کتاب سفر شفابخش

کتاب سفر شفابخش (درس‌هایی از مدرسه زندگی) با عنوان اصلی A Therapeutic Journey: Lessons from the School of Life نوشتهٔ آلن دوباتن و ترجمهٔ هاله افشاری توسط انتشارات چترنگ منتشر شده است. کتاب حاضر یکی از کتاب‌های مجموعهٔ «مدرسه زندگی» و اثری از نویسنده و فیلسوفی معاصر است که با هدف ارائه راهنمایی عملی و رفیقی تسلی‌بخش برای گذر از لحظات دشوار زندگی نوشته شده است. نسخهٔ الکترونیکی این کتاب را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب سفر شفابخش اثر آلن دوباتن

این کتاب به سفری می‌پردازد که مسیر آن از فروپاشی و سقوط به سمت شفایابی و بازیابی هدایت می‌شود. آلن دوباتن در این اثر، به مواقعی اشاره می‌کند که فرد احساس ناامیدی، گم‌گشتگی و از دست دادن امید را تجربه می‌کند. هدف اصلی کتاب این است که خواننده را در یافتن دوباره هدف، مسیر، معنای زندگی، برقراری ارتباط و تجربه دوباره خوشی یاری کند. نویسنده بر اهمیت همدلی، تحمل و ساختن زندگی‌ای که در آن علی‌رغم همه سختی‌ها، بتوان بار دیگر بودن در این دنیا را از ته دل خواست، تأکید می‌کند. همچنین، یکی از محورهای اصلی کتاب، موضوع تاب‌آوری است؛ اینکه اجازه ندهیم وحشت، خودبیزاری و اندوه بر ما چیره شود و با خلاقیت و ملاطفت کافی، همواره دلیلی برای زندگی بیابیم. دوباتن معتقد است رسالت مهم کتاب‌ها و ایده‌ها، بخشیدن قدرت و بصیرت به ما برای تاب آوردن در بدترین لحظات زندگی است.

خلاصه کتاب سفر شفابخش اثر آلن دوباتن

کتاب سفر شفابخش از مسیر دشوار مواجهه با مشکلات روحی و فروپاشی‌های درونی آغاز می‌شود و خواننده را به سمت بازیابی و رستگاری رهنمون می‌سازد. کتاب به چالش‌هایی می‌پردازد که در آن فرد احساس می‌کند حالش خوب نیست، دیگران را از خود ناامید کرده و راه و امیدش را گم کرده است. این اثر به دنبال کمک به خواننده برای بازیافتن هدف، معنای زندگی و صمیمیت است. کتاب بر توسعه همدلی، تحمل و تاب‌آوری تأکید دارد و نشان می‌دهد که چگونه می‌توان با تفکر خلاقانه و مهربانی با خود، در هر شرایطی دلیلی برای ادامه زندگی پیدا کرد. در واقع، این کتاب راهنمایی است برای تبدیل شکست‌ها و ناامیدی‌ها به فرصتی برای رشد و بازیابی.

چرا باید کتاب سفر شفابخش اثر آلن دوباتن را بخوانیم؟

این کتاب نه تنها یک راهنمای عملی برای مواجهه با لحظات تنهایی و نگرانی شدید است، بلکه رفیقی تسلی‌بخش در این مواقع دشوار محسوب می‌شود. این اثر به ما کمک می‌کند تا در زمان‌هایی که احساس می‌کنیم حالمان خوب نیست، همه را از خودمان ناامید کرده‌ایم و امیدمان را از دست داده‌ایم، مسیرمان را دوباره پیدا کنیم و به رستگاری برسیم. کتاب به ما قدرت و بصیرتی می‌بخشد تا بتوانیم در بدترین لحظات زندگی تاب بیاوریم و دلیلی برای ادامه زندگی پیدا کنیم، که خود می‌تواند نتایج مثبت بسیاری به دنبال داشته باشد.

خواندن کتاب سفر شفابخش اثر آلن دوباتن را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

خواندن این کتاب به افرادی پیشنهاد می‌شود که در لحظات تنهایی و نگرانی شدید به دنبال راهنمایی و تسلی هستند، احساس می‌کنند حالشان خوش نیست، ناامید شده‌اند یا مسیر زندگی‌شان را گم کرده‌اند، به دنبال بازیابی هدف، معنای زندگی، و یافتن راهی برای برقراری دوباره ارتباطات و تجربه خوشی هستند، می‌خواهند تاب‌آوری خود را در برابر وحشت، خودبیزاری و اندوه تقویت کنند، علاقه‌مند به کاوش در مفاهیم همدلی، تحمل، و ساختن زندگی‌ای رضایت‌بخش، حتی در مواجهه با چالش‌ها، هستند و به طور کلی به فلسفه زندگی روزمره و خودشناسی از دیدگاه آلن دوباتن علاقه دارند.

درباره آلن دوباتن

آلن دوباتن، نویسنده، فیلسوف و مجری تلویزیون سوئیسی متولد ۱۹۶۹، به خاطر تلاش‌هایش برای گره زدن فلسفه به زندگی روزمره شهرت دارد. او دغدغه دارد که فلسفه را از فضاهای آکادمیک خارج کرده و آن را به ابزاری کاربردی برای مواجهه با چالش‌های زندگی عادی انسان تبدیل کند. دوباتن بنیان‌گذار و مدیر «مدرسهٔ زندگی» است؛ مؤسسه‌ای که هدف آن افزایش خودشناسی برای رسیدن به یک زندگی بهتر و رضایت‌بخش‌تر است. این مدرسه معتقد است که ریشه بسیاری از مشکلات بشری در عدم شناخت کافی از خود است و با ارتقای این شناخت می‌توان به راه‌حل‌های مناسبی دست یافت. آموزش‌های مدرسه زندگی در شش دسته اصلی ارائه می‌شوند: خودشناسی، ارتباطات، کار، آرامش، رفتارهای اجتماعی و فرهنگ و فراغت. این آموزش‌ها به روش‌های گوناگونی از جمله کتاب، کارگاه، ویدئو و جلسات روانکاوی در دسترس مخاطبان قرار می‌گیرند. آلن دوباتن تحصیل در مقطع دکتری فلسفه در دانشگاه هاروارد را نیمه‌کاره رها کرد تا بتواند فلسفه را به زبانی ساده برای عموم مردم بنویسد. اولین کتاب او با نام «جستارهایی در باب عشق» که در سال ۱۹۹۳ و در ۲۴ سالگی منتشر شد، به سرعت به پرفروش‌ترین‌ها راه یافت و بیش از دو میلیون نسخه از آن به فروش رسید. موضوعاتی که دوباتن در نوشته‌هایش به آن‌ها می‌پردازد، مسائل روزمره و جهانی هستند که همه انسان‌ها با آن‌ها سر و کار دارند، از جمله عشق، سفر، هنر، معماری و ادبیات. کتاب‌های او به بیش از ۳۰ زبان دنیا، از جمله فارسی، ترجمه شده‌اند. از دیگر آثار شناخته شده او می‌توان به «تسلی‌بخشی‌های فلسفه»، «هنر سیر و سفر»، «معماری خوشبختی»، «اضطراب منزلت»، «دین برای خداناباوران»، «سیر عشق» و «هنر همچون درمان» اشاره کرد. آیا می‌خواهید درباره یکی از کتاب‌های آلن دوباتن بیشتر بدانید؟

فهرست کتاب سفر شفابخش

بخش اول: چالش

نویسنده در این بخش از مباحثی همچون فروپاشی، خودشناسی، دوران کودکی، عشق، اجتماع، روان‌درمانی، مدرنیته، شفقت با خود، حق‌شناسی، کارهای روزمره، کار، بدبینی و شک‌گرایی سخن گفته است.

بخش دوم: عشق

این بخش به یادگیری عشق ورزیدن، عشق و روان‌درمانی، روابط ساده‌تر و پایان‌هایی که دلخراش نیستند اختصاص دارد.

بخش سوم: هنر

عنوان فصل‌های این بخش عبارت‌ است از «شش خرمالو»، «آلبِرِشت دورِر و بالش‌هایش»، «کرستینگ و نور چراغ»، «هُکوسای و اندوه»، «مارک روتکو و نقاشی‌های دیواری سیگرم»، «غم اگنس مارتین»، «کیک‌ها و حس خوشحالی»، «گرمک را بچسب!»، «گاوهای عاقل»، «عشق درمانگر»، «سوار ماشین نمی‌شوم»، «آنچه به جا می‌ماند»، «روز اول هاکنی» و «بهترین هنرمند.

بخش چهارم: آزادی

آلن دوباتن در این بخش جستارهایی با عناوین «غزلوارۀ شمارۀ ۲۹ و شکست»، «چگونه در کلبه زندگی کنیم؟»، «نجیب‌زاده شدن»، «رهایی‌بخشی»، «عصبانی بودن را یاد بگیر»، «مبارزه‌طلبی هوگو»، «مشخص کردن حدوحدود را یاد بگیر»، «بالاخره، می‌توانی مدرسه را ترک کنی»، «کتابخانه‌های عظیم»، «گوش دادن به خستگی را یاد بگیر»، «خارپشت گِسنِر» و «چگونه طول عمرتان را بیشتر کنید» نگاشته است.

بخش پنجم: امید

جستارهایی که در این بخش آمده‌اند «پایان کار ماکروشنیا»، «پس از فاجعه»، «استخوان‌های رئیس»، «میک جگر و کشیش یسوعی»، «آزتک‌ها و تزکاتلیپوکا»، «زنده خواهم ماند»، «بودای»، «باغ خودت را بکار»، «هوتارو»، «زرافۀ امپراطور»، «پایان رنج»، «صندلی‌های تاشو تایتانیک»، «گورستان کالوری»، «دهانۀ شهاب‌سنگ»، «رودخانۀ سن خوان»، «طاق ریکاردو»، «روباه صحرا»، «معدود افراد خوشحال»، «ستاره‌شناسی و ماتم‌زدگی»، «زمستان» و «این پایان کار نیست» نام دارند.

بخشی از کتاب سفر شفابخش

«بعد، حالت‌های روحی دیگری هستند که به سراغ فرد می‌آیند؛ حالت‌هایی که ماهیتی غمزده و آشفته دارند؛ حالتی که وقتی آن را تجربه می‌کنیم، دلیل وجودمان روی زمین امری سؤال‌برانگیز و دردناک به نظر می‌رسد. بدبیاری‌های پشت سر هم که برخی‌شان کم‌اهمیت و برخی‌شان جدی‌تر هستند، اراده‌مان برای تاب آوردن را تضعیف می‌کنند. بدنمان واکنش‌های غیرارادی‌اش را که برای زندگی ضروری هستند، از دست می‌دهد. به نظرمان، هیچ دلیلی برای از جا بلند شدن وجود ندارد؛ میلی به خوردن نداریم؛ وقتی لیوانی آب برای خودمان می‌ریزیم، در خواب‌وخیال فرومی‌رویم؛ هیچ جایی نیست که دلمان بخواهد به آنجا سفر کنیم؛ دلمان نمی‌خواهد با کسی حرف بزنیم؛ از روی عادت و اجبار کارها را انجام می‌دهیم، ولی روح و ذهنمان جای دیگری است.

وقتی غمگین هستیم، دیگر نمی‌دانیم چرا باید زحمت لباس پوشیدن یا دوش گرفتن را به خود بدهیم؛ چرا باید سر کار برویم یا کلمه‌ای به زبان بیاوریم یا در حقیقت چرا باید اصلاً نفس بکشیم. دلیل هیچ‌کدام از این کارها ذره‌ای برایمان مشخص نیست. ممکن است در پارک اطرافمان را نگاه کنیم، به پدر و مادرها و بچه‌هایشان، بازنشسته‌ها و سگ‌هایشان یا هواپیماهایی که از آسمان رد می‌شوند بنگریم و با خود فکر کنیم کدام نیروهای خاص، متوهم و مرموزی همۀ این نمایش فخرفروشانه را به حرکت وامی‌دارند؟

وقتی هدفمند و خوش‌بین هستیم، به نظر نمی‌رسد لزوماً آگاهانه دلایلی برای علاقه داشتن به زندگی داشته باشیم. دلایل خودمان را داریم، ولی نیازی به شناختن آن‌ها نداریم. این دلایل تحت کنترلمان هستند و تعدادشان هم زیاد است و نمی‌توانیم روی آن‌ها انگشت بگذاریم. فکر می‌کنیم این خود زندگی است که دوستش داریم. از این رو، به عناصر تشکیل‌دهندۀ آن به شکل مجزا ادای احترام نمی‌کنیم؛ برای مثال، سلامتی یا دوستانمان، آبرو یا احتمال ترفیع گرفتن؛ ولی وقتی نومیدی به سراغمان می‌آید، دیگر نمی‌توانیم در قبال چیزهایی که ممکن است به ما قوت‌قلب بدهند، این‌قدر بی‌اعتنا باشیم.»