کتاب از نو غزل (گزیده غزل جوان ایران)

می‌خواهمت از جان و دل اما نمی‌دانی

کسی که کار جهان لنگ می‌زند بی او فرشته نیست، پری نیست، حور نیست، زن است

که دل‌شکسته‌ام و از دل شکسته‌تر قلمی دارم

اگرچه در نظر خلق اهل پرهیزیم به یاد گوشۀ چشم تو اشک می‌ریزیم ... شنیده‌ایم که فصل بهار می‌آیی چقدر برگ به این شاخه‌ها بیاویزیم؟!

خود را شبی در آینه دیدم دلم گرفت از فکر اینکه قد نکشیدم دلم گرفت از فکر اینکه بال و پری داشتم ولی بالاتر از خودم نپریدم دلم گرفت از اینکه با تمام پس‌انداز عمر خود حتی ستاره‌ای نخریدم دلم گرفت

او هم درست مثل غم تو همیشه هست حتی اثر نکرده مرور زمان به ماه

به فریاد از خدا پرسیدم: آخر چیست فرجامم؟ زمین با پوزخندی گفت: خواهی رفت در کامم!

چه روزها که یک به یک غروب شد نیامدی چه اشک‌ها که در گلو رسوب شد نیامدی خلیل آتشین‌سخن، تبربه‌دوش بت‌شکن خدای ما دوباره سنگ و چوب شد نیامدی

من ولی هرگز فراموشت نخواهم کرد مرد

تو همان شعر ناگزیری و من باز هم بغض الکنم جاری‌ست