کتاب یه چیزی بگو

کتاب یه چیزی بگو نوشته لاوری هالس اندرسن است که با ترجمه حمیدرضا صدر منتشر شده است. این کتاب روایتی از پشت پرده اتفاقات یک دبیرستان است، روایتی از درگیری‌های آدم‌ها که به ظاهر ساده است اما در باطن متفاوت.

درباره کتاب یه چیزی بگو

ملیندا دختر جوانی است که در مدرسه چندان محبوب نیست، او یک بار در یک مهمانی آخر سال دبیرستان با پلیس تماس گرفته است و مهمانی را خراب کرده است، ملیندا کم‌کم در مدرسه از همه فاصله می‌گیرد و با کسی صحبت نمی‌کند و روز به روز تنهاتر می‌شود، او فقط به کلاس هنر دلخوش است. اما حقیقت زندگی میلندا چیز دیگری است و او آزاری را تجربه کرده است که دیگران را تجربه نکرده است. 

این کتاب روایتی خواندنی از تنهایی و رنج و تلاش یک دختر نوجوان است که دیگران توان درک کردنش را ندارند.

خواندن کتاب یه چیزی بگو را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به تمام علاقه‌مندان به ادبیات داستانی جهان پیشنهاد می‌کنم.

بخشی از کتاب یه چیزی بگو

دزدکی نگاهی به پشتم کردم. پیام ابروها خیلی سریع ارسال می‌شه. این بابا از اون خل‌مشنگ‌هاست. باید به چشم ببینه، باید بدونه چی فکر می‌کنیم. به حرف زدنش ادامه می‌ده. می‌گه در زمینه‌ی خواندن و نوشتن فارغ‌‌‌التحصیل می‌شیم، واسه این‌که یک میلیون ساعت صرف خواندن و نوشتن می‌کنیم (البته می‌تونم این ادعا رو زیر سؤال ببرم).

آقای فریمن: «چرا برای هنر وقت نمی‌‌گذارید؟ برای نقاشی، مجسمه‌سازی، زغال، پاستل، رنگ‌روغن؟ مگه واژه‌ها و اعداد مهم‌تر از تصاویر و پیکرها هستند؟ کی این رو گفته؟ آیا تا حالا درس جبر اشک‌تون رو درآورده؟» (دست‌ها بالا رفته‌ن‌، چند نفری تصور کرده‌‌ن آقای فریمن انتظار پاسخی داشته.) ولی اون ادامه می‌ده: «آیا ضمیر مضاف‌الیه می‌تونه احساسات جاری در قلب شما رو عیان کنه؟ اگر هم حالا هنر رو نیاموزید، هرگز نمی‌تونید بفهمید چگونه نفس بکشید!‌»

همچنان می‌گه. برای کسی که به ارزش کلمات اهمیت می‌ده، خیلی چیزا داره بگه. برای لحظاتی حواسم پرت می‌شه و دوباره وقتی جمع می‌شه که کره‌ی غول‌آسایی رو که نیمی از بخش نیم‌کره‌ی شمالیش کنده شده توی دست می‌گیره. می‌پرسه‌: «کسی می‌تونه بگه این چیه؟» صدایی از عقب کلاس می‌گه: «کره‌ی زمین.‌» نگاه عاقل‌اندر‌سفیه آقای فریمن. صدایی می‌پرسه: «این همون مجسمه‌ی گرون‌قیمتی نیست که یکی از بچه‌ها انداختش زمین و مجبور شد پولش رو بده و اگه نمی‌داد نمی‌گذاشتند فارغ‌التحصیل شه؟»

آقای فریمن آهی می‌کشه؛ «تخیل تو کجا رفته؟ چند سالته، سیزده؟ چهارده؟ هنوز چیزی نشده اجازه دادی خلاقیت رو ازت بگیرند! این یه کر‌ه‌ی قدیمیه که دخترام با اون وقتی هوا بارونی می‌شد تو محل کارم بازی می‌کردند. یه روز جنی پای راستش رو گذاشت درست روی تگزاس و ایالات متحده دفن شد ته اقیانوس. گفتم هورا، چه فکری! همین توپ له‌شده می‌تونه بازتابنده‌ی نکات قابل‌توجهی باشه. می‌شه تصویری از اون رو کشید درحالی‌که آدما از بخش سوراخ‌شده‌ش پا گذاشته‌‌ن به فرار یا تصویر سگی با پوزه‌بند که داره آلاسکا رو می‌جوه، می‌شه از ترکیب این توپ خیلی استفاده کرد. بسیار زیاد، شما هم به اندازه‌ی کافی مهم هستید تا انتخاب خودتون رو انجام بدید.»