کتاب سایلس مارنر

کتاب سایلس مارنر نوشتۀ جورج الیوت با ترجمۀ لادن فلاح نیا است. انتشارات آراسبان این رمان کلاسیک را منتشر کرده است. این داستان که در انگلستان قرن نوزدهم روایت می‌شود دربارۀ زندگی دو مرد است: شخصیت اصلی به نام سایلس مارنر که بافنده‌ای فقیر است و پس از محکومیت به جرمی که مرتکب نشده بود با از دست دادن ایمانش شهر را ترک می‌کند و دیگری، مالکی به نام گادفاری کاس که گذشتۀ خود را پنهان کرده است.

درباره کتاب سایلس مارنر

داستان رمان سایلس مارنر در سال‌های اولیۀ قرن نوزدهم می‌گذرد. سایلس مارنر، یک بافنده، عضو جماعت کوچک کالوینیست در لنترن یارد، خیابانی فقیرنشین در شمال انگلستان است. او به دروغ متهم به سرقت وجوه جماعت می‌شود. دو مدرک علیه سایلس است: یک چاقوی جیبی و کشف کیفی که قبلاً حاوی پول در خانۀ خودش بود. او نمی‌تواند بی‌گناهی‌اش را ثابت کند و مجازات می‌شود. محکومیت سیلاس باعث شکسته شدن زندگی‌اش و از بین رفتن اعتمادش به خدا می‌شود. او «لنترن یارد» را به مقصد منطقه‌ای روستایی که ناشناخته است ترک می‌کند و آنجا گوشه‌نشین می‌شود. سایلاس در این دهکده با کودکی برخورد می‌کند و او را به فرزندخواندگی می‌پذیرد. مارنز رستگاری و تولد دوبارۀ معنوی را از طریق عشق خود به این کودک رهاشده می‌یابد. جورج الیوت شرح بی‌مانندی از احساسات آدم‌ها و انگیزه‌های رفتاری‌شان به دست می‌دهد. خودش گفته است با این موضوع می‌خواهد دامنۀ همدلی و همدردی خوانندگان را با آن‌ها گسترده‌ می‌کند؛ چراکه هنر قرابت بسیار به خود زندگی دارد، تجربه‌ها را تقویت می‌کند و به تماس خوانندگان با هم‌نوعان می‌افزاید. جورج الیوت نگارش سایلاس مارْنر را در سپتامبر ۱۸۶۰ آغاز کرد و در مارس ۱۸۶۱ به پایان رساند. کتاب در آوریل ۱۸۶۱ منتشر شد.

خواندن کتاب سایلس مارنر را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

به همۀ دوستداران ادبیات داستانی کلاسیک و داستان‌های تاریخی پیشنهاد می‌کنیم.

درباره جورج الیوت

جورج الیوت نام مستعار مری ان (مرین) ایوانْز است که یکی از نویسندگان مهم تاریخ ادبیات به حساب می‌آید و در میان رمان‌نویسان بزرگ مقام رفیعی دارد. او در ۱۸۱۹ در واریکشِر انگلستان به دنیا آمد. از ۱۸۲۸ در مدرسه‌ای در نزدیکی خانه‌اش درس خواند و تحت تأثیر شخصیت و تعالیم جان ادموند جونْز قرار گرفت که خطیب و واعظ مسیحی برجسته‌ای بود و بعدها در رمان‌های جورج الیوت الگوی شخصیت‌های مختلفی شد. در ۱۸۳۶ مادرش درگذشت و او مسئولیت ادارۀ امور خانۀ پدری را به‌عهده گرفت؛ اما در اوقات فراغت به مطالعات خود ادامه داد و خودآموزی کرد.

در ۱۸۴۱ با پدر خود به کاوِنتری نقل مکان کرد که اتفاق مهمی در زندگی‌اش به‌حساب می‌آمد؛ زیرا در محل جدید با چارلز برِی و کارولین برِی آشنا شد که روشنفکرانی پیش‌ْرو بودند. به تشویق آن‌ها بود که کتاب زندگی عیسی، اثر بحث‌انگیز داوید فریدریش اشتراوس را از آلمانی به انگلیسی ترجمه کرد. پس از مرگ پدرش در ۱۸۴۹، به‌مدت ۶ ماه به ژنو رفت و در آنجا به مطالعات گسترده‌ای روی آورد. بعد از بازگشت به انگلستان، در لندن اقامت گزید و سردبیر وستْمینْستر ریویو شد که نشریه‌ای بانفوذ بود. در اینجا با انواع ایده‌های رادیکال آشنا شد و با هربرت اسپنسر، فیلسوف پرآوازه، دیدار کرد. مراودۀ این دو به جایی رسید که حتی تصمیم به ازدواج هم گرفتند؛ ولی هربرت اسپنسر بانوی سردبیر را «زیادی روشنفکر» دید و ازدواج سرنگرفت.

رویداد تعیین‌کننده در زندگی‌اش آشنایی با جورج هنری لوئیس بود که ادیب و روزنامه‌نگار فاضل به حساب می‌آمد. این دو در ۱۸۵۴ زندگی مشترکی را شروع کردند که تا ۱۸۷۸، یعنی سال مرگ لوئیس، ادامه یافت. در همین سال ۱۸۵۴ با هم به آلمان سفر کردند. ترجمه‌اش از کتاب سرشت مسیحیت، اثر لودویگ فویرباخ (فیلسوف آلمانی)، نیز در ۱۸۵۴ منتشر شد.

مری ان ایوانْز به تشویق لوئیس بود که در ۳۷سالگی از فلسفه به داستان‌نویسی روی آورد و نام مستعار جورج الیوت را برگزید. اولین داستان‌هایش به‌صورت دنباله‌دار در نشریه‌ای به چاپ رسیدند و بعد مجموع آن‌ها با نام صحنه‌هایی از زندگی کشیشان در ۱۸۵۸ به‌شکل کتاب منتشر شد. این اثر بلافاصله با استقبال خوانندگان و نقادان روبه‌رو شد و به موفقیت رسید. یک سال بعد هم رمان ادام بید منتشر شد که بسیار فروش کرد.

در ۱۸۶۰، رمان آسیاب رودخانه فلاس از جورج الیوت به چاپ رسید که این نیز با استقبال مواجه شد. سایلاس مارْنر (۱۸۶۱)، رومولا (۱۸۶۲)، فلیکس هولْت (۱۸۶۶)، میدلْمارچ (۱۸۷۲ ـ ۱۸۷۳) و دانیل دروندا (۱۸۷۶) شاهکارهای بعدی بودند، اما جورج الیوت در این سال‌ها مقاله‌ها و نقدهای متعدد هم نوشت و دیدگاه‌های اجتماعی و هنری خود را بیان کرد؛ از همین‌رو، او از معدود رمان‌نویسانی است که ایده‌های خود را توضیح نیز داده است.

در سلسلۀ رمان‌نویسان بزرگ انگلیسی در قرن نوزدهم، که از جین آستین و خواهران برونته آغاز می‌شود و به چارلز دیکنز و تاماس هاردی می‌رسد، جورج الیوت به‌سبب مهارت و ژرف‌بینی‌اش در توصیف انگیزه‌ها مقام منحصربه‌فردی دارد، به‌طوری که بسیاری از نقادان مدرن او را بزرگ‌ترین رمان‌نویس انگلیسی قرن نوزدهم می‌دانند. نقادانی هم که او را بزرگ‌ترین نمی‌دانند تیزبینی و حساسیت و قوۀ مشاهده او را بی‌همتا می‌دانند. بینش روان‌شناسانۀ جورج الیوت و مصالحی که برای رمان‌هایش انتخاب می‌کرد، بر دیدگاه‌ها و نگرش‌های نویسندگان در حوزۀ شخصیت‌پردازی تأثیر فوق‌العاده‌ای گذاشت و افق داستان‌نویسی را گسترش داد.

مرگ لوئیس در ۱۸۷۸ چنان ضربۀ مهلکی به جورج الیوت وارد کرد که کار داستان‌نویسی‌اش متوقف شد. جورج الیوت در ۱۸۸۰ به تقاضاهای مکرر جان والتر کراس که بانکدار و عاشق پروپاقرص او بود جواب مثبت داد و با او ازدواج کرد؛ اما چند ماه بعد درگذشت و در کنار قبر لوئیس به خاک سپرده شد. نخستین کسی که زندگی‌نامۀ جورج الیوت را نوشت، همین جان والتر کراس بود.

بخشی از کتاب سایلس مارنر

«هنگامی‌که شب به این اوج آزادی و شادی رسید، برای خدمتکاران معمولی بود، بعد از تدارک شام عالی برای مهمانان، با آمدن به سالن اصلی و دیدن جمعیت حاضر در آنجا نظرات‌شان را دربارهٔ شادی و نمایش با همدیگر در میان بگذارند، بنابراین فضاهای پشتی خانه خلوت می‌ماند.

دو در وجود داشت که از آن می‌شد از هال به سالن سفید وارد شد و هردو لنگهٔ در برای تغییر هوا باز بود، اما جلوی در کوچک‌تر با حضور خدمتکاران و روستایی‌ها پر شده بود و فقط درگاه بالایی خلوت بود. باب کاس که در حال پایکوبی به سبک کرنا بود و پدرش به پسر چست و چالاکش بسیار افتخار می‌کرد، که مکرراً همه‌جا می‌گفت که پسرش بسیار شبیه جوانی‌هایش بوده و این مفهوم را می‌رساند که دوران جوانی را در اوج شایستگی و افتخار بوده، در مرکز گروهی بود که برعکس نوازنده ایستاده بودند و از در بالایی زیاد دور نبودند.

گادفری با فاصلهٔ کمی آنجا ایستاده بود، نه برای تحسین برادرش، بلکه برای آن که چشمش روی نانسی باشد، چون نانسی نزدیک پدرش، میان گروه نشسته بود. گادفری دورتر ایستاده بود، زیرا می‌خواست از اینکه موضوع جوک‌های پدرش دربارهٔ ازدواج و زیبایی دوشیزه نانسی لامتر شود، جلوگیری کند، زیرا رفته‌رفته این صحبت‌ها داشتند بیشتر و بیشتر صریح می‌شدند، اما او وقتی موسیقی کرنا شروع شد، انتظار همراهی دوباره با نانسی را داشت و در آن میان نگاه‌های طولانی به سوت زدن عجیب نانسی بسیار خوشایند بود.»