کتاب دختری که رهایش کردی

چاپ دهم کتاب دختری که رهایش کردی نوشتهٔ جوجو مویز و ترجمهٔ سیمین تاجدینی است. انتشارات آتیسا این رمان انگلیسی را روانهٔ بازار کرده است.

درباره کتاب دختری که رهایش کردی

کتاب دختری که رهایش کردی (چاپ دهم)، نامزد بهترین رمان سال ۲۰۱۲ شده است. این کتاب به قلم جوجو مویز، ادامهٔ داستان «ماه عسل در پاریس» را روایت می‌کند. جوجو مویز در این کتاب سعی داشته با واردکردن خواننده به دوران جنگ جهانی اول و مسائل و مشکلاتش، داستانی را رقم بزند که ۱۰۰ سال بعد در سال ۲۰۰۲ رازهای نهفتهٔ آن کشف می‌شود. این رمان به‌صورت موازی و در ۲ زمان اتفاق میفتد و علاوه بر عشقی که میان شخصیت‌های اصلی داستان و همسرانشان وجود دارد، مشکلات و درگیری ۲ شخصیت را نشان می‌دهد. روایت تلخ دوران جنگ و تأثیرات مخرب آن بر زندگی افراد آن دوران و همچنین درگیری‌های زنان جوان برای زندگی و تلاش برای عشق، از درون‌مایه‌های اصلی این رمان معاصر انگلیسی است. این اثر در ۳۶ فصل نوشته شده است.

خواندن کتاب دختری که رهایش کردی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران ادبیات داستانی معاصر انگلستان و قالب رمان پیشنهاد می‌کنیم.

درباره جوجو مویز

جوجو مویز (Jojo Moyes) در ۴ اوت سال ۱۹۶۹ در لندن به دنیا آمد. او روزنامه‌نگاری انگلیسی است که از سال ۲۰۰۲ به نوشتن رمان‌های عاشقانه مشغول است. مویز یکی از چند نویسنده‌ای است که ۲ بار برندۀ جایزه سال رمان عاشقانه (Romantic Novel of the Year Award) به‌وسیلۀ انجمن نویسندگان رمان‌های عاشقانه (Romantic Novelists' Association) شده است. آثار او به ۱۱ زبان مختلف دنیا ترجمه شده‌اند. فهرست کتاب‌های جوجو مویز:

باران پناه دهنده (۲۰۰۲)، میوه خارجی (۲۰۰۳)، مرکز فروش طاووس (۲۰۰۴)، کشتی عروس ها (۲۰۰۵)، خلیج نقره‌ای (۲۰۰۷)، موسیقی شب (۲۰۰۸)، اسب رقاص (۲۰۰۹)، آخرین نامه معشوق (۲۰۱۰)، من پیش از تو (۲۰۱۲)، ماه عسل در پاریس (۲۰۱۲)، دختری که رهایش کردی (۲۰۱۲)، یک به علاوه یک (۲۰۱۴)، پس از تو (۲۰۱۵)، تک و تنها در پاریس (۲۰۱۷)، باز هم من (۲۰۱۸)، بخشنده ستاره‌ها (۲۰۱۹).

بخشی از کتاب دختری که رهایش کردی

«برای لحظه‌ای با خودم گفتم اگر دست‌پختمان بد بود، دردسر کمتری داشتیم. اما مادرمان همیشه به ما می‌گفت که بد غذا پختن خودش نوعی گناه است. هرچقدر هم که رفتارمان بد و خیانت‌آمیز بود، می‌دانستم که همۀ ما آن شب و جوجه‌های کبابی‌اش را به خاطر خواهیم سپرد. از این فکر که ممکن است باز هم از این شب‌ها پیش بیاید، سرم گیج رفت.

همان موقع بود که متوجه شدم فرمانده مشغول تماشای پرتره است. با یادآوری حرف‌های خواهرم، ترسی ناگهانی گریبان‌گیرم شد. این عکس خرابکارانه به نظر می‌رسید، رنگ‌هایش برای رستوران کوچکِ بی‌نور، زیادی روشن بود و آن دخترِ درخشان داخل عکس، به خاطر اعتمادبه‌نفسش، خودسر به نظر می‌رسید. می‌دیدم که نگاه دختر داخل عکس طوری بود که انگار می‌خواست آن‌ها را به تمسخر بگیرد.

او همین‌طور به عکس خیره شده بود. افرادش از پشت سرش با صداهای بلند و خشن که در میدان خالی می‌پیچید، رفتند. هر بار که در باز می‌شد، من کمی می‌لرزیدم.»