کتاب در جستجوی خوشبختی

کتاب در جستجوی خوشبختی (از ارسطو تا علم مغز) نوشتهٔ سیسلا بوک و ترجمهٔ افشین خاکباز است. نشر نو این کتاب را روانهٔ بازار کرده است. این اثر یکی از کتاب‌های «کتابخانهٔ فلسفهٔ زندگی» است.

درباره کتاب در جستجوی خوشبختی

کتاب در جستجوی خوشبختی به قلم سیسلا بوک نخستین‌بار در سال ۲۰۱۰ میلادی منتشر شد. سیسِلا بوک در این کتاب به ماهیت خوشبختی و جایگاه آن در اندیشه‌ها و آثار فلسفی در طول تاریخ پرداخته و تعاریف خوشبختی (از فیلسوفان یونان گرفته تا دزموند توتو، چارلز داروین و دالای لاما) را تحلیل کرده است. آخرین نظریه‌های روان‌شناسان، اقتصاددانان، مهندسان ژنتیک و دانشمندان علوم اعصاب در این اثر بررسی شده است. کنار هم گذاشتن این آرا و نظریه‌های متفاوت، فرصتی منحصربه‌فرد را برای این نویسنده فراهم کرده تا در نقشِ خوشبختی در اساسی‌ترین سؤالات بشر کاوش کند و بر دغدغه‌ها و مسائل بسیار مهمی تمرکز داشته باشد که امروزه کمتر در معادلهٔ خوشبختی مورد بررسی قرار می‌گیرد. او که فیلسوف برجستۀ اخلاق‌گرا است، با پرهیز از نظریه‌پردازی‌های انتزاعی، گنجینه‌ای از مشاهدات دست‌اول مردمان عادی و شخصیت‌های معروف دربارۀ خوشبختی را در هم آمیخته و تصویری ارائه داده است که شاید بتوان گفت کامل‌ترین تصویری است که تاکنون از خوشبختی ارائه شده است.

خواندن کتاب در جستجوی خوشبختی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

خواندن این کتاب را به دوستداران فلسفهٔ مدرن پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب در جستجوی خوشبختی

«تضاد میان نتیجه‌گیری‌های فروید و راسل دربارهٔ احتمال خوشبختی انسان هنگامی شگفت‌انگیزتر می‌شود که بدانیم این دو، نتیجه‌گیری‌های خود را از چندین گزارهٔ مشترک آغاز کردند. هیچ‌یک از این دو اندیشمند خداباور نبودند و هر دو عقیده داشتند که باور دینی دربارهٔ هدفی که خداوند برای انسان و زندگی پس از مرگ در نظر گرفته است بر توهم استوار است و بنابراین، هر گونه بحث خوشبختی پایدار باید تنها با زندگی دنیوی مرتبط باشد. آنها هر دو شیفتهٔ علم بودند و یافته‌های کنونی پژوهش‌های خوشبختی مسلّماً علاقهٔ شدید آنان را بر می‌انگیخت. هر دو نویسندگان روشن‌بین و خلاق و زیرکی بودند که نامزد دریافت جایزهٔ نوبل ادبیات شده بودند: راسل در سال ۱۹۵۰ این جایزه را دریافت کرد، و فروید در سال ۱۹۳۶، پس از این‌که بارها بی این‌که موفق شود نامزد دریافت این جایزه در رشتهٔ پزشکی شده بود، توانست این جایزه را دریافت کند. هر دو در نهایت به این نتیجه رسیدند که بیشتر مردم شوربخت‌اند. این ادعای راسل که «انسان‌ها چنان شوربخت‌اند که نابودی متقابل را کمتر از ادامهٔ تحمل روشنایی روز وحشتناک می‌دانند» در نگاه نخست همان حال و هوای این یقین هولناک فروید را دربارهٔ «غریزهٔ ستیزه‌جویانهٔ طبیعی بشر، خصومت انسان نسبت به همنوعان، و دشمنی همه با یکدیگر» دارد.

ولی واژهٔ «طبیعی» در جملهٔ فروید به تفاوت اصلی میان دیدگاه‌های این دو اشاره دارد. چون هنگامی که مسئلهٔ امکان خوشبختی فردی پایدار مطرح می‌شود راه این دو اندیشمند از یکدیگر جدا می‌شود. برخلاف فروید که نتیجه می‌گیرد که غریزهٔ ستیزه‌جویانه‌ای که در سرشت انسان نهفته است هرگونه امید به چنین خوشبختی‌ای را بیهوده می‌کند، راسل به تأکید می‌گوید لزومی ندارد که چنین باشد: افراد اگر خوش‌اقبال باشند می‌توانند به خوشبختی دست یابند یا آن را «فتح» کنند.»