کتاب فرشتگان پاول کله

کتاب فرشتگان پاول کله نوشته بوریس فریدوالد است که با ترجمه فریده فرنودفر منتشر شده است. این کتاب به تحلیل نقاشی‌های پاول کله می‌پردازد و یک کتاب تحلیلی جذاب برای علاقه‌مندان به نقاشی جهان است. ایین کتاب به قلم بوریس فریدِوالد مورخ هنر و نویسنده آلمانی نوشته شده که در زمینه معماری باوهاوس، عکاسی و زندگی‌نامه نقاشان فعالیت می‌کرد.

درباره کتاب فرشتگان پاول کله

کتاب فرشتگان پاوْل کِلِه به تحلیل چهل تصویر از مجموع صد تصویری می‌پردازد که این نقاش سویسی ـ آلمانی، در خلال زندگی شصت و یک‌ساله‌اش تحت عنوان فرشتگان کشیده است: از تصویر مسیح کودک، یادگار پنج‌سالگی‌اش، گرفته تا مشهورترین نقاشی‌اش فرشتهٔ نو، همراه و همدم والتر بنیامین در سال‌های تبعید و در نهایت آخرین اثرش، فرشتهٔ مردّد، که بازنمایی واپسین تردیدهای هنرمند به زندگی، باورهای دینی و جهان پس از مرگ بود.

بیش‌ترِ تصاویر «فرشتگان» پاوْل کِلِه که جزء محبوب‌ترین آثار وی به شمار می‌روند، متعلق به دو سال پایانی زندگی (۱۹۴۰ ـ ۱۹۳۸) اوست که مصادف بود با دوران مخوف ناسیونال ـ سوسیالیسم در آلمان، و ضعف‌های جسمانی و بیماری علاج‌ناپذیر پاوْل کِلِه.

خواندن کتاب فرشتگان پاول کله را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به تمام علاقه‌مندان و پژوهشگران نقاشی پیشنهاد می‌کنیم

بخشی از کتاب فرشتگان پاول کله

پاوْلِ کوچک به خدا اعتقادی نداشت. این کودک لطیف و شکننده، که در سال ۱۸۷۹ از پدر و مادری پروتستان متولد شد، علاقهٔ شدیدی به ترسیم تصاویر حیوانات، گیاهان و فیگورهای افسانه‌ای و دختربچه‌های تروتمیز و البته ارواح و شیاطین خبیث داشت. بعید نیست که آشنایی او با آن‌ها به قصه‌های محبوب دوران کودکی‌اش بازمی‌گشت که همه را از حفظ بود. بعضی شب‌ها با ترس از خواب می‌پرید و موجودات سیاهی را می‌دید که از دل نقاشی‌هایش زنده شده‌اند و از پشتِ پنجرهٔ اتاقش به او چشمک می‌زنند. در یکی از همان روزها، زن سال‌خوردهٔ همسایه مُرد. بچه‌های همسایه به پاوْل گفتند: «او الآن به یک فرشته تبدیل شده است»‌ اما پاوْل علاقه‌ای به درک این موضوع نداشت. بااین‌حال، خرگوش عید پاک و مسیحِ کودک در زندگی‌اش حضور پُررنگی داشتند. هر سال آرزو می‌کرد که هر دوی آن‌ها را از نزدیک ببیند. به رسم هر سال، پاوْلِ کوچک پیش از فرارسیدن کریسمس مدادرنگی‌هایش را دست می‌گرفت و با خطوط ساده‌ای عیسی‌مسیحِ کودک را نقاشی می‌کرد. برای این کودک سه‌ساله با چشم‌های درشت سیاه، که والدینش او را پاوْلشن (پاوْل‌کوچولو) صدا می‌زدند، کاملاً آشکار بود که نقاشی مسیح کودک بدون بال۹(ص ۱۴)‌ در واقع بالی ندارد و با گام‌هایی کوچک باغچه را طی می‌کند تا وارد خانه‌ای در شهر بِرن شود که پاوْل‌کوچولو در آن‌جا با شوروشوق انتظار رسیدنش را می‌کشید. یک سال بعد، پاوْلِ کوچک چندبار دیگر مسیح را نقاشی کرد و برای نخستین‌بار موجودی آسمانی کشید که بال داشت. این تصویر درخت کریسمس با مسیح کودک و قطار۱۰ (ص ۱۷) نام داشت. در این نقاشی، مسیح کودک در کنار درخت کریسمس، درست وسط اتاق خانه‌ای که خانوادهٔ اهل موسیقی پاوْل کِلِه برای کریسمس تزیین کرده بودند، چونان فرشته‌ای در هوا معلق است. پاوْل زیر پاهای مسیح، روی چیزی شبیه به میز، قطاری کشیده است؛ چه‌بسا قطارْ اسباب‌بازی رؤیایی‌اش بوده، هر چند که بازی با عروسک‌هایش را هم دوست داشت. در همان سال مادربزرگ دوست‌داشتنی‌اش، که مرتب دفتر نقاشی و مدادرنگی برایش می‌خرید، از دنیا رفت. پاوْل برای نخستین‌بار در زندگی‌اش با انسان مُرده روبه‌رو شد. پس از آن، به‌ندرت به مدادرنگی‌هایش دست می‌زد. کِلِه بعدها در مورد این دوره می‌نویسد که پس از فوت مادربزرگش خود را «نقاشی یتیم» می‌دانسته است.