کتاب به نو کردن ماه (کتاب آواژ ۲)

به نو کردن ماه عنوان دومین جلد از مجموعه‌ٔ «کتاب آواژ» است که ضمن تجلیل از نمایش‌نامه‌نویس پیشکسوت ایرانی،«محسن یلفانی»، و با موضوع وضع‌وحال نمایش‌نامه‌نویسی در چهار دهه‌ٔ اخیر ایران و راهکارهایی برای ارتقای آن، عرضه شده است. دبیری «کتاب آواژ» را محمدرضا قلی‌پور، نمایش‌نامه‌نویس،کارگردان تئاتر و مدیر انتشارات آواژ بر عهده دارد. هدف از انتشار فایل این کتاب حمایت هرچه بیش‌تر از نویسندگان، صاحب‌نظران و علاقه‌مندان عرصه‌ٔ تئاتر و ادبیات نمایشی است. در هر شماره از «کتاب آواژ»، موضوعاتی پیرامون هنر، مورد نقد و بررسی قرار می‌گیرند و صاحب‌نظران و بزرگان عرصه‌ی فرهنگ و هنر، به بیان دیدگاه خود در قالب یادداشت و مقاله با موضوع مطرح‌شده می پردازند.

درباره کتاب به نو کردن ماه (کتاب آواژ ۲)

این مجموعه در شماره‌ٔ دوم خود وضع‌وحال نمایش‌نامه‌نویسی در چهار دهه‌ی اخیر ایران و راهکارهایی برای ارتقای آن را موضوع قرار داده است.

افرادی که مطالب آن‌ها را در این شماره از «کتاب آواژ» می‌خوانید، بدین شرحند:

خسرو حکیم‌رابط، فرهاد ناظرزاده‌کرمانی، جمشید ملک‌پور، ابراهیم گلستان، رضا شیرمرز، ناصح کامگاری، علی شمس، عزت‌الله مهرآوران، محمدرضا قلی‌پور، فرشته فرشاد، مسعود موسوی، سکینه عرب‌نژاد و پیام لاریان.

ویراستاری این مجموعه را نکیسا راستین انجام داده و همچنین این شماره حاوی تصویرسازی‌هایی از سیدمحمد مساوات و نمایش‌نامه‌هایی از دینا جادِری، سیدمحمد سجادی و ندا محمدیان به عنوان منتخبان بخش استعدادهای نمایش‌نامه‌نویسی کتاب آواژ است.

به نقل از فرشته فرشاد، دبیر بخش استعدادهای نمایش‌نامه‌نویسی «کتاب آواژ»:«طی فراخوان استعدادهای نمایش‌نامه‌نویسی کتاب آواژ، ۲۰۳ نمایش‌نامه به نشر آواژ ارسال شد. هیات انتخاب این رویداد پس از بررسی دقیق آثار، شش نمایش‌نامه را بر اساس ارزش‌های دراماتیک شایسته‌ی چاپ دانستند که بدون ترتیب اولویت، سه اثر در این شماره و سه اثر هم در شماره‌ی بعدی کتاب آواژ ارائه می‌شوند. امید است این کوشش ما نتیجه‌بخش و برای این عزیزان و جریان ادبیات نمایشی نیک‌انجام باشد».

این مجموعه در هشتادوششمین سال‌روزِ تولد «غلامحسین ساعدی»، نمایش‌نامه‌نویس و هنرمند نامدار ایران چاپ شده و عنوان «به نوکردنِ ماه» که برای این شماره انتخاب شده، برگرفته از شعر احمد شاملو برای ساعدی است که چنین سروده:

به گوهر مراد

به نوکردنِ ماه

بر بام شدم

با عقیق و سبزه و آینه.

داسی سرد بر آسمان گذشت

که پروازِ کبوتر ممنوع است.

صنوبرها به نجوا چیزی گفتند

و گزمگان به هیاهو شمشیر در پرندگان نهادند.

ماه

برنیامد.

کتاب به نو کردن ماه (کتاب آواژ ۲) را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب به علاقه‌مندان به هنر نمایش پیشنهاد می‌شود.

بخشی از کتاب به نو کردن ماه (کتاب آواژ ۲)

صوت خالص... حتی صوت هم نیست. سکوت است. تصویر است، تصویر خالص صحنه‌ای: جلوهٔ بیرونی دلهره‌ها، اضطراب‌ها و کابوس‌های درد و رنج، فریاد در سکوت. فریاد هم‌روزگاران، فریاد فلسفی ِ همهٔ روزگاران؛ و در این «کار» هم‌چون هر کار هنری دیگر مهم آن نیست که «چه» می‌گویی {گرچه بسیار هم مهم است} مهم آن است که «چگونه» می‌گویی. گفتن، به‌معنای هنری، درحقیقت همان «چگونه گفتن» است. اعلام یک اندیشه نوعی «گفتن» است، اما تبدیل همین اندیشه به گوشت و خون، به تجربه‌ای انسانی و انتقال آن به مخاطب نوعی دیگر از «گفتن». بنابراین، در هنر نمایش، برای ساکنان کوچه «حرف» و گرفتاران آن توهم ـ که از آن سخن رفت ـ آنچه که عمده می‌شود، کلام است و «اندیشه» یعنی همان «چه» گفتن و نه «چگونه» گفتن. و تازه این «چه» ای که گفته می‌شود، خود جای حرف و سخن فراوان دارد و به‌راستی هم در این حوالی، در میدان اندیشه «کدام قله، کدام اوج!؟» آدم‌هایی کوچک بر سکوهایی کوچک‌تر. پس بگذریم و برویم به همان حاشیه... همان پایین‌های سکوی نمایش.

باری... هنگامی‌که بسیاری از تصمیم‌گیرندگان به نمایش از این منظر بنگرند طبیعی‌ست که دایره بسته می‌شود، کار به سطح می‌خزد، اندیشه شعار می‌شود و آن سکوی معهود انحصاری {بسیاری از پیش‌کسوتان و حتی جوانان ِ صاحب اندیشه و هنرمند پشت در مانده‌اند} شخصیت‌ها جامعیت انسانی خود را از دست می‌دهند، «دنیا» تقسیم می‌شود به دنیای نیکان و بدان، سطحی‌گری و سطحی‌نگری بر صندلی جلوس می‌کند ـ دنیای فریبندهٔ ملودرام ـ و دوستان ِ تشنهٔ «گفتن» و بعضی‌هاشان با عرض معذرت، تشنهٔ شهرت نیز در صف به انتظار عروج بر سکو.