کتاب تهوع

تهوع رمانی فلسفی نوشته ژان پل سارتر، نویسنده و فیلسوف اگزیستانسیالیست فرانسوی است. این رمان فلسفی که در سال ۱۹۳۸ منتشر شد تا حدودی بازتاب دهنده زندگی خود سارتر است.

درباره کتاب تهوع

سارتر در این کتاب از لابه‌لای خاطرات شخصیت اصلی داستان، آنتوان روکانتن، با تأکید بر تاریخ و پژوهش در تاریخ به بیان اندیشهٔ وجودگرایی خود می‌پردازد.

 این جوان حدوداً سی‌ساله پس از سال‌ها گشت‌وگذار در کشورهای دور و نزدیک و خسته از ماجرا و ماجراجویی، به شهرِ کوچکی به اسم بوویل می‌‌رود تا به کمک اسناد بایگانی کتابخانهٔ شهر، کتابی در مورد یک مارکی فرانسوی به نام موسیو دو رولبون بنویسد که در قرن هجدهم زندگی می‌کرده است؛ اما یک روز ناگهان احساس عجیبی به او دست می‌دهد و خودش را در دنیایی که زندگی می‌کند، غریبه می‌یابد. کم کم همه‌چیز را به شکل تازه‌ای می‌بیند، با تمام چیزهای اطرافش احساس بیگانگی می‌کند؛ بنابراین با نگارش دفتر خاطراتش، در مورد این حالت غریبی که اسمش را «تهوع» می‌گذارد مطالبی می‌نویسد و در واقع داستان رمان را شکل می‌دهد.

برخی روزنامه‌های مذهب‌گرا در آن زمان به شخصیت مأیوس‌کننده کتاب و تصویر سیاهی که او از انسان ارائه می‌دهد انتقادهای تند و گزنده‌ای کردند، ولی درعین‌حال منکر استعداد نویسندهٔ جوانش نشدند و آیندهٔ او را درخشان خواندند.

خواندن کتاب تهوع را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

علاقه‌مندان به رمان‌های فلسفی و انتقادی را به خواندن این اثر دعوت می‌کنیم

درباره ژان پل سارتر

ادبیات فرانسه در قرن بیستم متأثر از دو جنگ جهانی، تجربهٔ فاشیسم و کمونیسم، استعمارزدایی و نیز ظهور و گسترش کتاب‌های جیبی، سینما، تلویزیون و رسانه‌های خبری بوده است. ژان‌پل سارتر، نویسنده و فیلسوف، در چنین فضایی سال ۱۹۰۵ در پاریس به دنیا آمد و سال ۱۹۸۰ از دنیا رفت. او که با تأکید بر اگزیستانسیالیسم یا وجودگرایی (با این اصل که انسان آزاد و مسئول اعمال خویش است) هم تحسین می‌شد و هم طرد، چندین رساله از جمله هستی و نیستی (۱۹۴۳) و اگزیستانسیالیسم و اصالت بشر (۱۹۴۵) را نوشت به‌علاوهٔ داستان‌ها و نمایش‌نامه‌هایی مانند تهوع، مگس‌ها و درِ بسته که در آن‌ها فلسفه و نگرش ادبی‌اش را نشان داد. سارتر با فعالیت‌های ادبی و نیز گرایش سیاسی‌اش به چپ‌های افراطی بر ذهن‌های بسیاری تأثیر گذاشت.

بخشی از کتاب تهوع

بدون تردید، رویدادی برای من شکل گرفته بود. به هر حال، شباهت زیادی به یک بیماری داشت، و نه مثل نوعی یقین یا امر بدیهی. آرام و پنهانی مستولی شد. احساسی عجیب و ناراحت‌کننده داشتم و دیگر هیچ. پس از پیدا کردن جای مناسب، دیگر تکان نخورد. آرام و ساکت، قرار گرفت و مرا متقاعد کرد که موضوع مهمی نیست، بلکه هشداری کاذب برای شکفتن است.

فکر نمی‌کنم کسی که مورخ باشد، بتواند به خود اجازه تحلیل روان‌شناختی بدهد. ما در گستره کاری، تنها با احساساتی مواجه می‌شویم که به آنها القابی همچون «جاه‌طلبی» و «منفعت‌طلبی» می‌دهیم. در عین حال، من اگر شناخت کمی از خود داشته باشم، باید آنها را به کار ببرم. به عنوان مثال، در دستهایم موردی تازه می‌بینم، و آن شیوه‌ای جدید برای گرفتن پیپ یا چنگال است. شاید هم چنگال، شیوه‌ای تازه برای گرفته شدن در دست داشته باشد، درست نمی‌دانم. لحظاتی پیش که وارد اتاق می‌شدم، ناگهان توقف کردم، زیرا جسم سردی را در دستم احساس کردم که گویی شخصیتی یافته است و توجه مرا جلب می‌کند. دست را گشودم و نگاه کردم: جز دستگیره در، در آن نبود.

بامداد دوشنبه در کتابخانه، هنگامی که آقای خودآموخته (فردی به نام اوژیه پ، که در این دفتر خاطرات، بارها از او نام برده می‌شود و ناظر محکمه است) آمد و به من سلام کرد، ده ثانیه طول کشید تا او را بشناسم. چهره‌ای ناشناس در برابر خود می‌دیدم.