چرا در دورانی که سفیر مکزیک بودی نوشتن برایت غیرممکن بود؟

فوئنتس: دیپلماسی به‌نوعی مقابل نوشتن قرار دارد. باید به مسائل بی‌شماری توجه کنی: خانمی که گریه‌کنان وارد می‌شود چون با منشی دعوایش شده؛ واردات و صادرات؛ دانشجویانی که به دردسر افتاده‌اند؛ و کارهای خود سفارت. برای نوشتن نویسنده باید تمرکز داشته باشد، نباید هیچ کار دیگری غیر از آن انجام دهد. به این ترتیب این انرژی در تمام آن مدت در من جمع شد و حالا دارد فوران می‌کند. این روزها زیاد می‌نویسم. به‌علاوه، یاد گرفته‌ام که چطور بنویسم. سابقاً نمی‌دانستم چطور باید بنویسم، فکر می‌کنم از زمانی که کارمند دولت شدم این کار را یاد گرفتم. آدم وقتی کار دفتری انجام می‌دهد زمان ذهنی زیادی در اختیار دارد: وقت کافی دارد که فکر کند و در ذهنش یاد بگیرد چطور بنویسد. وقتی جوان بودم هر روز بی‌آنکه بدانم چه می‌خواهم بگویم خودم را با چالش کاغذ سفید مالارمه مواجه می‌کردم، این کار خیلی آزارم می‌داد. با کاغذ می‌جنگیدم و بهایش را هم با زخم معده دادم. با اشتیاق خالص آن کار را انجام می‌دادم، چون آدم وقتی بیست، سی سال‌اش است با اشتیاق می‌نویسد. بعدها باید انرژی‌ات را با هوشمندی به‌کار بگیری. وقتی به عقب برمی‌گردم فکر می‌کنم که همان دو سال پشت‌میزنشینی باعث شد ذهنم آزاد شود و در درون خود شروع به نوشتن کند، و آنچه را که قرار است بعد از ترک شغل‌ام بنویسم بپروراند. بنابراین حالا پیش از آنکه بنشینم پشت میز و مشغول نوشتن شوم می‌توانم بنویسم، می‌توانم از کاغذ سفید به‌نحوی استفاده کنم که پیش از این برایم ناممکن بود.»