دانلود و خرید کتاب صوتی گوگرد

کتاب صوتی «گوگرد» نوشتهٔ عطیه عطارزاده و با صدای محیا ساعدی، روایتی متفاوت از زندگی، مرگ و جاودانگی در دل تهران قدیم است. این اثر توسط رادیو گوشه تولید و منتشر شده است. داستان با الهام از مکان‌ها و رخدادهای واقعی شکل گرفته و در فضایی میان واقعیت و خیال، قصهٔ یک سگ جاودانه را روایت می‌کند که شاهد نسل‌های مختلف یک خانواده و فرازونشیب‌های تاریخی یک محله است. «گوگرد» در دستهٔ رمان‌های معاصر فارسی قرار می‌گیرد و با نگاهی به تاریخ، هویت و خاطره، مخاطب را به سفری در لایه‌های پنهان شهر و آدم‌هایش می‌برد. نسخه‌ی صوتی این اثر را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب گوگرد

«گوگرد» اثری داستانی است که در قالب رمان و با روایتی اول‌شخص از زبان یک سگ جاودانه، به زندگی و خاطرات چند نسل از ساکنان یک محلهٔ قدیمی تهران می‌پردازد. عطیه عطارزاده در این کتاب، با بهره‌گیری از عناصر واقع‌گرایانه و خیال‌پردازانه، فضایی خلق کرده که در آن مرز میان گذشته و حال، انسان و حیوان، واقعیت و افسانه به‌هم می‌ریزد. داستان در بستر تاریخی و اجتماعی تهران شکل گرفته و با ارجاع به رخدادهای مهم، تغییرات شهری و تحولات خانوادگی، تصویری چندلایه از هویت و حافظهٔ جمعی ارائه می‌دهد. ساختار کتاب بر پایهٔ روایت‌های پیوسته و خاطرات پراکنده است که از زاویهٔ دید یک سگ، به‌عنوان ناظر خاموش و جاودانه، بازگو می‌شود. این سگ، که خود را نگهبان اسرار و شاهد خاموش تاریخ می‌داند، با عبور از نسل‌ها و وقایع، به بازخوانی ریشه‌های درد، اندوه و امید در زندگی آدم‌ها می‌پردازد. «گوگرد» با ترکیب عناصر رئالیسم جادویی، تاریخ‌نگاری و روایت‌های شخصی، تجربه‌ای متفاوت از خواندن یک رمان ایرانی را رقم زده است.

خلاصه کتاب گوگرد

هشدار: این پاراگراف بخش‌هایی از داستان را فاش می‌کند! داستان «گوگرد» با روایت یک سگ جاودانه آغاز می‌شود که از دل خاطرات و بوهای به‌جامانده، زندگی چند نسل از خانوادهٔ نظام را در یک محلهٔ قدیمی تهران دنبال می‌کند. این سگ، که خود را نگهبان دواخانهٔ نظام و شاهد خاموش تاریخ می‌داند، از دوران قاجار تا سال‌های معاصر، شاهد فرازونشیب‌های خانواده و محله است. او با حس بویایی قوی، گذشته و حال را به هم پیوند می‌زند و از طریق بوها، رازها و دردهای آدم‌ها را درمی‌یابد. در مرکز روایت، یحیا، پیرمردی تنها و نگهبان فعلی دواخانه، قرار دارد که با گذشتهٔ خانوادگی و زخم‌های شخصی خود دست‌وپنجه نرم می‌کند. سگ جاودانه، که زبان ندارد اما همه چیز را می‌بیند و می‌فهمد، رابطه‌ای عمیق با یحیا و اجداد او دارد و شاهد تکرار سرنوشت‌ها و جست‌وجوی بی‌پایان انسان‌ها برای جاودانگی است. داستان با رفت‌وآمد میان خاطرات سگ و وقایع روزمرهٔ دواخانه، به تدریج لایه‌های پنهان زندگی شخصیت‌ها و رازهای مدفون در زیرزمین دواخانه را آشکار می‌کند. در این میان، عناصر کیمیاگری، جست‌وجوی آب حیات، و حضور مرد سیاه‌پوش به‌عنوان راهنمایی مرموز، به روایت رنگی اسطوره‌ای و رازآلود می‌بخشند. سگ جاودانه، با عبور از مرگ‌ها و تولدهای مکرر، به تماشای تکرار دردها، امیدها و شکست‌های آدم‌ها می‌نشیند و در نهایت، روایت او به پرسشی دربارهٔ معنای جاودانگی و ریشه‌های اندوه و رهایی در زندگی انسان‌ها بدل می‌شود.

چرا باید کتاب گوگرد را بشنویم؟

«گوگرد» با زاویه‌دیدی غیرمعمول و روایتی از زبان یک سگ جاودانه، تجربه‌ای متفاوت از مواجهه با تاریخ، هویت و خاطره را پیش روی مخاطب می‌گذارد. این کتاب با پیوند دادن زندگی روزمرهٔ یک محلهٔ قدیمی تهران به رخدادهای تاریخی و اسطوره‌ای، تصویری چندلایه و پررمزوراز از شهر و آدم‌هایش ارائه می‌دهد. برای کسانی که به روایت‌های نوآورانه، تلفیق واقعیت و خیال، و کندوکاو در حافظهٔ جمعی علاقه دارند، این اثر می‌تواند دریچه‌ای تازه به جهان داستان فارسی باشد. همچنین، حضور عناصر کیمیاگری و جست‌وجوی جاودانگی، به داستان عمقی نمادین و فلسفی می‌بخشد که آن را از بسیاری از رمان‌های معاصر متمایز می‌کند.

شنیدن این کتاب را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

این کتاب برای علاقه‌مندان به رمان‌های معاصر فارسی، دوستداران روایت‌های چندلایه و کسانی که به تاریخ، هویت شهری و اسطوره‌های ایرانی علاقه دارند، مناسب است. همچنین برای مخاطبانی که به دنبال تجربهٔ روایتی متفاوت و تامل‌برانگیز دربارهٔ زندگی، مرگ و جاودانگی هستند، شنیدن این کتاب پیشنهاد می‌شود.

بخشی از کتاب گوگرد

«جاودانه که باشی انگار توی یک خواب بی سر و تهی که فقط گاهی ازش بیدار می‌شی. اطرافت را بو می‌کشی می‌بینی بوها همان بوهاند اما همه چیز عوض شده. عجیبه که روی این زمین لعنتی حتی یک ذره پهن هم همان نمی‌ماند که قبلا بود. درها، دیوارها، درخت‌ها، سگ‌ها، گربه‌ها و بدتر از همه‌شان آدم‌ها مدام عوض می‌شوند. بوشان اما، بوی روح‌شان، بوی آن چیزی که خودشان می‌گویند توشان هست، هیچ‌وقت عوض نمی‌شود. حالا این وسط کافی ست یک موجود جاودانه‌ای پیدا بشود و خوب بوشان بکشد تا همه چیز را بفهمد. همه چیزهایی را که قبلا بوده و بعدا هم هست. اصلا برای همین است که پوزه‌ام را کشیده‌ام جلو و دارم این‌جور شانه‌های یحیا را بو می‌کشم. بوی پوست و دوده و نمک می‌دهد. بوی شاش و خاک و خون. همان بوی شور و شیرین صدها ساله که از همه چیز این شهر در می اید. ترکه را که می‌آورد بالا خودم را پس می‌کشم یکوقت نگیرد به صورتم.»