کتاب یادداشت های اینجانب

کتاب الکترونیکی یادداشتهای اینجانب نوشتهٔ «لیانید آندری‌یف» با ترجمهٔ «حمیدرضا آتش‌برآب»، توسط بنگاه ترجمه و نشر کتاب پارسه منتشر شده است. این رمان در سال ۱۴۰۳ به چاپ چهارم رسیده است. کتاب «یادداشتهای اینجانب» در دستهٔ آثار روان‌شناختی و فلسفی قرار می‌گیرد و با روایتی به زبان اول‌شخص، به زندگی و ذهنیت یک محکوم به قتل می‌پردازد که در سلول انفرادی زندان روزگار می‌گذراند. «آندری‌یف» با نگاهی موشکافانه، پیچیدگی‌های روان انسان، مفهوم حقیقت، گناه، بی‌گناهی و تنهایی را در بستر یک فضای بسته و محدود بررسی می‌کند. نسخهٔ الکترونیکی این اثر را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب یادداشت های اینجانب اثر لیانید آندری‌ یف

کتاب «یادداشتهای اینجانب» به قلم «لیانید آندری‌یف»، رمانی است که نخستین‌بار در سال ۱۹۰۸ منتشر شد و از همان ابتدا واکنش‌های متفاوتی را در میان منتقدان و خوانندگان برانگیخت. این کتاب در قالب یادداشت‌های یک زندانی روایت می‌شود؛ مردی که به اتهام قتل خانواده‌اش به مرگ محکوم شده و اکنون سال‌هاست در سلول انفرادی به سر می‌برد. ساختار کتاب مبتنی بر مونولوگ‌های درونی و بازتاب‌دهندهٔ ذهنیات و خاطرات راوی است. «آندری‌یف» با بهره‌گیری از عناصر روان‌شناختی و فلسفی، مرز میان حقیقت و دروغ، گناه و بی‌گناهی و واقعیت و خیال را به چالش می‌کشد.

فضای داستان عمدتاً محدود به زندان و سلول راوی است و روایت با نگاهی تحلیلی و گاه طنزآمیز، به بررسی شرایط انسانی، امید، یأس و معنای زندگی در شرایطی استثنایی می‌پردازد. کتاب «یادداشتهای اینجانب» را می‌توان نمونه‌ای شاخص از رمان‌های روان‌شناختی روسیه دانست که با تمرکز بر ذهنیت فردی، به پرسش‌های بنیادین دربارهٔ ماهیت انسان و عدالت می‌پردازد.

خلاصه داستان یادداشت های اینجانب

هشدار: این پاراگراف بخش‌هایی از داستان را فاش می‌کند! 

داستان با روایت اول‌شخص مردی آغاز می‌شود که زمانی جوانی موفق در رشتهٔ ریاضیات بوده اما به اتهام قتل پدر، برادر و خواهرش به زندان افتاده است. او خود را بی‌گناه می‌داند اما زنجیره‌ای از اتفاقات، سکوت‌ها و سوءتفاهم‌ها باعث شده تا هیأت‌منصفه او را به مرگ محکوم کند. مجازاتش بعدها به حبس ابد در سلول انفرادی تبدیل می‌شود. راوی در یادداشت‌هایش، از تجربه‌های تلخ و تنهایی، خیانت نامزدش، مرگ مادر و دوری دوستان می‌نویسد و به‌تدریج درمی‌یابد که حقیقت و دروغ در زندگی او به‌شدت درهم‌تنیده‌اند؛ گاهی حتی برای اثبات بی‌گناهی باید دروغ گفت.

او با ذهنی تحلیل‌گر و گاه طنزآمیز، به بررسی شرایط زندان، روابط با دیگر زندانیان و نگهبانان و حتی اختراعات کوچک خود در زندان می‌پردازد. ورود یک نقاش جوان به زندان و رابطهٔ پیچیدهٔ میان آن‌دو، بهانه‌ای می‌شود تا راوی بیش از پیش به ماهیت انسان، قدرت ذهن، امید و معنای زندگی در شرایط دشوار بیندیشد. در سراسر کتاب «یادداشتهای اینجانب»، مرز میان گناه و بی‌گناهی، حقیقت و دروغ و حتی سلامت و جنون مبهم و سیال باقی می‌ماند و خواننده را با پرسش‌هایی اساسی دربارهٔ عدالت، سرنوشت و هویت انسانی روبه‌رو می‌کند.

چرا باید کتاب یادداشت های اینجانب را بخوانیم؟

این کتاب با روایتی عمیق و چندلایه، ذهنیت انسانی را در شرایطی بحرانی و استثنایی به تصویر می‌کشد. «یادداشتهای اینجانب» نه‌تنها داستان یک محکوم به قتل است، بلکه سفری به درون روان انسان و تلاشی برای فهم مرزهای حقیقت، دروغ، گناه و بی‌گناهی است. «لیانید آندری‌یف» با خلق فضایی بسته و شخصیت‌هایی چندوجهی، خواننده را به تأمل دربارهٔ عدالت، سرنوشت و معنای زندگی دعوت می‌کند. این اثر برای کسانی که به رمان‌های روان‌شناختی و فلسفی علاقه دارند، تجربه‌ای متفاوت و چالش‌برانگیز فراهم می‌آورد و نگاه تازه‌ای به مفهوم آزادی و اسارت ذهنی ارائه می‌دهد.

خواندن این کتاب را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

مطالعهٔ این کتاب برای علاقه‌مندان به رمان‌های روان‌شناختی، فلسفی و آثار ادبیات روسیه مناسب است. کسانی که دغدغهٔ پرسش‌های وجودی، عدالت، حقیقت و هویت فردی دارند یا به‌دنبال اثری برای تأمل دربارهٔ پیچیدگی‌های ذهن انسان هستند، از خواندن این کتاب بهره خواهند برد.

درباره لیانید آندری‌ یف

«لیانید آندری‌یف»، نویسنده و نمایش‌نامه‌نویس برجستهٔ روس، در ۲۱ اوت ۱۸۷۱ زاده شد و در ۱۲ سپتامبر ۱۹۱۹ چشم از جهان فروبست. از او به‌عنوان «پدر اکسپرسیونیسم ادبیات روسیه» یاد می‌شود. «آندری‌یف» یکی از خلاق‌ترین و پرکارترین چهره‌های «عصر نقره‌ای» ادبیات روسیه به‌شمار می‌رود. زندگی او مانند بسیاری از نویسندگان روس هم‌دوره‌اش، با بحران‌های اجتماعی و سیاسی همراه بود و در نهایت در تبعید درگذشت.

«لیانید آندری‌یف» در خانواده‌ای از طبقهٔ متوسط به دنیا آمد. او در مسکو و سن‌پترزبورگ حقوق خواند و مدتی به‌عنوان خبرنگار دادگاه فعالیت کرد. در این سال‌ها کارهای روزمره و ساده‌ای را که به او سپرده می‌شد، بی‌هیاهو انجام می‌داد. در همین دوره چند شعر سرود و کوشید آنها را منتشر کند، اما بیشتر ناشران آثارش را نپذیرفتند.

نخستین موفقیت ادبی او در سال ۱۸۹۸ رقم خورد؛ زمانی که داستان کوتاهش با عنوان «بارگاموت و گاراسکا» در روزنامهٔ «کوریر» مسکو چاپ شد. این اثر توجه «ماکسیم گورکی» را جلب کرد. «گورکی» به او توصیه کرد بر نویسندگی تمرکز کند و همین تشویق موجب شد او از رشتهٔ حقوق کناره‌گیری کند و تمام‌وقت به کار ادبی بپردازد. او خیلی زود به یکی از چهره‌های مطرح ادبیات روسیه بدل شد و دوستی‌اش با «گورکی» تا سال‌ها ادامه یافت.

سبک او آمیزه‌ای از رئالیسم، طبیعت‌گرایی و نمادگرایی بود؛ ترکیبی که به نوشته‌هایش عمق و تازگی ویژه‌ای می‌بخشید. او در میان تحولات اجتماعی، سیاسی و انقلابی روسیه می‌زیست و اندیشه‌های گوناگون ادبی و فلسفی را تجربه کرد. مسیر نویسندگی او از رئالیسم آغاز شد و با عبور از سمبولیسم به نوعی بیان شخصی و متفاوت رسید.

«آندری‌یف» نویسنده‌ای پرسشگر بود که همواره در پی یافتن معنای زندگی و پاسخ به دغدغه‌های فکری‌اش می‌نوشت. «تنگنا»، «زندگی واسیلی»، «خندهٔ سرخ»، «داستان هفت نفری که به دار آویخته شدند»، «زندگی انسان و فرمانروای گرسنگان» و  «یادداشت‌های شیطان» از دیگر آثار ترجمه‌شدهٔ او به فارسی هستند.

بخشی از کتاب یادداشت های اینجانب

«این تحفه‌یادداشتهای ناقابلم را هم تنها با یک هدف گرد آورده‌ام و آن این‌که به خوانندهٔ مهربانم نشان دهم چه‌طور در دردناکترین شرایطی که جایی برای امید و زندگی نمانده‌است، انسان، این اشرف مخلوقات، تنها با تکیه بر نیروی ذهن و اراده‌اش، هم امید را بازمی‌یابد و هم زندگی را. من می‌خواهم نشان دهم که چه‌طور یک محکوم به مرگ، از دریچهٔ مشبک سیاهچال خود با چشمانی آزاد به جهان می‌نگرد و حکمت و هماهنگی و زیبایی جهان را کشف می‌کند. " چه‌قدر دلم می‌خواست این کلماتم دیوانگانی را که در کمال آزادی و خوشبختی و بی‌خبری‌اند، به شرمندگی بیندازد، آنها که به‌طرز نفرت‌انگیزی به زندگی نسبت ناروا می‌بندند و بی کمترین درکی از مفهوم والای وجود انسان پیوسته انکارش می‌کنند". بعضی ملاقاتیها، من را به‌خاطر تکبرم (به‌قول آنها) سرزنش می‌کنند و می‌پرسند آخر چه‌کسی به من حق موعظه و درس اخلاق داده‌است؟ آنها سنگدلانه و از روی بی‌فکری دوست دارند لبخند را هم از چهرهٔ کسی که به‌عنوان قاتل برای همیشه محکوم و محبوس است، بگیرند. نه، همان‌طور که لبخند شاد و خیرخواهم که گواه ضمیری پاک و بی‌غش است، هیچ‌گاه از لبانم زدوده نمی‌شود، روحم نیز هرگز تیرگی نمی‌گیرد و دلیرانه از این تنگنای زندگی خواهدگذشت و با ارادهٔ نیرومندش مرا از ورطه‌های وحشتناک و گردابهای بی‌انتهایی که جسوران بسیاری را اسیر مرگی بیهوده و به‌ظاهر قهرمانانه کرده‌است، نجات خواهدداد. این‌که لحن یادداشتهای من برای خوانندهٔ مهربانم حالتی از تحکم دارد، ابداً به گستاخی نویسنده‌اش مربوط نیست و فقط برمی‌گردد به اعتقاد راسخم به صحت نظراتم و البته میلی راسخ برای فایده‌رساندن به همنوع، آن هم در حد بضاعت ناچیزم.»