کتاب پنج زبان عذرخواهی

کتاب پنج زبان عذرخواهی نوشتهٔ گری چاپمن و جنیفر توماس و ترجمهٔ علیرضا طائی و سامره عباسی است. نشر مون این کتاب را منتشر کرده است. در این کتاب درمی‌یابید که راز داشتن روابط سالم در یادگیری زبان عذرخواهی است.

درباره کتاب پنج زبان عذرخواهی

گری چاپمن و جنیفر توماس تحقیقات گسترده‌ای دربارهٔ اهمیت عذرخواهیِ مؤثر انجام داده‌ و نتایجی که به دست آورده‌اند، ثابت می‌کند عده‌ای با موضوع پذیرفتن اشتباه و طلب بخشش مشکل دارند. البته واژهٔ عذرخواهی برای تمامی افراد معنای مشابهی نمی‌دهد و دلیلش این است که ما زبان‌های مختلف برای عذرخواهی داریم. نویسندگان در کتاب پنج زبان عذرخواهی بیان کرده‌اند که قدم‌برداشتن به آن‌سوی یک عذرخواهی سریع و ساده و آموختن عذرخواهی مؤثر، به روشن‌کردن دوبارهٔ عشقی که به دلیل درد خاموش شده است کمک می‌کند. وقتی همگی عذرخواهی را یاد بگیریم و زبان عذرخواهی یکدیگر را متوجه شویم، می‌توانیم عذر و بهانه‌آوردن را با صداقت، اعتماد و لذت جایگزین کنیم.

همهٔ ما در جهان امروز از تضاد، تفرقه، خشم و کشمکش آگاه هستیم. در نتیجه در پایان کتاب فصلی گنجانده‌ شده که شاید از نظر شما فرازمانی به‌نظر برسد؛ اما نیروی بسیار زیادی در آن نهفته است: جهان چگونه می‌شد اگر همهٔ ما یاد می‌گرفتیم از یکدیگر صمیمانه عذرخواهی کنیم؟ کتاب «پنج زبان عذرخواهی» را بخوانیم تا با هم کشف کنیم که معنای حقیقی عذرخواهی چیست و سپس به سمت بخشش حقیقی حرکت کنیم.

خواندن کتاب پنج زبان عذرخواهی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به همهٔ کسانی که قصد ازدواج دارند و همسران پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب پنج زبان عذرخواهی

«اون مدت چند بار سعی کرد با من تماس بگیره، اما همیشه سعی می‌کرد توضیح بده که چرا حق با اونه و من اشتباه می‌کنم. بعد از چند سال سکوتزمانی که می‌رفتم کلیسا و یک دوست مسیحی معتقد پیدا کرده بودمبه این نتیجه رسیدم که باید پدرم رو ببخشم و بهش یه فرصت دوباره بدم. بنابراین یک روز تلفن رو برداشتم و بهش زنگ زدم. اولین تماس کوتاه بود، اما رابطهٔ جدیدی بین من و پدرم شکل گرفت.

بیشتر از بیست سال از اون موقع می‌گذره و من از اون زمان رابطهٔ سالمم با پدرم رو حفظ کرده‌ام. الان اون آلزایمر داره و رابطهٔ ما دوباره تغییر کرده، اما خوشحالم که سال‌های خوبی رو باهاش سپری کردم.

دنیا پر از روابط تخریب‌شده بین والدین و فرزندان است. برخی، مانند کاتلین، قادر به یافتن معیاری برای شفا و ترمیم هستند. دیگران چندان خوش‌شانس نیستند.

سال‌ها پیش زمانی که پسرم، درک، در مقطع تحصیلات تکمیلی بود، در یک کلیسای خانگی در منطقهٔ هایت اشبری در سان‌فرانسیسکو زندگی و کار می‌کرد. بخشی که در آن کار می‌کرد بر ایجاد روابط با جوانانی متمرکز بود که به امید زندگی بهتر به آن شهر مهاجرت کرده اما بی‌خانمان شده بودند. در پایان سه سال کار در این نهاد، درک به من گفت: «بابا، تقریباً هرکسی که توی خیابون باهاش آشنا شدم از پدر و مادرش جدا شده. بیشترشون سال‌هاست که با خانواده ارتباط ندارن.» درمورد نوع مناسبات خانواده که به چنین بیگانگی‌ای منجر شده بود، سؤال کردم»