کتاب فرهنگ اندیشه های سیاسی

کتاب فرهنگ اندیشه های سیاسی (برگرفته از فرهنگ تاریخ اندیشه‌ها) نوشتهٔ فیلیپ پی. وینر و ترجمهٔ خشایار دیهیمی است. نشر نی این کتاب را روانهٔ بازار کرده است.

درباره کتاب فرهنگ اندیشه های سیاسی

فیلیپ پی. وینر در کتاب فرهنگ اندیشه های سیاسی مفاهیمی کلی از قبیل مفاهیم بنیادی (آزادی، عدالت، برابری، قدرت، مشروعیت، حاکمیت، قانون)، مفاهیم مربوط به نظام‌های سیاسی (دموکراسی، جمهوری، استبداد، دیکتاتوری، فاشیسم، کمونیسم) و مفاهیم مربوط به ایدئولوژی‌ها (لیبرالیسم، سوسیالیسم، مارکسیسم، آنارشیسم، فمینیسم) را تعریف می‌کند و توضیحی از هر یک ارائه می‌دهد. او تلاش کرده است در تعریف مفاهیم مربوط به ایدئولوژی‌ها تاریخ و اصول آن‌ها توضیح داده و سپس به نقد آن‌ها می‌پردازد. در هر بخش، به شرح و توضیح مفاهیم و اصطلاحات مرتبط با آن موضوع پرداخته می‌شود. گفته شده است که تعاریف ارائه‌شده در این کتاب دقیق و علمی هستند و تلاش شده تا تعاریف بی‌طرفانه‌ای از مفاهیم ارائه شود. نویسنده در این اثر تلاش کرده است جامعیت و استفاده از طیف گسترده‌ای از مفاهیم و اصطلاحات علوم سیاسی را رعایت کند؛ همچنین در بخش ارجاع‌دهی از منابعی معتبر و به‌روز استفاده شده است.

خواندن کتاب فرهنگ اندیشه های سیاسی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به کسانی که به‌دنبال فهم دقیق از مفاهیم علوم سیاسی و اندیشهٔ سیاسی هستند، پیشنهاد می‌کنیم.

درباره خشایار دیهیمی

خشایار دیهیمی در سال ۱۳۳۴ در تبریز به دنیا آمد. او مترجم و ویراستار آثار فلسفی است که بیش از ۱۰۰ عنوان کتاب ترجمه کرده و ویراستاری حدود ۱۰۰ کتاب را انجام داده است. از ترجمه‌های او می‌توان به مجموعه کتاب‌های نسل قلم، فلسفهٔ غرب، یادداشت‌های یک دیوانه و دیالکتیک تنهایی اشاره کرد. دیهیمی می گوید از کودکی به کتاب علاقه داشته و حتی خواندن و نوشتن را پیش از مدرسه‌رفتن فرا گرفته است. او دارای مدرک مهندسی شیمی است. در سال ۱۳۵۸ با نشریهٔ جنبش متعلق به علی‌اصغر حاج‌سیدجوادی همکاری کرد. در سال ۱۳۶۵ در انتشارات انقلاب اسلامی مشغول به کار شد و مسئول ویرایش کتاب «تاریخ تمدن» بود. پس از آن در انتشار نشریهٔ نگاه نو با محمدتقی بانکی و علی میرزایی و به‌عنوان دبیر شورای نویسندگان همکاری کرد. اگرچه به‌علت اختلاف با بانکی پس از ۵ شماره از دبیری شورای نویسندگان کنار رفت، با نوشتن و ترجمه‌کردن به همکاری با نگاه نو ادامه داد. خشایار دیهیمی سابقهٔ تدریس در مؤسسهٔ رخداد تازه و مؤسسهٔ پرسش را داشته است.

بخشی از کتاب فرهنگ اندیشه های سیاسی

«پیش از هر چیز، رژیم‌های توتالیتری حق حیات برای احزاب و گروه‌های سیاسی رقیب قائل نیستند و به آزادی فردی نیز اعتقادی ندارند؛ تحمّل بخش‌های خودمختار در زندگی و فرهنگ با ذات توتالیتاریسم تناقض دارد. در عین این‌که روساخت ایدئولوژیکی ممکن است قصد رسیدن به شکل والاتر و قطعی‌تری از آزادی برای همه داشته باشد، امّا پیامدهای عملی آن الغای آزادی‌های شخصی و نفی همه فعالیت‌های خارج از چارچوب دولت و رژیم است. افراد و گروه‌ها باید در یک نظام اجباری بسته که بر حسب نظم آتی دولت و جامعه تعریف شده است گرد هم آیند و با حس ایدئولوژیک انجام مأموریت برای ملتی بزرگ‌تر، نژادی بهتر و طبقه‌ای مسلّط بسیج شوند. این امر ناشی از این است که در توتالیتاریسم حکومت در انحصار مطلق یک حزب، یک دار و دسته سیاسی، یا یک «رهبر» است. این حاکمان برتر که به خود آرایه خطاناپذیری می‌بندند خواستار نوعی ستایش شبه مذهبی از سوی توده‌ها هستند؛ حزب ــ یا «رهبر» ــ همیشه برحق است و نشانه اعتقاد تازه‌ای به اجماع مطلق، و یکسانی محض رهبری و توده‌هاست.

تعریف نوع آرمانی توتالیتاریسم البتّه چیزی جز چارچوبی برای تجزیه و تحلیل دقیق‌تر و انضمامی عرضه نمی‌کند؛ امّا این امر در مورد همه مفاهیم در علوم اجتماعی و سیاسی کلا صادق است. سه شاخص عمده هست که با این سه شاخص می‌توان تشابهات و تفاوت‌های میان دیکتاتوری‌های توتالیتری را سنجید: این‌که چگونه به قدرت می‌رسند، این‌که چگونه خود را تفسیر می‌کنند، و این‌که چگونه در قیاس با سایر دیکتاتوری‌های گذرا یا متحوّل‌شونده تحوّل پیدا می‌کنند.

سیاست توتالیتری را واقعاً می‌توان به سندرومی از خصلت‌های مبتنی بر چهار استدلال که ساختار اجتماعی ـسیاسی و توجیه ایدئولوژیکی یک نظام را مشخص می‌کنند فروکاست: یک ایدئولوژی رسمی منحصر به فرد و جامع‌الادّعا مبتنی بر ردّ رادیکالی برخی جنبه‌های گذشته و ادّعاهای هزاره‌ای برای آینده؛ جنبش توده‌ای متمرکز واحد که مدّعی برابری بی‌طبقه امّا سازمان‌یافته به صورت حزب واحد انحصاری سلسله مراتبی تحت رهبری اقتدارگرا است؛ کنترل کامل وسایل ارتباطی و قوای قهریه؛ و هدایت بوروکراتیک اقتصاد و روابط اجتماعی از طریق کنترل دولتی یا اجتماعی کردن. در عین این‌که یک دیدگاه کاملا متفاوت از سیاست توتالیتری دیگر به افسانه حکومت یکپارچه فارغ از کشمکش پایبند نیست، امّا تمایز میان دیکتاتوری مدرن و دیکتاتوری «کلاسیک» همچنان بارز و آشکار است: ایدئولوژی مطلق انحصاری، وحشت‌آفرینی قانونی که توجیهش نویدهای هزاره‌ای است، کنترل دولت و جامعه با زور، شکل دادن به «انسان نوین» که از دل این نظم کامل بیرون خواهد آمد، نفی تضادهای بعدی و بیشتر و سرکوب اپوزیسیون و هر گونه مخالفت و اعتراض در جهت حفظ وحدت ایدئولوژیکی ـسیاسی و کارآیی تکنولوژیکی، و معادل قرار دادن غیر عقلانی رهبری اولیگارشیک با منافع «کل خلق» یا طبقه کارگر و دهقان.»