کتاب آلبر کامو و آندره مالرو؛ نامه‌ها (۱۹۴۱-۱۹۵۹) و متون دیگر

این کتاب دربردارنده پانزده سال نامه‌نگاری بین آلبر کامو و آندره مالرو دو نویسنده سرشناس فرانسوی قرن بیستم است. نخستین نامه در ۳۰ اکتبر سال ۱۹۴۱ نوشته شده و گمان می‌رود آخرین نامه‌ی کوتاه نیز در سال ۱۹۵۹ توسط آلبر کامو به رشته‌ی تحریر درآمده باشد. طی این مدت، کامو به همان «نویسنده‌ی برجسته»‌ای مبدل شد که آندره مالرو از نخستین‌ باری که دست‌نویس بیگانه را خواند آن را احساس کرده بود. نامه‌های این دو، انعکاسی است از روابط انسانی، سیاسی و اندیشمندانه که عمق این رابطه را به ما می‌نمایاند و آن را برایمان روشن می‌کند. مهم‌ترین نقطه‌ی مشترک این دو نویسنده، موضوع اسپانیا بود، موضوعی که در ابتدا موجب نزدیکی آن دو و سپس ملاقاتشان شد. نقد فیلم سینمایی امید ـ که برگرفته از کتاب مالرو بود ـ موجبات پیوند آن‌ها را مهیا کرد؛ این را نیز نباید بی‌اهمیت شمرد که ملاقات آن دو در سایه‌ی دفاع از جمهوری اسپانیا شکل گرفت. کامو و مالرو، هر یک، به دلایل شخصی با این کشور پیوند داشتند. بخشی از خانواده‌ی کامو از جزیره‌ی مینورکا واقع در بالئاری آمده بودند و معشوقه‌اش، ماریا کاسارس، اسپانیایی بود؛ مهم‌تر از همه، او علاقه‌ای وافر به ادبیات اسپانیولی داشت اما آندره مالرو که از اهالی شمال بود، در ابتدا اسپانیا را به‌واسطه‌ی هنر و نقاشی‌اش می‌شناخت: آثار گویا وی را سخت شیفته‌ی خود کرده بودند. او پس از منتشر کردن نقاشی‌های گویا در سال ۱۹۴۷ و نگاشتن دیباچه‌ای برای او، رساله‌ای را نیز به وی اختصاص داد. کامو و مالرو که هر یک به شیوه‌ی خود به اسپانیا رسیده بودند، در سال ۱۹۳۶ با عزمی راسخ کودتای فرانکو را محکوم کرده و سپس آن را به نفع جامعه‌ی بین‌المللی جمهوری اسپانیا رها کردند. آندره مالرو روز پس از کودتا در اسپانیا حاضر شد و دوشادوش انقلابیون جنگید؛ او در آنجا اسکادران هوایی اسپانیا را بنا نهاد. کامو نیز به نوبه‌ی خود بسیار قاطعانه موضع‌گیری‌اش را در برابر کودتای فرانکو ابراز و او نیز از رفتن به اسپانیا اجتناب کرد. وی تا زمان مرگش در سال ۱۹۶۰ از خدمت به انقلابیون دست نکشید. بدین‌سان، مبارزه با اسپانیا، کامو و مالرو را در کنار یکدیگر قرار داد و همچنین دیدگاه خاص هر یک را نسبت به تعهداتشان آشکار کرد.