کتاب همراه من بیا

کتاب همراه من بیا نوشته شرلی جکسون است که با ترجمه بهرام فرهنگ منتشر شده است. این کتاب آخرین اثر شرلی جکسون است که با تلاش همسرش استنلی ادگار هایمن منتشر شده است.

درباره کتاب همراه من بیا

شرلی جکسن، یکی از مهم‌ترین داستان‌نویسان قرن بیستم ادبیات امریکا، زمانی که تنها ۴۸ سال داشت در تخت خوابش سکته کرد و از دنیا رفت. او با این حتی به ۵۰ سالگی هم نرسید اما ان‌قدر کار دست اول نوشت که تبدیل به یکی از نمادهای ادبیات داستانی آمریکا شد.

همراه من بیا آخرین رمان و یکی از زیباترین آثار جکسن است که هیچ‌گاه نتوانست تمامش کند. در کتاب پیش رو، بخش‌های باقی‌مانده از این رمان به اضافه چهارده داستان کوتاه درخشان او کنار هم گردآمده‌ٰاند که نشان می‌دهند جهان شرلی جکسن چه گستره‌ای دارد.

کتاب پیوست‌های دیگری هم دارد. از جمله سه سخن‌رانی و می‌شود گفت که گزیده‌ای از وجوه مختلف کاری این بانوی نویسنده است. سه سخنرانی چاپ‌شده در این مجموعه را شرلی جکسُن در سال‌های آخر زندگی‌اش در کالج‌ها و کنفرانس‌های نویسندگان ایراد کرده است. در آثار جکسن می‌توان تنهایی، اتفاقات پیش‌بینی‌ نشده از همه مهم‌تر خشونتی را دید که در لایه‌های مختلف انسانی وجود دارد.

این اثر مجموعه ۱۴ داستان است. چهارده داستان کوتاهی که در این مجموعه آمده است از میان حدود هفتاد و پنج داستان گردآوری‌نشده، به عنوان بهترین‌ها، یا داستان‌هایی که بهتر از همه دامنه و تنوع کار او را در طول سه دهه نشان می‌دهد انتخاب شده است.

خواندن کتاب همراه من بیا را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به تمام علاقه‌مندان به ادبیات داستانی پیشنهاد می‌کنیم.

درباره شرلی جکسون

شرلی جکسُن در سال ۱۹۱۶ در شهر سانفرانسیسکو به دنیا آمد. در دوران کودکی خاطراتش را می‌نوشت و در نوجوانی به نوشتن داستان کوتاه و شعر علاقه‌مند شد. در ۱۷ سالگی با خانواده‌اش به شهر روچستر نیویورک نقل‌مکان کرد و در دانشگاه پژوهشی سیراکیوز در رشته‌ی زبان انگلیسی مشغول به تحصیل شد.

نخستین داستانش، جَنیس را در سال ۱۹۴۰ در نشریه‌ی دانشگاه منتشر کرد، دبیر بخش داستان آن نشریه شد، و در همان دوران با همسر آینده‌اش استَنلی ادگار هایمن (یکی از همکلاسی‌هایش که بعدها منتقد ادبی سرشناسی شد) آشنا شد. در سال ۱۹۴۰، پس از آن‌که هر دو فارغ‌التحصیل شدند ازدواج کردند.

آثار شرلی جکسُن شامل شش رمان، در حدود ۱۶۰ داستان کوتاه (که در نشریه‌های مختلفی از قبیل نیویورکر، نیو ریپابلیک، ریدرز دایجست، و چندین مجله‌ی ویژه‌ی زنان چاپ می‌شد و بعدها به صورت چند مجموعه داستان گردآوری و منتشر شد)، بیش از بیست مقاله، چهار کتاب کودک، و دو شرح‌حال شخصی است. شرلی جکسون در سال ۱۹۶۵در سن ۴۸ سالگی در گذشت.

شرلی جکسُن، که از نویسندگان پُرکار و پُرفروش دوران خود به شمار می‌رفت، آثار ناشناخته‌ی بسیاری نیز از خود به‌جا گذاشته که برخی از آن‌ها در دهه‌ها و سال‌های اخیر کشف، گردآوری و منتشر یا آماده‌ی انتشار شده است. چندین سال پیش شوهر شرلی جکسُن ۲۶ کارتن از نوشته‌های دسته‌بندی‌نشده‌ی او را (حاوی داستان‌ها، پیش‌نویس‌ها، طرح‌های داستانی و همچنین نقاشی‌های سیاه‌قلم ساده‌ای که گاه‌به‌گاه کشیده بود) به کتابخانه‌ی کنگره سپرد. دو تن از فرزندان او، لارنس و سارا از میان آن‌ها سی و دو داستان منتشرنشده پیدا کردند و در سال ۱۹۹۶ همراه با بیست و دو داستان گردآوری‌نشده به صورت مجموعه‌ای (Just an Ordinary Day) منتشر کردند.

از سال ۲۰۰۷، برای قدردانی از شرلی جکسُن و آثارش، جایزه‌ای ادبی به نام او بنیان گذاشته شده است که در کنفرانس سالانه‌ی نویسندگان (Readercon)، که ویژه‌ی «ادبیات تخیلی» است، به شش نویسنده در شش رده‌ی رمان، رمان کوتاه، داستان بلند، داستان کوتاه، مجموعه داستان (از یک نویسنده)، و گلچین (گردآوری‌شده از آثار چند نویسنده) که در یکی از ژانرهای تعلیق روانی، وحشت، یا فانتزی سیاه موفقیت قابل‌توجهی کسب کرده‌اند اهدا می‌شود.

بخشی از کتاب همراه من بیا

من همیشه معتقد بوده‌ام که آدم هر وقت می‌تواند چیزی بخورد نباید از خودش مضایقه کند. وقتی از قطار پیاده شدم کلی پول داشتم اما اسم نداشتم و با آن‌که در واگن غذاخوری ناهار خورده بودم به فکرم رسید که بد نیست کمی همان جا بمانم و قهوه و دوناتی بخورم و ضمن آن به طور دقیق تصمیم بگیرم که بعد از آن‌جا به کجا بروم، یا قرار بوده به کجا بروم. به انتخاب بی‌حساب‌وکتاب مسیر عقیده ندارم، ولی از طرف دیگر، به این هم عقیده ندارم که هر کاری را باید بی‌چون‌وچرا در موقع معینی انجام داد. با کلی پول از قطار پیاده شدم؛ احتیاج به یک اسم و جایی برای رفتن داشتم؛ لذت و هیجان و شادی شورانگیز نابی که مطمئن بودم می‌توانم به‌تنهایی برای خودم تدارک ببینم.

در ایستگاه قطار زنی به من گفت «خواهرم ممکنه یکی از اتاق‌هاشو به یه خانم خوب اجاره بده، یه بچه‌ی معلول داره.» فکر کردم دلم لک زده برای یک بچه‌ی معلول، و گفتم «خونه‌ی خواهرت کجاست، عزیز؟»

یک حس شادی شورانگیز ناب؛ فکر می‌کنم متوجه هستید چه می‌گویم؛ هر کاری دلم می‌خواست می‌توانستم بکنم.