کتاب بوته آزمایش

کتاب بوته آزمایش نوشته آرتور میلر و ترجمه حسن ملکی در نشر بیدگل منتشر شده است. این کتاب نمایشنامه‌ای است که به بررسی موضوع تعصب، اخلاق، و تأثیرات اجتماعی رویدادهای تاریخی، به‌ویژه محاکمات جادوگری در شهر سیلم در قرن هفدهم، می‌پردازد.

درباره کتاب بوته آزمایش

بوته آزمایش یکی از آثار برجسته آرتور میلر، نمایشنامه‌نویس آمریکایی، است که در سال ۱۹۵۳ برای اولین بار به صحنه رفت. این اثر به محاکمات تاریخی جادوگری در شهر سیلم ماساچوست می‌پردازد، اما در عین حال به عنوان یک تمثیل از فضای سرکوبگر و متعصب دوران مک‌کارتیسم در ایالات متحده نوشته شده است. نمایشنامه روایت‌گر زندگی گروهی از مردم سیلم است که در پی اتهامات جادوگری، دچار بحران‌های اجتماعی، اخلاقی و شخصی می‌شوند. میلر در این اثر نشان می‌دهد که چگونه ترس، شایعات و تعصبات می‌توانند منجر به فروپاشی اخلاقی و بی‌عدالتی شوند. شخصیت‌های اصلی داستان، هر یک به نوعی با این بحران مواجه‌اند: جان پراکتور، مردی با وجدان اخلاقی؛ ابیگیل ویلیامز، دختری که از عشق و انتقام انگیزه می‌گیرد؛ و الیزابت پراکتور، زنی که درگیر تعارض‌های اخلاقی است. بوته آزمایش با بهره‌گیری از زبان غنی و شخصیت‌پردازی عمیق، تأثیرات ویرانگر اتهام‌زنی و تعصب را در جامعه به تصویر می‌کشد. این اثر از زمان انتشار تاکنون بارها در تئاترها و سینماها به نمایش درآمده و همچنان یکی از مهم‌ترین آثار درام آمریکایی قرن بیستم محسوب می‌شود.

نمایشنامه متنی است که برای اجرا بر روی صحنه و یا هر مکان دیگری نوشته می‌شود. هر چند این قالب ادبی شباهت‌هایی به فیلم‌نامه، رمان و داستان دارد، شکل و فرم و رسانه‌ای جداگانه و مستقل محسوب می‌شود. نخستین نمایشنامه‌های موجود از دوران باستان و یونان باقی مانده‌اند. نمایشنامه‌ها در ساختارها و شکل‌های گوناگون نوشته می‌شوند، اما وجه اشتراک همهٔ آن‌ها ارائهٔ نقشهٔ راهی به کارگردان و بازیگران برای اجرا است. بعضی از نمایشنامه‌ها تنها برای خواندن نوشته می‌شوند؛ این دسته از متن‌های نمایشی را کلوزِت (Closet) نامیده‌اند. از مشهورترین نمایشنامه‌نویس‌های غیرایرانی می‌توان به «آیسخولوس»، «سوفوکل»، «اوریپید» (یونان باستان)، «شکسپیر»، «هارولد پینتر» (انگلستان)، «مولیر» (فرانسه)، «هنریک ایبسن» (نروژ)، «آگوست استریندبرگ» (سوئد)، «برتولت برشت» (آلمان)، «ساموئل بکت» (ایرلند) و «یوجین اونیل» (آمریکا) اشاره کرد. نام برخی از نمایشنامه‌نویس‌های ایرانی نیز «بهرام بیضائی»، «عباس نعلبندیان»، «اکبر رادی»، «غلامحسین ساعدی»، «بهمن فُرسی»، «محسن یلفانی»، «نغمه ثمینی»، «محمد رضایی راد»، «علیرضا نادری»، «محمد یعقوبی»، «محمد رحمانیان» و «محمد چرمشیر» بوده است.

کتاب بوته آزمایش را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب برای علاقه‌مندان به ادبیات نمایشی، تاریخ اجتماعی و سیاسی و افرادی که به بررسی موضوعات اخلاقی و انسانی در قالب نمایشنامه علاقه دارند، مناسب است.

درباره آرتور میلر

آرتور میلر با نام کامل «آرتور اشر میلر» در ۱۷ اکتبر ۱۹۱۵ و در نیویورک به دنیا آمد و در ۱۰ فوریهٔ ۲۰۰۵ درگذشت. او نمایشنامه‌نویس و مقاله‌نویسی آمریکایی بود که برای تحصیل به دانشگاه میشیگان رفت. ابتدا در رشتهٔ روزنامه‌نگاری مشغول به تحصیل شد. در ژورنالِ دانشگاه به نام «میشیگان دیلی» فعالیت کرد و در همین زمان، اولین نمایشنامهٔ خود را نوشت؛ سپس رشتهٔ تحصیلی خود را به زبان انگلیسی تغییر داد. اولین نمایشنامهٔ او، برندهٔ جایزهٔ «آوری هاپوود» شد که او را بیشتر ترغیب کرد تا کار خود را به‌عنوان نمایشنامه‌نویسی حرفه‌ای دنبال کند. در سال ۱۹۴۰ با «ماری گریس اسلتری» ازدواج کرد و صاحب دو فرزند شد. در سال ۱۹۵۶ همسرش را ترک کرد و با ستارهٔ سینما، «مرلین مونرو» ازدواج کرد. آن‌ها در سال ۱۹۵۱ با هم آشنا شده بودند و پس از رابطه‌ای مخفیانه سرانجام ازدواج کردند. آرتور میلر بر اثر سرطان مثانه و ایست قلبی در خانه‌اش در کنتیکات چشم از جهان فرو بست. او برندهٔ جایزهٔ استوریاس در سال ۲۰۰۲ نیز بوده است. از میان آثار مکتوب او می‌توان به نمایشنامه‌های «مرگ فروشنده‌»، «چشم‌اندازی از پل»، «همهٔ پسران من»، «نوعی داستان عاشقانه» و «سقف کلیسای جامع» اشاره کرد.

بخشی از کتاب بوته آزمایش

«خانه‌اش داخل «شهر» بود‌ـ‌ـ‌ـ‌که از دید امروزی حتی دهکده هم شمرده نمی‌شد. «محل اجتماعات» همان نزدیکی بود، و از آن نقطه به بعد‌ـ‌ـ‌ـ‌به‌سوی خلیج یا نواحی داخلی که می‌رفتی‌ـ‌ـ‌ـ‌چندتایی خانهٔ تاریک با پنجره‌های کوچک بود که از زمستان سرد و نمناک ماساچوست در خود مچاله بودند. تاریخ برپایی سیلم به‌زور به چهل سال پیش از‌آن می‌رسد. کل این منطقه، در نظر اروپایی‌ها، مرز دنیای متمدن و وحشی‌ای بود که مشتی آدم‌های فناتیک در آن ساکن بودند که، بااین‌همه، محصولاتی که بیرون می‌دادند از نظر کمی و کیفی رشد کندی داشت.

هیچ‌کس به‌راستی نمی‌داند زندگی‌شان چگونه بوده. داستان‌نویس نداشتند‌ـ‌ـ‌اگر هم می‌داشتند، کسی اجازهٔ خواندنش را نداشت. کیششان هر چیزی را که شباهتی به تئاتر می‌داشت یا «لذتی بیهوده» بود غدغن می‌شمرد. جشن کریسمسی در کار نبود، و تعطیلاتِ کاری تنها برای این بود که بیش از پیش به دعا و نیایش بپردازند.»