ترانه های شبانه چند داستان کوتاه از زندگی هست که نقطه ی مشترک همه ی اونها موسیقیه. من حال و هوای کتاب های ایشی گورو رو دوست دارم و به خاطر همین از خوندنش لذت بردم. شاید پایان این داستان ها اتفاق خاصی نیفته ولی نکته ش به نظرم همین جاست. چون یه برهه از زندگی رو تعریف می کنه که حتما نباید شروع و پایان خاصی داشته باشه، دقیقا مثل خود زندگی، همین قدر واقعی و گاهی اوقات خیال انگیز.

ترجمه دقیق و روانی نبود

قشنگه

چند تا داستانه. من داستان اولش رو خوندم. خیلی کودکانه بود و اصلا با فرهنگ ما و با انسانیت و معنای عشق سازگاری نداشت و خوشم نیومد و باقی کتاب رو نخوندم. بیشتر توصیف فضای اطراف بود