دانلود و خرید کتاب صوتی بینایی در تاریکی

کتاب صوتی بینایی در تاریکی نوشتهٔ ماریانا الساندری و ترجمهٔ مرتضی هاشمی است. محیا ساعدی گویندگی این کتاب صوتی را انجام داده و رادیو گوشه آن را منتشر کرده است. این کتاب کمک می‌کند خودمان را از میان احوال تیره‌مان ببینیم و بشناسیم.

درباره کتاب صوتی بینایی در تاریکی

کتاب صوتی بینایی در تاریکی (Night Vision) کمک می‌کند خودمان را از میان احوال تیره‌مان ببینیم و بشناسیم. این کتاب که به قلم یک فیلسوف اگزیستانسیالیست نوشته شده، پنج فصل دارد. ماریانا الساندری در این کتاب با الهام از زندگی جمعی از فلاسفه‌ و نویسندگان کوشیده است نشانمان دهد رنجمان به‌معنای معیوب‌بودن نیست؛ بلکه از لطافت و حساسیت و هوشمندیمان حکایت می‌کند. او گفته است که متفکرانی همچون «آدری لرد»، «ماریا لوگونز»، «میگل د اونامونو»، «سی. اس. لوئیس»، «گلوریا آنزالدوا» و «کی‌یرکگور» آنقدر در خشم‌ و اندوه و اضطرابشان ماندند و تاب آوردند تا چشمشان به تاریکی عادت کرد. این نویسنده برایمان گفته است که چطور شنوندگان این کتاب هم می‌توانند دیدن در تاریکی را در خود بپرورانند. کتاب صوتی «بینایی در تاریکی» نشانمان می‌دهد که وقتی یاد بگیریم تاریکی را بپذیریم، رفته‌رفته خودمان و تلخکامی‌هایمان را شریف و محترم و آشکارا بَشَروار خواهیم دید. این کتاب صوتی را نوشداروی ضروری و لازمی‌ برای مثبت‌اندیشیِ سمی و افسارگسیخته دانسته‌اند؛ مُهر تأییدی بر اینکه چنین احساساتی به این معنا نیستند که اشتباه می‌کنید یا مشکل دارید؛ بلکه در یک کلام یعنی انسانید.

شنیدن کتاب صوتی بینایی در تاریکی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب صوتی برای افرادی نوشته شده است که در اضطراب از اطرافیانشان می‌شنوند «آرام باش»، به‌وقت افسردگی بهشان می‌گویند «غصه نخور» و در سوگ می‌شنوند «قدردان باش و مثبت فکر کن».

درباره ماریانا الساندری

ماریانا الساندری معلم، فیلسوف و استاد دانشگاه UTRGV بوده است. او به تدریس اگزیستانسیالیسم، فلسفۀ آمریکای لاتین و مطالعات ادیان مشغول بوده است. او را به عنوان فیلسوفِ «مدافعِ احوالات تیره» و فیلسوف اگزیستانسیالیست می‌شناسند. معروف‌ترین کتاب او «بینایی در تاریکی» (Night Vision: Seeing Ourselves Through Dark Moods) است که در ایران، توسط نشر بیدگل ترجمه و چاپ شده است.

بخشی از کتاب صوتی بینایی در تاریکی

«زمانی غریبه‌ای در پارک به من که فرزند خردسال گریانم را در آغوش گرفته بودم گفت که بچه‌ها تنها وقتی بیش‌تر گریه می‌کنند که دردشان را تأیید کنی، پس بهتر است چندان اعتنایی به لج‌بازی و گریه‌اش نکنی. یادم می‌آید وقتی کودک بودم حرف‌هایی راجع‌به «جلب ترحم» یا «مظلوم‌نمایی» می‌شنیدم. به گوشم می‌رسید که در اطرافم افرادی به کودکان‌شان می‌گفتند: «قدر داشته‌هایت را بدان و بی‌جهت گله و شکایت نکن.» کودکانی که این قبیل حرف‌ها را می‌شنیدند با این درک بزرگ می‌شدند که هیچ‌کس نمی‌خواهد از درد آن‌ها چیزی بشنود یا گریه‌شان را ببیند. بزرگ شدن در چنین دنیای سردی می‌تواند یکی از دلایلی باشد که برخی از ما تمایلی به صحبت از مشکلات و رنج‌های جسمانی، عاطفی یا روانی خود با دیگران نداشته باشیم.

در ایالات متحده افزایش آمار افسردگی به قدری برای جامعه‌ی روان‌پزشکی نگران‌کننده بوده که سایر حالات روانی دشوار از جمله «اندوه شدید» مورد بی‌توجهی واقع شدند. روان‌پزشکان به وجود اندوه در جامعه واقف‌اند و آن را در خور مطالعه و تحلیل می‌دانند، اما موضوع پس از آغاز به کار اغلب به لحاظ تئوری و کلامی به انحراف می‌رود. اندوه دارای علایم و مشخصات جسمانی است اما علایم و مشخصات عاطفی و روانی هم دارد. اندوه و درد اغلب مترادف یکدیگرند اما نه همیشه. به طور کلی حالات روانی مبهم و پیچیده سبب می‌شوند افراد مشتاق ساده‌سازی آن‌ها شوند تا بهتر و راحت‌تر بتوانند درک‌شان کنند و با آن حالات کنار بیایند. خوانندگان اولیه‌ این فصل از کتاب بارها در مورد درد از من می‌پرسیدند که: آیا در این بخش راجع‌به نگرانی صحبتی نمی‌کنی؟ درباره‌ی درد جسمانی نمی‌خواهی چیزی بگویی؟ آیا نگرانی و درد هم همان اندوه نیستند؟»