کتاب نقطه و نوزده داستان دیگر

نقطه و نوزده داستان دیگر، مجموعه داستانهای کوتاهی از علیرضا روشن(-۱۳۵۶) نویسنده معاصر ایرانی است. در یکی از داستان‌های این کتاب به نام «راه آزادی» می‌خوانیم: « آقای برهانی در هواخوری زندان به دیوار تکیه داده بود. زندانیان دورِ هواخوری قدم می‌زدند؛ تنها یا باهم، و حرف می‌زدند؛ از آزادی، از خانوادهاشان، از زادگاه‌شان، از اتهام‌شان، از بی‌گناهی یا مجرم‌بودنشان و می‌چرخیدند و می‌رفتند و باز برمی‌گشتند، و هر بار که از مقابل آقای برهانی می‌گذشتند، کلمه‌ای را در هوا جا می‌گذاشتند؛ آزادی، کوه، مادرم، مشت زد، کامپیوتر و مانند اینها. جناب برهانی، در هر یک از این کلمات معنایی می‌یافت و به این فکر می‌کرد معنایی که او از هر کلمه افاده میکند، با آنچه گویندگان آن در نظر دارند، تفاوت می‌کند، تا اینکه دسته‌ای از زندانیان، هنگام عبور از مقابلِ او، ایستادند و منتظر شدند دوست‌شان سیگارش را در پیت‌پاره‌ای که پیش پای آقای برهانی بود، خاموش کند. زندانی ته‌سیگار به‌دست، آخرین پک‌اش را به سیگار زد و هنگامی که سیگار را به دیوارۀ پیت‌پارۀ پلاستیکی می‌مالاند که خاموش کند، به دوستان دیگرش که پابه‌پا می‌کردند، گفت: ـ زمین با سرعتِ ۳۰ کیلومتر در دقیقه دورِ خودش می‌گرده، هر دورشم می‌شه یه روز زندانی به دوستانش پیوست و قدم زد و رفت. آقای برهانی این‌طور پیش خود محاسبه کرد که اگر بتواند به طریقی از روی زمین بالا بپرد ـ بالاتر از دیوارهای بلند هواخوری ـ یک دقیقه بعد از پرش به هوا، به‌دلیل چرخشِ زمینِ زیرِ پایش، ۳۰ کیلومتر دور خواهد شد و با چنین سرعتِ دور شدنی، دستِ هیچ مأموری به او نخواهد رسید. آقای برهانی با خود گفت: به کدام کشور بروم؟»