کتاب روزگار رفته

در کتاب روزگار رفته، آخرین سرخ‌ها، سوتلانا آلکساندرونا الکسیویچ، روزنامه‌نگار و نویسنده بلاروسی و برنده جایزه نوبل ادبیات ۲۰۱۵ ا، تاریخ «بومی» و «داخلی» سوسیالیسم را کنار هم گذاشته است. سوتلانا از جنگ می‌نویسد و از سرزمین شوروی. کتاب‌های او درباره مردم این سرزمین و بلاهایی که از سرگذرانده‌اند بسیار معروف است؛ جنگ چهره‌زنانه ندارد، صداهایی از چرنوبیل و آخرین شاهدان نمونه‌های برجسته یادداشت‌های او درباره جنگ و فجایع انسانی روسیه است.

 کتاب روزگار رفته تا کنون جوایزی همچون جایزه کتاب لس‌آنجلس‌تایمز را به دست آورده و در نشریاتی مثل واشنگتن‌پست، نیویورک‌تایمز، بوستون‌گلوب و وال استریت‌جورنال کتاب برتر سال شده است.

درباره کتاب روزگار رفته

آلکسویچ در روزگار رفته از فروپاشی شوروی و پیدایش روسیه جدید می‌گوید. از پیامدهای آن. از اعلام استقلال‌های خونبار و جنگ بر سر تعیین مرزها و چهره‌های گوناگون و زشتی که دیو جنگ به خودش می‌گیرد.

آلکسویچ  در کتاب روزگار رفته، از زمان مرگ استالین تا فروپاشی شوروی را در مقاله‌ها، خاطرات و داستان‌هایی واقعی به تفصیل تشریح کرده است. به طوری که خواننده در این جریان با او همراه می‌شود، همذات‌پنداری می‌کند و تصاویری واضح، سرد و گاهی مایوس‌کننده از فرهنگ، مردم و سرزمین شوراها در ذهنش نقش می‌بندد. تصاویری از باور به اندیشه‌ای محکوم به شکست، از مردمی معتقد تا سر حد مرگ و جنون، از بردگانی که به قول الکسوویچ از برده بودنشان خوشحال بودند و حتی شاید نمی‌دانستند که برده‌اند. از بازی سیاست و ایدئولوژی و در یک کلمه از زندگی به سبک سوسیالیسم شوروی.

خواندن کتاب روزگار رفته را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

علاقه‌مندان به خواندن داستان‌های مستند و واقعی با محتوای تاریخی، سیاسی را به‌خواندن روزگار رفته دعوت می‌کنیم.

درباره سوتلانا آلکساندرونا الکسیویچ

سوتلانا الکساندرونا الکسیِویچ در ۳۱ مه ۱۹۴۸ در شهر ایوانو-فرانکیفسک به دنیا آمد. مادرش اوکراینی و پدرش اهل بلاروس بود. پس از پایان مدرسه، به‌عنوان خبرنگار مشغول به کار شد. آثار او انعکاسی از روحیه و زندگی شهروندان روسی بعد از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی است. سوتلانا آلکسیویچ علاوه بر نوبل موفق به دریافت جوایز دیگری مانند جایزه صلح کتاب‌فروشان آلمان و جایزه مدیسی شده‌است. 

جملاتی از کتاب روزگار رفته

در نظر پدران: آزادی یعنی نبودِ ترس؛ یعنی همان سه روزِ ماهِ اوت که طی آن توطئهٔ کودتا را شکست دادیم. به نظرِ پدرها، کسی که میان صد نوع سالامی حق انتخاب دارد، آزادتر از کسی است که میان ده نوع سالامی حق انتخاب دارد. آزادی هرگز شلاق نخورده است، اما روس‌ها نسل در نسل زیر شلاق بوده‌اند. روس‌ها آزادی سرشان نمی‌شود، باید قزاق و شلاق بالا سرشان باشد.

در نظر فرزندان: آزادی یعنی عشق؛ آزادی درونی ارزشی مطلق و بی‌چون و چراست. آزادی هنگامی تحقق می‌یابد که آدم از امیال خودش نترسد، یک عالم پول داشته باشد تا بتواند همه‌چیز داشته باشد و جوری زندگی کند که مجبور نباشد به آزادی فکر کند. آزادی امری طبیعی است.

من به دنبال یک نوع زبان می‌گردم. مردم به زبان‌های بسیار متفاوتی حرف می‌زنند: با بچه‌ها به یک زبان حرف می‌زنند و با عشق به زبانی دیگر. یک زبان دیگر هم هست که مختص حرف زدن با خودمان، واگویه‌های درونیمان است. در خیابان، سرِ کار، در سفر؛ هر جا بروید، زبان متفاوتی می‌شنوید. و اصل قضیه هم فقط خود واژه‌ها نیست، بلکه چیز دیگری است. حتی نحوهٔ حرف زدن در روز با نحوهٔ حرف زدن در شب تفاوت دارد، مردم روزها یک جور حرف می‌زنند و شب‌ها جوری دیگر. آنچه شب‌ها بین دو آدم اتفاق می‌افتد، بی‌هیچ رد و نشانی از تاریخ محو می‌شود. ما عادت کرده‌ایم به تاریخ روزهای مردم نگاه کنیم، اما خودکشی وضع و حالی شبانه است، وقتی است که آدم در مرز میان بودن و نبودن دل‌دل می‌کند. در مرز میان خواب و بیداری است. من می‌خواهم خودکشی را با شدت و حدت زندگی و احساسات فرد در طول روز درک کنم. یک بار، کسی از من پرسید: «می‌ترسی از خودکشی خوشت بیاید؟»