دانلود و خرید کتاب دومین بهار آلیستر مک‌لاود ترجمه پژمان طهرانیان
تصویر جلد کتاب دومین بهار

کتاب دومین بهار

انتشارات:نشر بیدگل
امتیاز:
۴.۱از ۱۱ رأیخواندن نظرات

معرفی کتاب دومین بهار

دومین بهار مجموعه داستان‌هایی اثر اثر آلیستر مک لاود و در واقع ادامۀ مجموعه داستان جزیره  او است. 

 درباره کتاب دومین بهار

دومین بهار داستان‌های دهۀ ۸۰ و ۹۰ میلادی و بخش دوم داستان‌های آلیستر مک‌لاود در «جزیره» است. مک‌لاود نخستین بار با دو مجموعه داستان کوتاه «هدیۀ گمشدۀ نمکین خون» (۱۹۷۶) و «همچنان که پرندگان خورشید را با خود می‌آورند و داستان‌های دیگر» (۱۹۸۶) به شهرت رسید. مجموعۀ داستان‌های کوتاه مک‌لاود بعدها در کتاب جزیره (۲۰۰۰) منتشر شد. 

دومین بهار ترجمۀ هفت داستان از این کتاب است که نخستین بار در دهه‌های ۸۰ و ۹۰ میلادی منتشر شده‌اند. مک لاود با وجود اینکه نویسنده‌ای کم‌کار است و کمتر از بیست داستان کوتاه و یک رمان منتشر کرده است، اما نوشته‌هایش مهم‌ترین آثار ادبی قرن بیستم کانادا محسوب می‌شوند.

این داستان‌های شخصی و جست‌وجوگرانه‌، با لحن مرثیه‌وار و خیس از ضرب‌آهنگِ آب‌های کانادا، گویای تلاش‌های ادبی عمیقِ مک‌لاود است.

 خواندن کتاب دومین‌ بهار را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

 علاقه‌مندان به داستان‌های کوتاه مخاطبان اصلی این کتاب‌اند.

بخشی از کتاب دومین بهار

تابستانِ پس از کلاس هفتم بود که همهٔ فکروذکرم شده بود کلوب گوساله‌ها. البته آن‌قدرها هم فکر بکری نبود، چون منی که در مزرعه زندگی می‌کردم دوروبرم همیشه پُر از حیوان بود. روزی نبود که لمسشان نکنم و حضور پُررنگشان زندگیِ من و زندگیِ دیگر اعضای خانواده‌ام را خیلی آشکار و ملموس تحت‌تأثیر قرار داده بود. میزان نزدیکی این حیوان‌ها به ما و شیوهٔ این نزدیکی فصل‌به‌فصل تغییر می‌کرد.

زمستان‌ها که تعدادشان کمتر بود، باهم در فضای بسته و فشردهٔ طویله‌هایشان جمع می‌شدند؛ سُم می‌کوبیدند روی کف محکم تخته‌پوشِ پوشیده از پِهِن و سرهای بی‌قرارشان را تکان می‌دادند و هر گونه‌شان صداهای خاص خودش را درمی‌آورد. شب‌ها، اگر جرئتش را داشتی که پا به اسطبلِ ساکت بگذاری، موجی از گرما از اطراف برمی‌خاست و جلوی درِ بازِ جیرجیرو به استقبالت می‌آمد و صدای اوج‌وفرودِ نفس‌های آهنگینشان را در آن تاریکیِ تلطیف‌شده می‌شنیدی. اگر چراغ‌قوه روشن می‌شد یا فانوسی که با خودت آورده بودی شعله می‌گرفت، چشم‌های درخشانِ آنهایی که بیدار شده بودند از توی آخورها و اسطبل‌هایشان برق می‌زد و می‌درخشید و بعد انواع‌واقسام صداها بود که انگار واکنشی بود به وجود نور؛ غژغژِ تیرهای چوبیِ ستون‌ها که گردنِ گاوهای بی‌قرار به آن مالیده می‌شد، خِرخِرهای خفهٔ خوک‌های خواب‌وبیدار، شیهه‌های فین‌فین‌مانندِ اسب‌ها، صدای فِشّ طناب یا چرمی که ناگهان کشیده می‌شد، جرنگ‌جرنگِ زنجیرهای افساری که تکان می‌خورد.


Smnhgh
۱۴۰۱/۰۲/۳۱

خیلی به نظرم قشنگ و دلچسب بود، یه سری داستان های کوتاه که محل وقوع استان های شرقی کاناداست و شخصیت ها کمابیش اجداد مهاجر اسکاتلندی دارن... . . در هم تنیدگی خاطرات و روایت های درون داستان هاجوری بود با این که

- بیشتر
۱۹۸۱ اینها را دارم در ماه دسامبر می‌نویسم. نزدیک کریسمس و سه روز بعد از بارش اولین‌برف در ناحیهٔ جنوب‌غربیِ اُنتاریو. شب یا سرصبح، برف آرام باریده بود. حوالی نیمه‌شب که به تختخواب رفتیم، هیچ برفی درکار نبود. بعد، سرصبح، صدای بچه‌ها را شنیدیم که توی اتاق‌هایشان در آن سرِ هال ترانه‌های کریسمس را می‌خواندند.
میلاد اسماعیلی
برف‌ها هنوز آب نشده بودند و مرغابی‌های وحشی هنوز به شمال پرواز نکرده بودند و نه خبری از تولد اولین بره‌های بهاره بود نه بچه‌گربه‌ها، اما من هنوز چیزی نگذشته نه‌تنها به این بهار که به بهار آینده هم پا گذاشته بودم.
idataaki
«هیچ‌کدوممون برای این زندگی ساخته نشده بودیم.»
پویا پانا
از یک طرف، به گفت‌وگویش با کارور فکر می‌کرد و از طرف دیگر، در کمال تعجب، به خانم مکنزی. به او که فکر کرد حس همدردی‌اش بیش‌ازپیش برانگیخته شد، اویی که شاید بهترینِ آنها بود و برای تحت‌تأثیر قراردادنِ مردی که از هلیفکس آمده بود بیش از همه تلاش کرده بود. تصویر آن زن در گرگ‌ومیشِ درهٔ مکنزی‌ها، که داشت صداهای ضبط‌شدهٔ خانوادهٔ درگذشته‌اش را برای مردی که اصلاً از آن زبان سر درنمی‌آورد پخش می‌کرد، تصویری بود که از ذهنِ آرچیبالد پاک نمی‌شد. حالا زن را تصور می‌کرد که با میل بافتنی روی دامنش آرام نشسته و به صداهایی خیالی گوش سپرده که صاحبانشان آنجا نیستند.
idataaki
دردی را حس می‌کرد که ازآنِ کسانی بود که چیزهای آشنا را پشت‌سر می‌گذارند. شاید احساس کسانی را داشت که مکان‌های بد یا موقعیت‌های بد یا ازدواج‌های بد را پشت‌سر می‌گذارند. کسانی که باید برای آخرین‌بار از فراز شانه‌هایشان به پشت‌سر بنگرند و آرام با خودشان بگویند: «خوب یا بد، کلی از عمرم رو صرفش کردم و حالا چه فرقی می‌کنه؛ هرجا هم که برم، دیگه اون آدم سابق نیستم.»
پویا پانا
«بعضیا هرجا که باشن تنهان.»
پویا پانا
چه سود از گفتنِ قصهٔ غصه‌هایت؟ که آنان فروافتادند، در بهارِ جوانی و آیندهٔ روشنی که پیشِ‌رو داشتند!
پویا پانا
اینجاییم ما، گرفتارِ مرگی که مختص ماست، و نمی‌خواهیم چیزی را ببینیم که گواهی است بر اضمحلال زندگی، یا اینکه شاهد دیگرانی باشیم که آن چیز را می‌بینند. نمی‌خواهیم، مثل آن پسرهای دیگر، صدای پدرمان را بشنویم که مرگی را که مختص اوست به‌سوی خود فرامی‌خواند. می‌توانیم چشمانمان را ببندیم و گوش‌هایمان را بگیریم و در همان حال هم آگاه باشیم که این کارها بیهوده است. همچنان گوش‌به‌زنگ و هراسان آماده‌ایم که تا کِی، به صدای پنجه‌کشیدن‌ها و چنگ‌انداختن‌ها بر در، موهای خاکستری پشت گردنمان راست شود.
پویا پانا
کسانی هم که خرچنگ می‌خوردند غذای لذیذی به حسابش نمی‌آوردند. داستانی نقل می‌کنند از دورانی که در مدرسه‌ها همیشه می‌شد بچه‌های خانواده‌های فقیر را از خرچنگِ توی ساندویچشان تشخیص داد. پول‌دارها می‌توانستند کالباس بخورند.
منصوره جعفری
فقط داستان زن جوانی را به یاد آورد از نسل قبلِ خانوادهٔ خودش که با مردی جوان از درهٔ مکنزی‌ها که «دینِ درستی نداشت» ازدواج کرده بود. آن موقع، اوقاتِ خانواده‌ها حسابی تلخ شده بود و حتی باهم حرف هم نمی‌زدند، تاوقتی‌که همهٔ آن کسانی که می‌دانستند «دین درست» کدام است مُردند
منصوره جعفری
به عقب که نگاه می‌کنم، به نظر می‌رسد ما از خیلی چیزها مطمئن نبودیم، چون در منطقه‌ای زندگی می‌کردیم با هوای متغیر و فصل‌هایی ناپایدار و هجوم حشرات و خاکی نه‌چندان حاصلخیز؛ اما ما به همین خصوصیات آگاه بودیم و همان‌طور که شناگری نگران به کُندهٔ نجات‌بخشش می‌چسبد به آنها می‌چسبیدیم.
منصوره جعفری
و همیشه سخت است دیدن و تشخیص‌دادن رشته‌های گوریده و درهم‌پیچیدهٔ عشق.
Mostafa F
زمانی خیلی کوتاه، «برق زندگی» در چشمانش پیدا بود، اما نتوانست حرفی بزند، چون صورت و گلویش پاره شده بود
Mostafa F
کسانی که در امتداد جاده زندگی می‌کردند با صدای اسب‌های شتابان از خواب پریده بودند و اسب‌ها را از سُم‌ضربه‌های ترسناکِ محکمشان شناخته بودند، به همان ترتیبی که حالا نوادگانشان اتومبیل‌های مختلف را از صدای موتورشان تشخیص می‌دهند.
Mostafa F
سرش را بلند کرد و به خورشید چشم دوخت که به بالاترین نقطه در آسمان رسیده بود و حالا داشت پایین می‌آمد. سر به زیر انداخت و به سگش نگاه کرد که کنارش می‌لرزید. با خود گفت: «هیچ‌کدوممون برای این زندگی ساخته نشده بودیم.»
Mostafa F
بعدها بود که فهمید ایستادنش آن‌طور لب دریا با لباس مردانهٔ مندرس و در احاطهٔ سگ‌هایش که مدام دندان نشان می‌دهند و می‌غرند بدلش کرده به بخشی از فرهنگ عامهٔ آن منطقه. خودش سر در نمی‌آورد چرا، اما تبدیل شده بود به «زن دیوانهٔ جزیره».
Mostafa F
با فرارسیدنِ پاییز، تصمیم گرفت زمستان را در جزیره بماند. بعضی از بستگانش موافقت کردند چون می‌خواستند «یک مک‌فدران» در جزیره بماند و به جوانیِ او و اینکه «به اونجا عادت کرده» استناد می‌کردند. به «حفظ سنت‌ها» علاقه‌مند بودند، البته تاآنجاکه خودشان مسئول حفظِ آن بخشِ خاص از سنت‌ها نباشند.
Mostafa F
اینجاییم ما، گرفتارِ مرگی که مختص ماست، و نمی‌خواهیم چیزی را ببینیم که گواهی است بر اضمحلال زندگی، یا اینکه شاهد دیگرانی باشیم که آن چیز را می‌بینند. نمی‌خواهیم، مثل آن پسرهای دیگر، صدای پدرمان را بشنویم که مرگی را که مختص اوست به‌سوی خود فرامی‌خواند. می‌توانیم چشمانمان را ببندیم و گوش‌هایمان را بگیریم و در همان حال هم آگاه باشیم که این کارها بیهوده است.
Mostafa F
خیلی بد است که من نتوانستم نجاتش بدهم، آن‌طور که او نجاتم داد، و وقتی هم که جسم خون‌آلودش را آنجا کنار جاده دیدم، احساساتم هیچ کمکی به او نکرد.
Mostafa F
متوجه چنگال‌های تیزش هم بودم که دیوانه‌وار جلوی صورتم تکان می‌خوردند و حواسم بود که ممکن است چشمانم را از دست بدهم و می‌دیدم که چشمانِ خودش دارند از حدقه بیرون می‌زنند و شاید خیال می‌کند می‌خواهم خفه‌اش کنم و ممکن بود از فرط استیصال حمله‌ور شود سمتم و صورتم را با دندان‌هایش تکه‌پاره کند. همهٔ اینها را می‌دانستم اما یک‌جورهایی کاری هم از دستم برنمی‌آمد.
Mostafa F

حجم

۳۱۵٫۳ کیلوبایت

سال انتشار

۱۳۹۸

تعداد صفحه‌ها

۳۴۱ صفحه

حجم

۳۱۵٫۳ کیلوبایت

سال انتشار

۱۳۹۸

تعداد صفحه‌ها

۳۴۱ صفحه

قیمت:
۱۴۲,۰۰۰
تومان