کتاب تصرف عدوانی

کتاب تصرف عدوانی نوشتهٔ لنا اندرشون رمانی دربارهٔ عشق است که با ترجمهٔ سعید مقدم در انتشارات مرکز منتشر شده است.

درباره کتاب تصرف عدوانی

کتاب تصرف عدوانی داستان زنی به اسم استر است. «استر نیلسون» شاعر و مقاله‌نویس است و تا ۳۱سالگی‌اش ۸ رسالهٔ کوتاه منتشر کرده است. او زنی آرام است و نیمی از عمرش را بی‌دغدغه کنار مردی گذرانده که نیازهای جسمی و روحی همدیگر را رفع می‌کنند. همه چیز در زندگی استر عادی است تا اینکه یک روز یک تماس تلفنی همه چیز را تغییر می‌دهد. مردی که تلفن کرده است از استر می‌پرسد آیا استر مایل است در آخرِ هفتهٔ پایانی ماه اکتبر، دربارهٔ هنرمندِ نامدار «هوگو رَسک» سخنرانی کند؟

استر می‌پذیرد و یک سخنرانی آماده می‌کند اما این اوضاع خوب پیش نمی‌رود. کم‌کم میل و علاقه‌ٔ استر به هوگو که تابه‌حال از نزدیک او را ندیده آن‌قدر شدید می‌شود که برایش دلتنگ می‌شود و این احساس بعد از سخنرانی هم ادامه پیدا می‌کند و این آغاز ماجرایی عاشقانه است.

کتاب تصرف عدوانی رمانی عاشقانه است که ماجرای عشق و خیانت را به تصویر می‌کشد. 

خواندن تصرف عدوانی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به تمام علاقه‌مندان به داستان‌های عاشقانه - فلسفی پیشنهاد می‌کنیم. 

درباره لنا اندرشون

لنا اندرشون متولد ۱۸ آپریل ۱۹۷۰ در استکهلم سوئد است. او نویسنده و روزنامه‌نگار است و برای کتاب «تصرف عدوانی» در سال ۲۰۱۳ برندهٔ جایزهٔ آگوست شده است.

بخشی از کتاب تصرف عدوانی

«تماسِ تلفنی در اوایلِ ماهِ ژوئن بود. مردی که تلفن کرده بود پرسید آیا استر مایل است در آخرِ هفتهٔ پایانی ماهِ اُکتبر، دربارهٔ هنرمندِ نامدار هوگو رَسک سخنرانی کند؟

رسک تصاویرِ متحرک و متن را در ترکیب‌هایی به‌کار می‌بُرد که هم باشکوه می‌نمودند و هم ویژه و یگانه. افزون بر آن، در دورانِ سطحی‌گری معاصر، او را به‌سَبَبِ شورمندی اخلاقی‌اش می‌ستودند. دوستدارانش می‌گفتند دیگرهنرمندان پیوسته درمورد خود صحبت می‌کنند، امّا او از مسئولیت و همبستگی سخن می‌گوید.

سخنرانی باید نیم ساعت می‌بود و پاداشِ معمول به او پرداخت می‌شد.

وقتی تلفن زنگ زد، استر در میدانِ سنت اِریک بود. اواخرِ بعدازظهر بود. آفتاب با شدّت می‌تابید و چشمانش را می‌آزُرد.

وقتی رسید خانه، برای شریکِ زندگی‌اش ـ پَر ـ با افتخار تعریف کرد که چه کاری به‌عهدهٔ او گذاشته‌اند. هوگو رسک هنرمندی بود که آن دو، با توجه و احترام، به او می‌نگریستند.

تابستان و پاره‌ای از پاییز گذشت. زندگی استر نیلسون به رَوالِ معمول می‌گذشت.

چند هفته پیش از زمانِ سخنرانی‌اش، شروع کرد به خواندنِ دقیقِ متن‌های مربوط به آثارِ هوگو رسک و نیز مطالعهٔ آن‌چه خودِ او نوشته بود. گفته‌ای که بارها از او نقل می‌کردند این بود:

«کسی‌که جامعه و آسیب‌پذیری انسان را در این هستی بی‌رحم در هنرش نادیده می‌انگارد، شایسته نیست خود را هنرمند بنامد.»

سخنرانی استر در محلِ تعیین‌شده، روزِ شنبه انجام شد.

یک‌شنبهٔ هفتهٔ پیش از آن، نشست و شروع کرد به نوشتن. می‌دانست برای آن‌که از اندیشه‌های رایج و زبانِ جمعی و عبارت‌های کلیشه‌ای آن فراتر رَوَد، باید زمانِ کافی داشته باشد.

استر نیلسون در نظر داشت سخنرانی عالی‌ای ایراد کند. می‌خواست هوگو رسک را از شنیدنِ آن شگفت‌زده کند. هنرمندان، به‌ویژه مردانِ روشنگر مانند او، مستعدند جذبِ نیروی کهربایی اندیشه‌پروری و توان شهوانی آن شوند.

هرچه بیش‌تر می‌نوشت، با موضوعِ سخنرانی خود احساسِ وابستگی بیش‌تری می‌کرد. یک‌شنبه، به هوگو رسک احساسِ احترام داشت. سه‌شنبه تا پنج‌شنبه، این احساس به اشتیاقِ ملال‌انگیزی بَدَل شد و جمعه، احساسِ دلتنگی سنگینی بر او چیره شد. برایش روشن شد آدمی می‌تواند حتی دلتنگِ کسی شود که او را فقط در خیالِ خود دیده است.»