کتاب تحلیل ذهن

کتاب تحلیل ذهن نوشتهٔ برتراند راسل و ترجمهٔ منوچهر بزرگمهر است. انتشارات علمی و فرهنگی این کتاب علمی و فلسفی را منتشر کرده است.

درباره کتاب تحلیل ذهن

کتاب تحلیل ذهن ۱۵ فصل دارد. برتراند راسل گفته است که این کتاب، حاصل کوششی برای تلفیق دو تمایل مختلف است؛ یکی در روان‌شناسی و دیگری در علم فیزیک یا حکمت طبیعی. این فیلسوف برجسته، نسبت به آن‌ها نظر موافق دارد. او معتقد است که مایهٔ اصلی عالم وجود، نه ذهنی است و نه مادی، بلکه جوهری برزخی است که هر دو از آن ساخته شده است. در این کتاب سعی کرده این نظریه را درمورد اموری که روان‌شناسی بدان اشتغال دارد، قدری به‌تفصیل بیان کند. این اثر که نخستین‌بار در سال ۱۹۲۱ میلادی منتشر شد، مفهومی جدید از ذهن را به وجود آورد و یکی از بدیع‌ترین و جذاب‌ترین پرداخت‌ها به دانش را ارائه کرد. برتراند راسل با بهره‌گیری از آثار روان‌شناس‌هایی همچون «ویلیام جیمز»، به‌شکلی جامع و هوشمندانه، موضوعاتی مانند باور، خواسته، عادت، حافظه، معنا و قانون علیت را تحلیل و بررسی کرده است. استدلال های او به بستری برای بسیاری از تئوری‌های ذهن در آینده تبدیل شد؛ همچنین چارچوبی را برای آثار فلسفی بعدی خودش فراهم کرد. برتراند راسل در کتاب تحلیل ذهن، تحلیلی تلفیقی از مادی‌گرایی روان‌شناسی و ضد - مادی‌گرایی فیزیک ارائه کرده است. او برندهٔ جایزهٔ نوبل ادبیات در سال ۱۹۵۰ میلادی است.

خواندن کتاب تحلیل ذهن را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران فلسفه و حوزهٔ تحلیل ذهن پیشنهاد می‌کنیم.

درباره برتراند راسل

برتراند راسل در ۱۸ می ۱۸۷۲ به دنیا آمد و در ۲ فوریهٔ ۱۹۷۰ درگذشت. او فیلسوف، منطق دان، ریاضی‌دان، مورخ، جامعه‌شناس، برندهٔ جایزهٔ نوبل ادبیات و فعال صلح‌طلب انگلیسی بود که در قرن بیستم زندگی می‌کرد. راسل در آغاز جوانی به مطالعهٔ آثاری از «پرسی بیش شلی» روی آورد که این امر مسیر زندگی او را تغییر داد؛ سپس به کالج ترینیتی در کمبریج رفت و در ریاضیات و فلسفه تحصیل کرد. او در سال ۱۹۰۱ «پارادوکس راسل» را کشف کرد و ۷ سال بعد به عضویت انجمن سلطنتی علوم بریتانیا درآمد. راسل در طول جنگ جهانی اول به‌دلیل مبارزات ضدجنگ از دانشگاه اخراج و زندانی شد. او یکی از فیلسوفان پیشتاز قرن بیستم محسوب می‌شود و «جنبش مخالفت با آرمان‌گرایی» را در اوایل قرن بیستم رهبری می‌کرد. از برتراند راسل همراه با «گوتلوب فرگه» و «لودویگ ویتگنشتاین» به‌عنوان بنیان‌گذاران فلسفهٔ تحلیلی یاد می‌شود. او در سال ۱۹۵۰ به‌پاس «آثار متعدد در حمایت از نوع دوستی و آزادی اندیشه»، برندهٔ جایزهٔ نوبل ادبیات شد. کتاب «در ستایش بطالت» یکی از آثار مکتوب اوست.

بخشی از کتاب تحلیل ذهن

«اگر دیگران دارای این قوهٔ شگفت یعنی انتزاع هستند، خود بهتر می‌توانند گفت؛ اما من به جرئت می‌گویم که فاقد چنین قوه‌ای هستم و فقط می‌توانم تصوراتی را که از اشیای جزئی حاصل کرده‌ام تخیل یا تمثل کنم و آن‌ها را به انحای مختلف ترکیب و تقسیم نمایم. مثلاً می‌توانم آدمی را در خیال تمثل نمایم که دارای دو سر باشد، یا سر انسان را به تن اسب در خیال وصل کنم و حتی قادرم دست و چشم و بینی را هریک جداگانه و منتزع از اصل بدن مجسم سازم؛ اما هرگاه که این کار را می‌کنم، دست و چشمی که در خیال تصویر می‌نمایم حتماً شکل و رنگ معینی دارد. همچنین انسانی که من پیش خود تصور می‌کنم، به ناچار یا سفیدپوست است یا سیاه‌پوست یا گندمگون و قامتش یا راست است یا خمیده یا بلند یا متوسط یا کوتاه؛ اما هرقدر کوشش کنم، برای من هرگز میسر نیست تصور منتزعی را که قبلاً وصف آن گذشت، در فکر خویش تصور نمایم. تحصیل تصور انتزاعی حرکت نیز جدا از جسم متحرک که نه سریع باشد و نه بطئی، نه مستدیر و نه مستقیم، برای من امکان ندارد و به همین نحو است تمام تصورهای کلی انتزاعی دیگر. اما به راستی، می‌توانم گفت که انتزاع در یک صورت برای من مقدور است و آن هنگامی است که آن جزء یا آن صفت خاصی از شیء معینی را که علی‌حده از سایر اجزا و صفات آن به لحاظ می‌آورم، هرچند در خارج با آن صفات و اجزای دیگر در یک شیء اتصال دارد، ممکن است که بدون آن‌ها نیز موجود باشد. لیکن دربارهٔ کیفیاتی که جدا از یکدیگر وجود نتوانند یافت، تصور هریک جداگانه یا انتزاع یکی از دیگران برای من مقدور نیست و همچنین حصول تصور کلی به وسیلهٔ انتزاع از جزئیات، بدان سان که قبلاً بیان شد، به نظر من محال می‌آید و معمولاً هم مراد از انتزاع همین دو معنی اخیر است. به دلایلی برای من محرز است که در این باب اکثر مردم با من همداستان‌اند. عامهٔ مردم که ساده و عامی هستند، هرگز ادعای انتزاع تصورات را ندارند. حصول تصورات انتزاعی چون به اقرار قائلین به امکان آن کاری دشوار است و بدون زحمت و مطالعه میسر نیست، می‌توان گفت که اگر ممکن باشد مخصوص به حلقهٔ علما و خواص است.»