کتاب پرسش های اولین و آخرین

کتاب پرسش های اولین و آخرین نوشتۀ براین مگی است. این کتاب را انتشارت نشر نو در سال ۱۳۹۸ منتشر کرده است.

درباره کتاب پرسش های اولین و آخرین

ما انسان‌ها در مورد وجود حرفی برای گفتن نداریم ... ما فقط چشمان خود را باز کردیم و خود را در اینجا یافتیم. چشم گشودیم و خود را در این گوشۀ کیهان یافتیم. ضروری است که کیستی خود و چیستی جهانی را که در آن زندگی می‌کنیم، متوجه شویم. مهم است که بدانیم چگونه زندگی کنیم و چگونه با مرگ مواجه شویم. منطق ما را از راهی طولانی می‌برد، اما سؤالات همچنان باقی است.

در کتاب پرسش های اولین و آخرین، برایان مگی، فیلسوف مشهور، برانگیزاننده و مستدل اعلام می‌کند که ما هیچ راهی برای شناختن ماهیت خود و یا یافتن پاسخ‌های قطعی برای سؤالات بزرگی که همه ما با آنها روبرو هستیم، نداریم.

مگی با فصاحت و فضل، ما را ترغیب می‌کند که نقشه‌ساز آنچه قابل‌فهم است باشیم و مرزهای معنادار بودن را شناسایی کنیم. پرسش های اولین و آخرین دستاوردی بزرگ در پیشه‌ای فیلسوفانه، یک مراقبه کاملاً شخصی در مورد معنای زندگی و راه‌های زندگی و مواجهه با مرگ است.

خواندن کتاب پرسش های اولین و آخرین را به چه کسی پیشنهاد می‌کنیم؟

این کتاب به همۀ کسانی که علاقه دارند تا جواب سؤالات خود را دررابطه‌با زندگی و مرگ پیدا کنند پیشنهاد می‌شود.

درباره براین مگی

براین مگی در ۱۲ آوریل ۱۹۳۰ در محلۀ هوکستون در خاور لندن زاده شد. پدر او، فردریک، لباس‌فروشی فرهیخته بود و تحصیلات اندکی داشت. او رابطۀ نزدیکی با پسرش، برایان داشت و او را به آموختن موسیقی و تئاتر تشویق می‌کرد. علاقه به موسیقی باعث شد که برایان بعدها دو کتاب دربارۀ ریشارد واگنر و تأثیر فلسفه بر کار واگنر بنویسد. برایان مگی همچنین به عنوان منتقد موسیقی در نشریات مطلب می‌نوشت. او در گفتگویی با رامین جهانبگلو گفته بود که «اگر یک بار دیگر به دنیا بیاید به جای فلسفه به دنبال موسیقی می‌رود، زیرا از دید او هنر ژرف‌تر از فلسفه است.

رابطۀ برایان با مادرش، شیلا، به خوبی رابطه‌اش با پدرش نبود. مادر برایان به علائق فرهنگی او بی‌اعتنا بود. در سال ۱۹۳۹ میلادی با آغاز جنگ جهانی دوم و بمباران هواپیماهای آلمان نازی، در ۹ سالگی برایان، خانوادۀ او از خاور لندن کوچ کردند تا از بمباران آلمانی‌ها در امان باشند؛ گرچه خانۀ آن‌ها از بمباران در امان نماند و با خاک یکسان شد.

بخش‌هایی از کتاب پرسش های اولین و آخرین

آنچه ما تمدن می‌خوانیم حدود شش هزار سال وجود داشته است. ما عادت داریم این را زمانی بیش از حد طولانی بپندارند. برخی از ما یک طرح کلی گنگ و مبهم از آن در ذهن داریم. در آن بخش از جهان که من زندگی می‌کنم این طرح کلی معمولاً با عهد عتیق کتاب مقدس شروع می‌شود، به دنبال، یا به همراه آن، برآمدن تمدن یونانی فرامی‌رسد، و امپراتوری روم هم در پی آن می‌آید - که هریک از آنان صدها سال به درازا کشید. پس از آن دوران هزارساله قرون‌وسطی از راه رسید. این دوران با رنسانس پایان یافت که انفورماسیون یا اصلاحات مذهبی را در پی داشت، و به دنبال آن دوران روشنگری، و سپاس انقلاب صنعتی و دوران رمانتیک و پس از آن به دنیای مدرن یا نوین می‌رسیم و به روزگار خودمان. در طول تمام این ادوار زمانی طولانی تمدن‌های دیگری برای مردمان این بخش از جهان که زیستگاه من است ناشناخته، یا عمدتاً ناشناخته در دیگر قسمت‌های کره زمین بر آمدند و افول کردند: چین، ژاپن، هند، آسیای مرکزی، خاورمیانه، آمریکای جنوبی، مکزیک.

ما به این تغییرات گسترده تاریخی تنها به شکل گذر زمان می‌اندیشیم - گذر زمان همچون حرکت یخچال‌های طبیعی اما حال این وضعیت را در نظر بگیرید. همیشه انسان‌هایی هستند که تا صدسال عمر می‌کنند. امروزه بیش از همیشه چنین است، اما همیشه عده‌ای ازاین‌دست بوده‌اند. من سه نفر از آنان را خوب می‌شناسم، دو نفرشان چهره‌های شناخته شده‌ای هستند. امانوئل شینول سیاستمدار و رابرت میر خیر و موسیقی دوست. (رابرت برامس را که از دوستان خانوادگی‌شان بود و در مانهایم در خانه‌شان اقامت می‌کرد، می‌شناخت.) وقتی رابرت به دنیا آمد باید افرادی می‌بودند که در آن زمان صدساله بودند و کسی ملاقاتشان کرده باشد و آنها را همان‌طور که من او را می‌شناختم شناخته باشد (همان‌طور که او برامس را می‌شناخت که وقتی رابرت هفده‌ساله بود از دنیا رفت) و وقتی هم که آنها به دنیا آمدند می باید افراد دیگری ازاین‌دست می‌بودند.