کتاب زبان درام

کتاب زبان درام نوشتهٔ کیت سانگر و ترجمهٔ مینو ابوذرجمهری است و نشر قطره آن را منتشر کرده است.

درباره کتاب زبان درام

متن درامْ مانند یک رمان یا یک شعر نیست؛ و درام صحنه متفاوت از درام رادیویی است که آن هم با درام تلویزیونی فرق دارد که خودْ متفاوت از فیلم است. 

کتاب زبان درام به بررسی متنِ مکتوب می‌پردازد، نه متن به‌عنوان اجرا. زمانی‌که نمونه‌ها و اَشکال مختلف متن درام را بررسی می‌کنید، به نقش بازیگر، تأثیری که بازیگران مختلف بر زبان می‌گذارند، فکر کنید. به‌عنوان مثال، مِل گیبسون را با کِنِت برانا زمانی تصوّر و مقایسه کنید که نمایشنامهٔ هملت را اجرا می‌کنند، یا هیو گرانت در مقابل برَد پیت در نقش ویلی لومان در مرگ فروشنده اثر آرتور میلر، یا شِر در مقابل اِما تامپسون در نقش اِلینور در نسخهٔ فیلم رمان عقل و احساس اثر جین آستن ساختهٔ آنگ لی. بازیگران مختلف، کارگردانان متفاوت، زبانِ نمایشنامه‌نویس را دوباره تعریف می‌کنند امّا باوجودی‌که این ملاحظات برای تحقّق درامْ جالب و مهم هستند، کتاب زبان درام پیرامون زبان‌شناسیِ درام است و بر متنْ به‌عنوان نوشتهٔ کتبی تمرکز دارد. مثال‌ها از درام صحنه و فیلم، نمایشنامه یا فیلم‌نامه را به‌عنوان نقطهٔ شروع کتبی برای بازیگر در نظر می‌گیرند. نمونه‌های تلویزیونی و رادیویی، عیناً متنِ پیاده‌سازی‌شدهٔ برنامهٔ پخش‌شده هستند و ملاحظات بازنویسی یا بازتعریفِ متنْ روی آن‌ها اِعمال نشده است.

خواندن کتاب زبان درام را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را دانشجویان ادبیات نمایشی پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب زبان درام

«پرسیدن چنین سؤالی در کتابی راجع‌به زبانِ درام عجیب است: درام چیست؟ از کلمهٔ درام به‌شکل گسترده‌ای استفاده می‌شود. از این کلمه به‌شکلی وسیع در رسانه‌ها برای شرح هرآنچه استفاده می‌شود که به‌نظر غیرمعمول می‌آید یا شامل نوعی کشمکش است. ارجاعات به کلمهٔ درام در دنیای ورزش، لحظات زندگی و مرگ و وقایع سیاسی اتّفاق می‌افتد. اغلبْ این کلمه برای افزایش اهمیّت وقایع یا نتایج آن‌ها استفاده می‌شود. به‌عنوان مثال جمله‌هایی از قبیل:

«there was real drama in the World Cup here tonight…»

یا

«in a day of high drama, Tony Blair said…»

همچنین از برخی اصطلاحاتِ حوزهٔ درام برای برچسب زدن به رویدادها استفاده می‌شود تا مخاطب با آن‌ها ارتباط برقرار کند، به همین خاطر است که با رویدادهایی همچون «نمایش خنده‌آور»، «سوگ نمایشی»، «صحنه‌های قتل‌عام» یا حتّی «کمدی اشتباهات» مواجه می‌شویم.

و زمانی‌که کارل مارکس قصد داشت نظریهٔ خود را درمورد وقایع ادواری طبیعی شرح دهد نیز از اصطلاحات دراماتیک استفاده کرده، چنین نوشت که «history repeats itself, first as tragedy, then as farce.»

[در این جمله، کلمهٔ tragedy به معنی نمایش غم‌انگیز و کلمهٔ farce نوعی نمایشنامهٔ کمدی با اقرار موقعیت است که هیچ‌گونه پیام خاصّی را منتقل نمی‌کند و هدفی جز خنداندن مخاطب ندارد]. بااین‌حال، درام برای افراد زیادی، به معنیِ عملی ساختگی است که شما برای تماشای آن، که روی صحنه اتّفاق می‌افتد، پول می‌دهید. و ما اغلبْ مصنوعی بودنِ موقعیت و محیط را نادیده گرفته، تصمیم می‌گیریم فراموش کنیم که در حال تماشای بازیگران هستیم یعنی «تعلیق ناباوری» و باور می‌کنیم که آنچه تماشایش می‌کنیم، واقعی است.

زمانی‌که بحث رویدادهای درام مطرح می‌شود، انتظار داریم اتّفاقی رخ دهد؛ یک تغییر، یک نتیجه، بررسی یک موضوع، یا بسط یک شخصیّت. ممکن است سرگرم شویم، مطلبی یاد بگیریم، مفهوم ارسطوییِ کاتارسیس [روان‌پالایی، تطهیر عواطف] را تجربه کنیم، از این طریق احساسات شدیدمان با دیدن بازنماییِ آن‌ها روی صحنه تطهیر می‌شود.»