کتاب از نو غزل (گزیده غزل جوان ایران)

می‌خواهمت از جان و دل اما نمی‌دانی

اگرچه در نظر خلق اهل پرهیزیم به یاد گوشۀ چشم تو اشک می‌ریزیم ... شنیده‌ایم که فصل بهار می‌آیی چقدر برگ به این شاخه‌ها بیاویزیم؟!

او هم درست مثل غم تو همیشه هست حتی اثر نکرده مرور زمان به ماه

به فریاد از خدا پرسیدم: آخر چیست فرجامم؟ زمین با پوزخندی گفت: خواهی رفت در کامم!

نه می‌توانمت که به یاد آورم درست نه می‌شود که بی غم تو سر کنم دمی مانده‌ست بعد از این همه داغ از نگاه تو در چارچوب خاطره تصویر مبهمی ای کاش با تو بودم و آن سال‌های سخت وقتی نبود با تو به جز درد همدمی با دست‌های کوچک خود می‌گذاشتم بر روی زخم‌های بزرگ تو مرهمی مقیاس رنج‌های بزرگی که در دلت کوچک شده‌ست گسترۀ رنج آدمی

اشاره کن که بهار از درخت سربزند شکوفه بال بگیرد، پرنده پر بزند اشاره کن! تو بخواه از نسیم برخیزد به سمت خانه بیاید دوباره در بزند که می‌تواند با یک اشارۀ کوتاه به دشت رنگی از این دست خوب‌تر بزند؟ نسیم صبح نفس‌های توست ای موعود که آمده‌ست به شهر شکوفه سربزند اشاره کن که خزان از درخت برخیزد اشاره کن که بهاری دوباره سربزند

خبر به دورترین نقطۀ جهان برسد نخواست او به من خسته ـ بی‌گمان ـ برسد شکنجه بیشتر از این که پیش چشم خودت کسی که سهم تو باشد به دیگران برسد؟ چه می‌کنی اگر او را که خواستی یک عمر به‌راحتی کسی از راه ناگهان برسد ...؟ رها کنی برود از دلت جدا باشد به آن که دوست‌ترش داشته به آن برسد رها کنی بروند و دو تا پرنده شوند خبر به دورترین نقطۀ جهان برسد گلایه‌ای نکنی، بغض خویش را بخوری که هق‌هقِ تو مبادا به گوششان برسد خدا کند که ... نه! نفرین نمی‌کنم ... نکند به او ـ که عاشق او بوده‌ام ـ زیان برسد! خدا کند فقط این عشق از سرم برود خدا کند که فقط زود آن زمان برسد

ابری‌ترین هوای زمینم که سال‌هاست دستم به روشنایی باران نمی‌رسد

پای مرا برای دویدن به سوی تو پای تو را برای سفر آفریده است