کتاب چه کسی بر جهان حکومت می کند؟

کتاب چه کسی بر جهان حکومت می کند؟ نوشته نوام چامسکی است که با ترجمه حسین جعفری موحد منتشر شده است. این کتاب سعی دارد پاسخ دهد جهان را چه کسانی اداره می‌کنند و حقیقت سیاست چگونه است.

درباره کتاب چه کسی بر جهان حکومت می کند؟

کتاب چه کسی بر جهان حکومت می کند؟ به دنبال این پرسش است که چه کسانی بر دنیا حکومت می‌کنند؟ سعی دارد به دنبال پاسخی باشد بر اینکه حاکمان جهان چگونه به تلاش‌های خود ادامه می‌دهند؟ رهبران جهان کجا هستند و ملت‌های تحت سلطه چگونه‌اند؟ آیا آنان می‌توانند بر قدرت سوداگری و قدرت ملی غلبه کنند و متحول شوند و سرزنده و مستعد به زندگی امیدوار باشند؟

سرفصل‌های این کتاب عبارت است از: بازخوانی مسئولیت روشن‌فکران، اسناد شکنجه و فراموشی تاریخی، دست نامرئی قدرت، زوال آمریکا؛ علل و عوامل، آیا آمریکا ابرقدرت است، اسرائیل و فلسطین؛ گزینه‌های واقعی، «هیج جیز برای دیگران نیست» جنگ طبقاتی در آمریکا، ایالات متحده یک دولت تروریستی پیشرو است، آیا ایران بزرگترین تهدید برای صلح جهانی است؟ اربابان نوع بشر.

خواندن کتاب چه کسی بر جهان حکومت می کند؟ را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به تمام علاقه‌مندان به علوم سیاسی پیشنهاد می‌کنیم

درباره نوام چامسکی

نوام چامسکی در ۷ دسامبر ۱۹۲۸ از پدر و مادری یهودی در فیلادلفیای آمریکا متولد شد. او زبان‌شناس و فیلسوف است. پدرش، ویلیام چامسکی یک روس یهودی‌تبار بود که از روسیه به آمریکا مهاجرت کرده بود. او معلم زبان عبری بود و کتابی درسی در زمینهٔ دستور زبان یهودی دوران میانه به چاپ رسانده بود. در دسامبر ۱۹۴۹ با کارول چامسکی که خود استاد دانشگاه هاروارد بود، ازدواج کرد و از او سه فرزند دارد. 

 چامسکی در زمان تحصیل در دانشگاه پنسیلوانیا، کتاب روش‌هایی در زبان‌شناسی ساختاری، اثر استادش زلیگ هریس، را بازخوانی و حاشیه‌نویسی کرد و در عین حال به دیدگاه‌های سیاسی هریس گرایش یافت. گرایش چامسکی به دیدگاه‌های سیاسی هریس، انگیزه‌ای شد که او رشتهٔ زبان‌شناسی را برای ادامهٔ تحصیلات خود برگزیند. از سال ۱۹۵۵ در مؤسسه تکنولوژی ماساچوست (MIT) به عنوان استاد زبان‌شناسی مشغول به تدریس شد. چامسکی در سال ۱۹۷۶ در مؤسسهٔ تکنولوژی ماساچوست به مقام استادی رسید.

ظریهٔ معروف وی دستور زایشی-گشتاری است که در دههٔ ۶۰ میلادی انقلابی در زبان‌شناسی معاصر ایجاد کرد. مقالات و کتاب‌های نوام چامسکی آغازگر پژوهش‌های نوینی در عرصهٔ روان‌شناسی زبان شد. 

بخشی از کتاب چه کسی بر جهان حکومت می کند؟

در طول جنگ جهانی اول، پاسخی به پرسش مطرح‌شده ارائه شد که روشنفکران هر دو سوی جبهه با شور و شوق آمادهٔ حمایت از دولت‌هایشان بودند. در «مانیفست ۹۳» چهره‌های ممتازِ یکی از مهم‌ترین کشورهای جهان، غرب را فراخواندند که ما را باور کنید! باور کنید که این جنگ مانند خانه و دل‌هایمان برای ما مقدس است و ما به‌عنوان ملتی متمدن، میراث‌داران گوته و بتهوون و کانت، باید این جنگ را تا پایان ادامه دهیم. 

همتایان این گروه در سوی دیگرِ پایگاه‌های روشنفکری نیز، با شور و اشتیاق مشابه، حامی نبرد مقدس بودند؛ اما بیشتر در تمجید و ستایش از خود فرورفتند و در خودستایی گوی سبقت را از رقیب ربودند. آنان در مجلهٔ نیو ریپابلیک اعلام کردند: «در مسئلهٔ جنگ، طبقه‌ای از جامعه اقدام مؤثر و قاطعی انجام داده‌اند که با قدری تسامح روشنفکر خوانده شدند.» این به‌اصطلاح افراد پیشرو معتقد بودند که ایالات متحده متأثر از حکم اخلاقی صادرشده از سوی اعضای بسیار متفکر جامعه و پس از تأملات عمیق وارد جنگ شده است. اما در حقیقت، این روشنفکران قربانی نقشه‌های وزارت اطلاعات بریتانیا بودند که مخفیانه افکار بیشینهٔ جهانیان را هدایت می‌کرد و به‌ویژه در پی شکل‌دهی افکار روشنفکران مترقی آمریکایی بود که می‌توانستند کمک کنند تا کشور صلح‌طلب ایالات متحده به تب جنگ گرفتار شود. 

جان دیویی به‌شدت تحت‌تأثیر درس بزرگ روان‌شناختی و آموزشی جنگ قرار گرفت. این جنگ ثابت کرد انسان‌ها و به‌ویژه مردان آگاه جامعه، چگونه می‌توانند زمام امور بقیه را در دست گیرند و دیگران را آگاهانه و هوشمندانه کنترل و مدیریت کنند تا به اهداف دلخواه خود برسند. چند سال پس از آن، دیویی از «روشنفکر مسئولیت‌پذیر» در زمان جنگ جهانی اول به «آنارشیست محافل ادبی» بدل شد و رسانه‌های وابسته را سرزنش کرد و پرسید که تحت‌سلطهٔ رژیم اقتصادی فعلی، آزادی روشنفکر حقیقی و مسئولیت اجتماعیِ او تا چه اندازه ممکن است؟ 

البته همهٔ روشنفکران کاملاً تابع خط‌مشی دولت‌هایشان نبودند. چهره‌های سرشناسی مانند برتراند راسل، یوجین دبس، روزا لوکزامبورگ و کارل لیبکنشت هم بودند که مانند زولا به زندان محکوم شدند. مخصوصاً دبس که شدیدتر از دیگران مجازات شد. او به جرم زیر سؤال‌بردن ایدهٔ «جنگ برای دموکراسی و حقوق بشر»، که رئیس‌جمهور ویلسون مطرح کرده بود، به ده سال زندان محکوم شد.