کتاب مدرک، سه‌گانه‌ی دوقلوها؛ کتاب دوم

کتاب مدرک، سه‌گانه‌ی دوقلوها؛ کتاب دوم نوشته‌ی آگوتا کریستوف داستانی خواندنی است که به تبعات ناشی از جنگ جهانی دوم می‌پردازد و از دو برادر می‌گوید که مسیرهای متفاوتی را برای زندگی‌شان انتخاب می‌کنند. 

کتاب مدرک، سه‌گانه‌ی دوقلوها؛ کتاب دوم را با ترجمه‌ی روان اصغر نوری بخوانید.

درباره‌ی کتاب مدرک، سه‌گانه‌ی دوقلوها؛ کتاب دوم

آگوتا کریستوف در کتاب مدرک، سه‌گانه‌ی دوقلوها، کتاب دوم داستانی درباره‌ی تبعات جنگ جهانی دوم نوشته است. داستان مدرک، سه‌گانه‌ی دوقلوها؛ کتاب دوم درباره‌ی زندگی دو برادر دوقلو است که بعد از جنگ، هرکدام مسیر متفاوتی برای زندگی خودشان انتخاب می‌کنند. شخصیت‌های اصلی این رمان دو برادر دوقلو به نام‌های کلاوس و لوکاس هستند که در دوران جنگ روزهای سختی را می‌گذرانند. بعد از تحمل سختی‌های بسیاری که در جنگ برای هرکسی پیش می‌آید، نزد مادربزرگشان برمی‌گردند. همزمان به سن نوجوانی‌ هم پا گذاشته‌اند و حالا باید برای ادامه‌ی زندگی و مسیرشان انتخاب کنند. 

کلاوس با پا گذاشتن بر جنازه پدرشان از میدان مین عبور می‌کند و به کشور دیگری می‌رود و همانجا نویسنده می‌شود و لوکاس در کنار مادربزرگ می‌ماند و زندگی خانوادگی را انتخاب می‌کند

کتاب مدرک، سه‌گانه‌ی دوقلوها؛ کتاب دوم را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

علاقه‌مندان به رمان و ادبیات داستانی از خواندن کتاب مدرک، سه‌گانه‌ی دوقلوها؛ کتاب دوم لذت می‌برند. 

درباره‌ی آگوتا کریستوف

آگوتا کریستف نویسنده مجاری‌الاصل سوئیسی‌ست که از بزرگ‌ترین نویسندگان معاصر سوئیس به‌شمار می‌رود. او در ۳۰ اکتبر ۱۹۳۵ در مجارستان به دنیا آمد و در ۱۹۵۶ در پی انقلاب‌های ضدکمونیستی در بیست و یک سالگی با شوهر و فرزند چهارماهه اش از کشورش گریخت و در نوشاتل سوئیس ساکن شد. او مدتی را گرفتار افسردگی، تنهایی و کار سخت بود و همین‌ها باعث شد تا از همسرش جدا شود. او بعد از آن به مطالعه زبان فرانسوی پرداخت و آثارش را به زبان فرانسه می‌نوشت. از میان آثار آگوتا کریستوف می‌توان به داستان‌هایی چون «زبان مادری»، «دف‍ت‍ر ب‍زرگ»، «مدرک»، «دروغ سوم» «فرقی نمی‌کند» و «ج‍ان و ج‍و» اشاره کرد.

آگوتا کریستف در ۲۷ ژوئیه ۲۰۱۱ در سن ۷۵ سالگی درگذشت.

بخشی از کتاب مدرک، سه‌گانه‌ی دوقلوها؛ کتاب دوم

تو این مدت کی به شما غذا داد؟

ـ لئونی هر روز کمی سوپ برام می‌آوُرد. ولی چند روز است که مریض شده.

لوکاس می‌گوید:

ـ از شما معذرت می‌خواهم، پدر.

ـ معذرت؟ چرا؟ من چند ماه است که پولی به شما نداده‌ام. دیگر پول ندارم. حکومت از کلیسا جدا شده، من دیگر به‌خاطر کارم دستمزد نمی‌گیرم. باید با نذرهای مؤمنان زندگی کنم. ولی مردم می‌ترسند با آمدن به کلیسا بدنام بشوند. فقط چند پیرزن فقیر در دعاها شرکت می‌کنند.

لوکاس می‌گوید:

ـ من نیامدم، ولی این به‌خاطر پولی که به من بدهکارید نبود. بدتر بود.

ـ یعنی چی، بدتر؟

لوکاس سرش را پایین می‌اندازد:

ـ من کاملاً شما را فراموش کردم. باغم را هم فراموش کردم، بازار، شیر، پنیر، همه‌چی. حتی غذا خوردن را هم فراموش کردم. تو این چند ماه، تو اتاق زیرشیروانی خوابیدم، می‌ترسیدم بروم تو اتاقم. باید امروز یک دختربچه، خواهرزادهٔ لئونی، می‌آمد تا جرأت کنم بروم آنجا. آن دختربچه وظیفه‌ام نسبت به شما را هم یادم انداخت.

ـ شما هیچ مسئولیت و الزامی نسبت به من ندارید. شما محصول‌تان را می‌فروشید، از همین راه زندگی می‌کنید. اگر من دیگر نمی‌توانم پولش را بدهم، طبیعی است که شما هم دیگر چیزی به من ندهید.

ـ تکرار می‌کنم، به‌خاطر پول نیست. حرفم را باور کنید.

ـ از خودتان بگویید. گوش می‌دهم.

ـ من دیگه نمی‌دانم چطور به زندگی ادامه بدهم.

کشیش بلند می‌شود، صورت لوکاس را بین دست‌هایش می‌گیرد:

ـ چه اتفاقی برای‌تان افتاده، فرزندم؟

لوکاس سر تکان می‌دهد:

ـ چیز بیشتری نمی‌توانم بگویم. مثل یک مریضی است.

ـ می‌فهمم. یک‌جور مریضی روحی. به سن حساس شما مربوط می‌شود، و شاید به تنهایی عظیم‌تان.

لوکاس می‌گوید:

ـ شاید. می‌روم غذا را آماده کنم، با هم می‌خوریم. من هم چند وقت است چیزی نخورده‌ام. وقتی سعی می‌کنم غذا بخورم، بالا می‌آورم. شاید با شما بتوانم.

می‌رود به آشپزخانه، آتش درست می‌کند، مرغ را می‌گذارد با سبزی‌ها بجوشد. میز را می‌چیند و بطری شراب را باز می‌کند.

کشیش به آشپزخانه می‌آید:

ـ باز هم می‌گویم، لوکاس، من دیگر نمی‌توانم پولی به شما بدهم.