کتاب یک دقیقه

کتاب یک دقیقه نوشتهٔ سایمون استیونز و ترجمهٔ حمید دشتی است و انتشارات دیدار آن را منتشر کرده است. نمایشنامهٔ یک دقیقه داستانی کارآگاهی است که تحت تأثیر ربودن و قتل دختربچهٔ مدرسه‌ای نوشته شده است.

درباره کتاب یک دقیقه

خود سایمون استیونز دربارهٔ نمایشنامهٔ یک دقیقه می‌گوید: گوردون اندرسون، کارگردان نمایشنامهٔ بلوبِرد که در سال ۱۹۹۸ در فستیوال «نویسندگان جوان» در رویال کورت روی صحنه رفت و در سال ۲۰۰۱ به‌عنوان کارگردان هنری اکتورز تورینگ کمپانی منصوب شد، از من درخواست کرد تا برای او نمایشنامه‌ای بنویسم. نمایشنامهٔ یک دقیقه بیش از هر کار دیگری حاصل یک همکاری بود. من و گوردون زمانی را در بارهای مختلف لندن گذراندیم تا تصمیم بگیریم که چطور نمایشنامه‌ای می‌خواهیم بنویسیم. ما می‌خواستیم دربارهٔ شهر و غم حاصل از فقدان بنویسیم. او جسارتی بیشتر از کارهایی که تا آن زمان انجام داده بودم از من طلب می‌کرد. به من گفت نمایشنامه‌ای بنویسم که جوهرهٔ آن مانند یک آلبوم موسیقی ترکیبی از اجزای مختلف باشد. بسیاری از آثار نویسندگان اروپایی معاصر روی او تأثیر گذاشته بودند. خصوصاً نمایشنامه‌نویس‌های آلمانی، رینالد گوتس و فرانتس ژاویه کروتس. او پشت سر هم نمایشنامه‌هایی را برای مطالعه به من می‌داد و همچنین می‌خواست نمایشنامه را در طول جلسات متعدد گسترش دهیم.

در طول هشت ماه تقریباً شش هفته کار کردیم، ابتدا در اکتورز سنتر و بعد در دفاتر اِی‌تی‌سی از بداهه‌ها و گفت‌وگوها، تجربیات نوشتن و تمریناتی که با بازیگران داشتیم تا موقعیت‌ها، مکان‌ها، شخصیت‌ها و اشیا را تصور کنند، استفاده کردیم. در انتهای این جلسات من ترجیح می‌دادم به خانه برگردم و روی متن کار کنم.

نمایشنامهٔ یک دقیقه به‌نوعی یک داستان کارآگاهی است که تحت تأثیر ربودن و قتل دختربچهٔ مدرسه‌ای، میلی دولینگ که در سال ۲۰۰۲ رخ داد، نوشته شد. این نمایشنامه داستان تحقیقات پلیس برای پیداکردن بچهٔ گم‌شده را روایت می‌کند. اگر یک دقیقه را ماجرایی کارآگاهی در نظر بگیریم، در واقع داستانی است که مرکز آن حذف و قلب داستان برداشته شده است. بسیاری از صحنه‌ها، که هر کسی تصور می‌کند در درامی در مورد جست‌وجوی پلیس برای فردی گم‌شده وجود خواهند داشت، کنار گذاشته شده‌اند. هیچ جسدی روی صحنه نشان داده نمی‌شود. هیچ مظنونی شناسایی نمی‌شود. هیچ دستگیری و بازجویی‌ای وجود ندارد. کسی اعتراف نمی‌کند و کسی دادگاهی و محکوم نمی‌شود. پرونده باز می‌ماند. بخشی از دلایل این کار واکنشی است در برابر آنچه تئاتر می‌طلبد و بخشی دیگر تا حدودی واکنشی است نسبت به محدودیت‌های تولید. اما فکر می‌کنم دلایل این کار بیشتر از این مسائل است.

نمایشنامه، بیش از آنکه یک داستان پلیسی باشد، مکاشفه‌ای است در غم فقدان: هر بار که سوگواری می‌کنم و هر بار که سوگواری مردم را تماشا می‌کنم، این فکر ذهن مرا درگیر می‌کند که هسته و مرکز اصلی زندگی آن‌ها از میان رفته است. گویی که قسمتی از وجودشان را از دست داده باشند. این تصوری است که من بعدتر در نمایشنامهٔ دیوار دریایی به آن پرداختم. در نمایشنامهٔ یک دقیقه در جست‌وجوی فرم دراماتیکی از فقدان بودم که به‌اندازهٔ یک داستان کارآگاهی دراماتیک باشد.

خواندن کتاب یک دقیقه را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران نمایشنامه پیشنهاد می‌کنیم.

درباره سایمون استیونز

سایمون استیونز نمایشنامه‌نویس انگلیسیِ متولد ۶ فوریهٔ ۱۹۷۱ در منچستر است. او بعد از سال‌ها تدریسِ دوره‌های «نویسندگانِ جوان» در سالن رویال کورت، اکنون به‌عنوان مشاور هنری در لیریک هَمِراسمیت مشغول به کار است. او یکی از اولین نویسندگانِ کمپانی تئاتر استیپ شیکاگو است و در آن‌جا دو نمایشنامهٔ هارپر ریگان و موتورتاون او برای اولین بار در آمریکا روی صحنه رفتند. نوشته‌های او همچنین به صورت گسترده‌ای در اروپا اجرا شده‌اند و در کنارِ دنیس کِلی و مارتین کریمپ، یکی از نویسندگانِ انگلیسی‌زبانی است که نمایشنامه‌هایش بیشتر از بقیه در آلمان اجرا شده‌اند.

او که اصالتاً اهل استاک‌پورت منچستر است، در رشتهٔ تاریخ از دانشگاه یورک فارغ‌التحصیل شد. بعد از آن برای چند سال در ادینبرا زندگی کرد و همان‌جا و در مدتی که مشغول گذراندن دورهٔ تخصصی تدریس در انستیتو آموزش بود، با همسرش پالی آشنا شد.

او قبل از آنکه کارش را به‌عنوان یک نویسندهٔ حرفه‌ای آغاز کند، چند سالی را به‌عنوان معلم کار کرد. او همچنین عضو یک گروهِ موسیقیِ پانکِ اسکاتلندی به نام کانتری تیزرز بوده است. در حال حاضر نیز با همسر و سه فرزندش در لندن زندگی می‌کند. از جمله نمایشنامه‌های او می‌توان به تی، هایزنبرگ، پانک راک، بر کرانهٔ دنیای پهناور و اقتباسش از ماجرای عجیب سگی در شب نوشتهٔ مارک هَدِن اشاره کرد که برایش جوایز متعدد تئاتری، از جمله جایزهٔ تونی و لارنس الیویه را به همراه آورد.

بخشی از کتاب یک دقیقه

«مری لوئیز: نظرت چیه؟

کاترین: به‌نظرم بهت می‌آد.

مری لوئیز: (به لباس نگاه می‌کند.) مطمئن نیستم.

کاترین: خیلی ساده‌ست. از جهت مثبت منظورمه. چیز نیست، می‌دونی، تو چشم نیست.

مری لوئیز: نه.

کاترین: به‌نظرم واقعاً شیکه.

مکث طولانی. کاترین از او رو برمی‌گرداند.

مری لوئیز: ازش خوشم نمی‌آد. همه‌شون...‌.

کاترین: آره.

مری لوئیز: متوجه منظورم می‌شی؟

کاترین: آره.

مکث خیلی طولانی. کاترین به طرف او برمی‌گردد تا نگاهی به او بیندازد.

مری لوئیز: (به تی‌شرت دیگری اشاره می‌کند.) اما این چیزیه که من خوشم می‌آد.

کاترین: اوه آره.

مری لوئیز: این خیلی خوبه.

تی‌شرت را بو می‌کند.

کاترین: خوبه.

مری لوئیز: جانم؟

کاترین: گفتم خوبه. نباید دنبال چیز دیگه‌ای بگردی، همین خوبه.

مری لوئیز: قیمتش چنده؟

کاترین: روحم هم خبر نداره.»