کتاب راه های ابریشم

کتاب راه های ابریشم نوشتهٔ پیتر فرانکوپن و ترجمهٔ حسن افشار است. نشر مرکز این کتاب را روانهٔ بازار کرده است. این اثر یکی از کتاب‌های مجموعهٔ «تاریخ جهان از دیدگاهی نو» است که نگاهی نو به تاریخ جهان کرده است.

درباره کتاب راه های ابریشم

کتاب راه های ابریشم حاوی تاریخچه‌ای درمورد جاده‌های ابریشم و حاوی یک تاریخ جدید وحیانی از جهان است که نشان می‌دهد از کجا آمده‌ایم و به کجا می‌رویم. این کتاب، از خاورمیانه و بی‌ثباتی سیاسی آن گرفته تا چین و رشد اقتصادی آن و منطقهٔ وسیعی که به‌سمت شرق از بالکان در سراسر استپ و جنوب آسیا کشیده شده، سخن گفته است. پیتر فرانکوپن، نویسندهٔ این کتاب به ما می‌آموزد که برای درک موقعیت تاریخی خود، ابتدا باید گذشتهٔ شگفت‌انگیز جغرافیایی خود را درک کنیم. او درک ما از جهان را متحول می‌کند و ما را به‌سمت شرق هدایت می‌کند. در جادهٔ ابریشم بود که شرق و غرب برای اولین‌بار از طریق تجارت و فتوحات با یکدیگر روبه‌رو شدند؛ رخدادی که منجر به گسترش افکار، فرهنگ‌ها و مذاهب شد. این کتاب نشان می‌دهد که چگونه سرنوشت غرب همیشه به‌طور جدایی‌ناپذیری با شرق پیوند خورده است.

این کتاب را اثری نفیس خوانده‌اند که همراه با هیجان از سفر در راه‌هایی که مسیر حمل‌ونقل ابریشم، بَرده، اندیشه، دین و بیماری بودند و شاید سرنوشت امروز جهان نیز در اطراف آن‌ها شکل می‌گیرد، سخن گفنه است؛ اثری که راستای تازه‌ای به شناخت ما از جهان می‌بخشد و «نفس‌بر و اعتیادآور» است. امید نویسنده این است که با طرح پرسش‌های تازه و ایجاد حوزه‌هایی جدید برای پژوهش، بتواند دیگران را به مطالعه دربارهٔ مردمان و نقاطی که محققان نسل‌های متوالی از آن‌ها غفلت کرده‌اند، برانگیزد. این کتاب در ۲۵ فصل نوشته شده است.

خواندن کتاب راه های ابریشم را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

خواندن این کتاب را به دوستداران مطالعه پیرامون تاریخ جهان و ارتباط شرق و غرب پیشنهاد می‌کنیم.

درباره پیتر فرانکوپن

پیتر فرانکوپن مورخ مستقر در دانشگاه آکسفورد است. او کتاب «جنگ صلیبی اول: فراخوان از شرق» را نوشته که تک‌نگاری وزینی دربارهٔ بیزانس و اسلام و غرب در قرن‌های یازدهم و دوازدهم است. او پژوهشگر ارشد در کالج ووسترِ دانشگاه آکسفورد و مدیر مرکز مطالعات بیزانس در این دانشگاه است. کتاب «راه های ابریشم» نیز یکی دیگر از آثار اوست.

بخشی از کتاب راه های ابریشم

«از آغاز زمان، قلب آسیا جایی بود که امپراتوری‌ها ساخته می‌شدند. فروبوم آبرفتی میان‌رودان (بین‌النهرین)، که دجله و فرات سیرابش می‌کردند، بستر را برای پیدایش تمدن فراهم می‌آورد. این جا بود که نخستین شهرها و شهرک‌ها شکل گرفتند. کشاورزی سامانمند در میان‌رودان و «هلال حاصل‌خیز» پیدا شد. این هلال نواری بود از خلیج فارس تا کرانهٔ مدیترانه که زمین پربازدهش آب فراوان داشت. برخی از نخستین قوانین مستند را همین جا حمورابی، شاه بابل، قریب ۴۰۰۰ سال پیش وضع کرد. در آنها او وظایف رعایای خود را برشمرد و مجازات‌های سنگین برای وظیفه‌نشناسان تعیین کرد.

اگرچه بسیاری از پادشاهی‌ها و امپراتوری‌ها از این گهواره برخاستند، بزرگ‌ترین آنها شاهنشاهی ایران بود. ایرانیان در سدهٔ ششم پ م (پیش از میلاد) در جایی در جنوب ایران کنونی به سرعت گسترش یافتند؛ بر همسایگانشان چیره شدند و تا کرانهٔ دریای اژه پیش رفتند؛ مصر را گرفتند و در شرق نیز تا کوه‌های هیمالیا رفتند. علت پیروزی آنها به نوشتهٔ هرودوت، تاریخ‌نگار یونانی، فکر باز آنها بود. «پارس‌ها رسوم بیگانه را راحت می‌پذیرند.» اگر می‌دیدند جامهٔ دشمن شکست‌خورده‌ای بهتر از جامهٔ خودشان است لباس خود را رها می‌کردند و لباس او را می‌پوشیدند. بدین سان آنها یک بار لباس از مادها و بار دیگر از مصریان به وام گرفتند.

پذیرش اندیشه‌ها و شیوه‌های نو عامل مهمی بود که به ایرانیان کمک کرد نظام اداری کارآمدی با مشارکت اقوام مختلف بسازند. کارمندان تحصیل‌کرده‌ای مسئول ادارهٔ امور روزمرهٔ کشور بودند؛ همهٔ جزئیات را از پرداخت دستمزد خدمتکاران خاندان سلطنت تا کیفیت و کمیت اجناس بازار را ثبت می‌کردند؛ مسئولیت تعمیر و نگهداری شبکهٔ راه‌های کشور را هم، که مایهٔ رشک جهان باستان بود، بر عهده داشتند.

شبکهٔ راه‌هایی که سواحل آسیای صغیر را به بابل و شوش و تخت جمشید وصل می‌کرد اجازه می‌داد مسافتی بیش از ۲۵۰۰ کیلومتر۸ در یک هفته پیموده شود. هرودوت ضمن اشاره به این دستاورد می‌گوید نه برف و باران و نه گرما یا تاریکی نمی‌توانست از سرعت پیک‌ها بکاهد. سرمایه‌گذاری در کشاورزی و ابداع روش‌های جدید آبیاری برای افزایش محصول، با تغذیهٔ جمعیت‌های بزرگ‌تری از زمین‌های اطراف، موجب گسترش شهرها می‌شد ــ نه تنها در اراضی پربازده دو سمت دجله و فرات بلکه همچنین در دره‌های دو رود پهناور جیحون و سیحون (آمودریا و سیردریای کنونی) و دلتای نیل پس از آن که در سال ۵۲۵ پ م به دست سپاه ایران افتاد. شاهنشاهی ایران قلمرو وفوری بود که از دریای مدیترانه تا قلب آسیا گسترش داشت.»