دانلود و خرید کتاب تجریش

آخرین راهی که به‌نظرم می‌رسد این است که بخوابم تا کمی ته‌نشین شوم.

یعنی شادی هم مثل غذا دوامش فقط چند ساعت است؟ یعنی مدام باید شادی خورد؟ از کجا؟ کجا می‌فروشند؟ می‌شود کمی اضافی خرید و برای مواقع اضطراری توی یخچال نگه داشت؟

همه‌چیز آخرش یا سفید می‌شه، مثل مو، یا سیاه می‌شه، مثل دندون

بوی خوبی می‌آمد؛ مثل غریبه‌ای که از راه برسد و آدرس جایی را که خوب می‌شناسی از تو بپرسد.

پیرمرد طوری غمگین است که به این سادگی توی کادر جا نمی‌گیرد

خوابم تمام نشده بود. حوصله‌‌ی بیداری را نداشتم. صبح دنبال جوراب، ظهر توی ترافیک و عصر سیگار‌به‌دست منتظر مشتری.

من هم از آن به بعد هنوز منتظرم کسی را پیدا کنم تا گاهی با‌هم برویم ورزش. پیش غریبه‌ها نمی‌گویم که دلم می‌خواهد یک‌بار دیگر با او روی دامنه‌ی کوه چای بخورم؛ به‌شوخی می‌گویم از سیگار خسته شده‌ام.

شامش را زیر درخت‌های خانه‌ی میزبان می‌خورد و متواضعانه بشقاب کثیفش را دست می‌گرفت و می‌برد می‌داد به مادرم که خودش بشوید. میلیون‌ها بار از میزبان تشکر می‌کرد و به عادت قدیمش از مادر هم. حالا من چه کنم؟ چه می‌توانم بکنم؟ گاهی دلم می‌خواهد ادای او را دربیاورم. دلم غذا می‌خواهد، برای تشکرِ بعدش؛ گرسنه نیستم! پدر ناراحت بود که چرا نمی‌تواند بیش از این از مادر تشکر کند و دنبال خلوتی بود که بی‌حضور دیگران، حتا عزیزان، با مادر مهربان باشد، دل‌جو و دل‌خواهش شود و از آرامش مادر آرام بگیرد. برای همین از مهمانی متنفر بود.

ساده نیست، من سیمرغ نیستم که پرم را آتش بزند تا از سقف اتاقش نازل شوم و مشکلاتش را دود کنم؛ آن‌قدر هم سنگ‌دل نیستم که وانمود کنم خوشحالی‌اش برایم مهم نیست.

برایش چای دارچین می‌آورم و احوالش را می‌پرسم