دانلود و خرید کتاب صوتی جز از کل

کتاب صوتی جز از کل نوشته استیو تولتز است که با ترجمه پیمان خاکسار و صدای پوریا رحیمی سام و رامین بیرق‌دار منتشر شده است. این کتاب در سال ۲۰۰۸ منتشر و همان سال نامزد جایزه بوکر شد. تولتز برای نوشتن این کتاب ۵ سال زمان صرف کرده است. این کتاب ماجرای یک پدر و پسر و درگیری‌های عجیب آنها است.

درباره کتاب جزء از کل

کتاب صوتی جزء از کل از نادر کتاب‌های پر حجمی است که به نهایت ارزش خواندن دارند. داستان در میانهٔ شورشی در زندان آغاز و در یک هواپیما تمام می‌شود و حتا یک صحنهٔ فراموش‌شدنی در این بین وجود ندارد. کمدی سیاه و جذابی که هیچ چاره‌ای جز پا گذاشتن به دنیای یخ‌زده‌اش ندارید. جسپر دین پسر مارتین دین راوی داستان است. رابطه جسپر و پدرش  اصلا خوب نیست. آنها به شدت با هم مشکل دارند، پدر مارتین بسیار باهوش است که دوست دارد فلسفه‌ی زندگی و عقایدش را به پسرش منتقل کند؛ اما جسپر از این عقاید بیزار است و سعی می‌کند از آن‌ها فرار کند. او نمی‌خواهد شبیه پدرش شود. جسپر پدرش را باعث زندگی سخت خودش در کودکی می‌داند، او با تربیت عجیب و زخم‌زبانش کودکی را از او گرفته است، برای همین سعی می‌کند دور از پدرش زندگی و کار کند، کمی بعد، تری عموی جسپر هم که مردی خوش تیپ، ورزشکار و خوشرو اما با یک اشتباه بزرگ است، وارد ماجرای آنها می‌شود و کش و قوس و چالش در روابط جسپر با پدر و در کنار او، عمویش، اوج می‌گیرد.

وال استریت ژورنال کتاب جزء از کل را هم‌پایه کتاب «اتحادیه ابلهان» جان کندی تول، برنده جایزه پولیتزر ۱۹۸۱ معرفی کرده و لس‌آنجلس تایمز شخصیت‌های جذاب این کتاب را به شخصیت‌های داستان‌های چارلز دیکنز و جان ابروینگ مانند کرده است.

اِینت ایت کول نیوز هم درباره کتاب گفته است «جزء از کل کاری کرده است که بیشتر نویسنده‌ها تا پایان عمر خود هم نمی‌توانند انجامش دهند ... کشفی بی‌اندازه اعتیادآور در عمق روح انسان و شاید یکی از درخشان‌ترین و طنزآمیزترین رمان‌های پست‌مدرن»

شنیدن کتاب  جزء از کل را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به تمام علاقه‌مندان به ادبیات داستانی مخصوصا ادبیات پست‌مدرن پیشنهاد می‌کنیم.

  درباره استیو تولتز

استیو تولتز متولد ۱۹۷۲ در استرالیا است. تولتز در دبیرستان کیلارا تحصیل کرد و در سال ۱۹۹۴ از دانشگاه نیوکاسل، نیو ساوت ولز فارغ التحصیل شد. او شغل‌های مختلفی مانند محافظ امنیتی، بازپرس خصوصی، معلم انگلیسی و فیلمنامه نویس را در زندگی‌اش تجربه کرده است. تولتز در سال ۲۰۰۵ با ماری پیتر تولتز هنرمند و نقاش فرانسوی - استرالیایی ازدواج کرد. آنها یک پسر دارند که در سال ۲۰۱۲ متولد شده است.

تولتز در مصاحبه‌ای درباره خودش گفته است: «آرزوی من نویسنده شدن نبود، اما همیشه می‌نوشتم. در کودکی و نوجوانی شعر و داستان کوتاه می‌نوشتم و رمان‌هایی را شروع می‌کردم که بعد از دو و نیم فصل، دیگر دوست نداشتم تمام‌شان کنم. بعد از دانشگاه دوباره به نوشتن رو آوردم. درآمدم خیلی کم بود و فقط می‌خواستم با شرکت در مسابقات داستان‌نویسی و فیلم‌نامه‌نویسی پولی به دست بیاورم  تا بتوانم زندگی‌ را بگذرانم، که البته هیچ فایده‌ای هم نداشت. زمانی که هی شغل عوض می‌کردم یا، بهتر بگویم، از نردبان ترقیِ هر کدام از مشاغل پایین می‌رفتم، برایم مشخص شد هیچ کاری غیر از نویسندگی بلد نیستم. رمان‌نویسی تنها گام منطقی‌ای بود که می‌توانستم بردارم. گمان می‌کردم یک سال طول می‌کشد، ولی پنج سال طول کشید. زمان نوشتن تحت‌تأثیر کنوت هامسون، لویی فردینان سلین، جان فانته، وودی آلن، توماس برنارد و ریموند چندلر بودم.»

بخشی از کتاب جز از کل

داشتم دوشی چهل و پنج‌دقیقه‌ای می‌گرفتم. می‌دانستم دارم ظلمی نابخشودنی به محیط زیست می‌کنم ولی در نیوساینتیست خوانده بودم چند میلیارد سال دیگر جهانِ در حال انبساط به حداکثر ظرفیت اتّساعش می‌رسد و دوباره مثل یک کش سر جای اولش برمی‌گردد و زمان به عقب می‌چرخد و بنابراین آب نهایتاً دوباره به دوش بازمی‌گردد.

پدرم داد زد «جسپر! داشت یادم می‌رفت!»

«من تو حمومم!»

«می‌دونم. می‌دونی امروز چندمه؟»

«نه.»

«حدس بزن.»

«دوم دسامبر.»

«نه. هفدهم می! باورم نمی‌شه یادم رفت! بجنب!»

هفدهم می، تولد مادرم. نمی‌شد دلیلش را توضیح داد ولی پدرم هر سال برایش هدیه می‌بُرد. باز هم به دلیلی توضیح‌ناپذیر از من می‌خواست که بازش کنم. هیچ‌وقت نفهمیدم باید تشکر کنم یا نه. اغلب یا کتاب بود یا شکلات و بعد از این‌که بازش می‌کردم و چیزی شبیه «بد نیست» می‌گفتم به من پیشنهاد می‌داد هدیه را به خودش بدهیم که معنایش رفتن به قبرستان بود. پدرم امروز صبح به خاطر این‌که اهمیت این روزِ به‌خصوص را فراموش کرده بود دور خانه می‌دوید تا یک چیزی برای کادو کردن پیدا کند. آخرسر یک بطر برندی پیدا کرد که تهش دو قلپ باقی مانده بود. وقتی داشت کادویش می‌کرد بغلش ایستاده بودم و چند لحظه بعد با اشتیاق آن را به من داد، کاغذش را باز کردم و گفتم «بد نیست.»

مادرم در قبرستان یهودی‌ها دفن شده بود، احتمالاً به خاطر پدربزرگ و مادربزرگم. نمی‌دانم اطلاع دارید یا نه، مذهب یهود از شما می‌خواهد تا یک قلوه سنگ قدیمی روی قبر عزیزان‌تان بگذارید. هیچ‌وقت دلیلی ندیدم تا با سنت‌های کهن و مسخره‌ای مثل این مخالفت کنم، بنابراین رفتم بیرون و فکر کردم مادرم ممکن است چه‌جور سنگ کثیفی را به عنوان نشانهٔ علاقهٔ من به خودش بپذیرد.

وقتی بالاخره به قبرستان رسیدیم نتوانستیم قبر را پیدا کنیم. مارپیچ سنگ‌های خاکستری گیج‌مان کرد ولی آخرسر او را سر جای همیشگی‌اش پیدا کردیم، بین مارتا بلک‌من که نود و هشت سال آزگار نفس کشیده بود و جاشوا ولف که قلبش ناجوانمردانه در دوازده‌سالگی از تپیدن ایستاده بود. به تکه سنگی که اسمش روی آن حک شده بود خیره شدیم.

استرید.

نه از اسم فامیل خبری بود و نه از تاریخ تولد و وفات ــ اسمش که تک‌وتنها روی سنگ قبر بود به اندازهٔ جلدها سکوت حرف می‌زد.

سعی کردم زندگی‌یی با حضور مادرم تصور کنم. نتوانستم. مادری که برایش