تا ۸۰٪ تخفیف خرید اشتراک ۴۶هزار کتاب | با هم برای کتابخانه‌ها در ۱۰سالگی طاقچه

کتاب مترو

نویسنده:هاروکی موراکامی

مترجم:گیتا گرکانی

انتشارات:انتشارات نگاه

دسته‌بندی:

امتیاز:

۳.۴از ۱۷ رأیخواندن نظرات

۳٫۴

(۱۷)

خواندن نظرات

معرفی کتاب مترو

«مترو» یکی از آثار غیر داستانی هاروکی موراکامی، نویسنده سرشناس ژاپنی است. این اثر درباره یک حمله تروریستی و پیامدهای آن نوشته شده است. در روز دوشنبه ۲۰ مارس سال ۱۹۹۵، پنج عضو فرقه «اوم شینریکیو» با «سارین»، گازی سمی که بیست‌وشش بار مرگبارتر از سیانور است، به متروی توکیو حمله کردند. این حمله تروریستی قربانیان بیشماری گرفت. هاروکی موراکامی برای درک دلایل و ابعاد این فاجعه، نخست با قربانیان و بعد با اعضای فرقه «اوم» مصاحبه‌های متعددی انجام داده و حاصل کارش را در این کتاب گردآورده است. او با کسانی صحبت کرده است که در روز واقعه مانند هر روز دیگر زندگی‌شان، از خانه بیرون آمده بودند تا با مترو به محل کار خود بروند که قربانی این حادثه شدند، به روایت‌های کارکنان مترو و خانواده‌های قربانیان درگذشته گوش داده است و بعد به سراغ عاملان حادثه رفته تا سخنان آنها را نیز بشنود و ببیند انسان‌هایی که به دنبال آرامش و غنای معنوی بودند چطور به ابزار جنایت تبدیل شدند. موراکامی در این کتاب به روان‌شناسی ژاپن می‌پردازد و مسایل بنیادی این کشور را بررسی می‌کند. مسایلی که در نهایت می‌تواند منجر به خلق چنین فرقه‌هایی شود. «مترو» یکی از مهم‌ترین آثار غیر داستانی موراکامی محسوب می‌شود و در شرایط امروز جهان حتی بیشتر از قبل ضرورت خوانده‌شدنش احساس می‌شود. اگر می‌خواهید ذات تروریسم و فرقه‌گرایی را بشناسید، این کتاب را بخوانید.

معرفی نویسنده

هاروکی موراکامی

هاروکی موراکامی در ۱۲ ژانویه سال ۱۹۴۹ میلادی در توکیوی ژاپن چشم به جهان گشود. پدر و مادر او، هر دو معلم بودند و در مدارس مختلف، ادبیات ژاپنی تدریس می‌کردند. پدرِ هاروکی از سربازان جنگ دوم امپراتوری ژاپن و چین بود و در طی این درگیری‌ها به‌شدت دچار جراحت شده بود. موراکامی بعدها در مقاله‌ای به نام از «پدرم که حرف می‌زنم از چه حرف می‌زنم» بیان کرد که آسیب‌های وارده بر پدرش در زندگی او تأثیر به‌سزایی داشته است.

دست از این مسخره بازی بردار، اوستا

کشتن شوالیه ی دلیر (۲)

هاروکی موراکامی

کشتن شوالیه‌ی دلیر (۱)

گوساله و دونده‌ی دو استقامت

داستان جنگجو و دوشیزه‌ی اسیر

خورخه ‌لوئیس بورخس

گل‌ها را بچین کودکان را بکش

نظرات کاربران

مشاهده همه (۶)

pejmannavi

۱۳۹۷/۱۲/۱۵

کتاب رو هنوز تموم نکردم ولی تا همین جا عالی بوده. یادتون باشه با یه کتاب داستان مواجه نیستین اگرچه کتاب گزارشی داستان مانند از زندگی بازماندگان واقعه تروریستی مترو ژاپنه. به قلم و ترجمه ای خوب. من چون نسبت

- بیشتر

Zahra Taa

۱۳۹۹/۰۶/۰۶

سال ۱۹۹۵، اوایل بهار، به چند نفر از اعضای فرقه ی اوم ماموریت داده میشه که گاز سمی سارین رو در متروی توکیو، اون هم در شلوغترین ساعات صبح پخش کنن. به گفته‌ی آقای موراکامی، رسانه ها خیلی تلاش کردن تا

- بیشتر

Zeinab

۱۴۰۳/۰۸/۲۷

اولین کتابی بود که از موراکامی می‌خوندم، یه اثر غیرداستانی و مستند دربارهٔ حادثهٔ تروریستی با گاز اعصاب سارین در چندین ایستگاه مترو توکیو. چیزی دربارهٔ این حادثه نمی‌دونستم و واقعاً متأثر شدم. در همه جای کتاب ذهنم پر از

- بیشتر

کاربر ۴۰۸۴۲۵۴

۱۴۰۳/۰۳/۲۱

کتابی خواندنی با ترجمه ای ضعیف که شوق خواندن را کاهش می دهد.

Mary gholami

۱۳۹۹/۱۲/۰۶

زیاد جذاب نبود مجموعه ای هست از مصاحبه ها با افراد مختلف😬

الف

۱۳۹۷/۱۲/۱۶

دوستانی کتاب های موریکامی خوندن،میشه بگن کدوم کارش از همه جذاب تر هستش؟

بریده‌هایی از کتاب

مشاهده همه (۲۸)

آدم‌های دنیا برای رستگاری به مذهب پناه می‌برند. اما وقتی مذهب آزار بدهد و معلول کند، برای رستگاری به کجا باید پناه ببرند؟

pejmannavi

باید این را درک کنیم که بیشتر مردمی که به عضویت فرقه‌ها درمی‌آیند، غیرطبیعی نیستند؛ محروم نیستند؛ عجیب‌وغریب نیستند. آدم‌هایی‌اند که زندگی‌های متوسط دارند (و شاید از بیرون زندگی‌های بالاتر از حد متوسط)، که در محلۀ من زندگی می‌کنند. و در محلۀ شما. شاید کمی زیادی در مورد مسائل فکر می‌کنند. شاید دردی دارند که در خود نهفته‌اند. نمی‌توانند احساسات‌شان زیاد خوب به دیگران نشان بدهند و به‌شکلی در رنج‌اند. نمی‌توانند برای بیان خود وسیلۀ مناسبی پیدا کنند و بین احساس غرور و بی‌کفایتی سرگردان‌اند. آن فرد به راحتی می‌تواند من باشم. می‌توانید شما باشید.

pejmannavi

شما بخشی از خود را به کسی (یا چیزی) ارائه نداده‌اید تا در مقابل «روایتی» تحویل بگیرید؟ ما بخشی از شخصیت‌مان را به سیستم یا نظم بزرگ‌تری نسپرده‌ایم؟ اگر اینطور است، آن سیستم در مرحله‌ای از ما نوعی «دیوانگی» درخواست نکرده؟ روایتی که شما تملک کرده‌اید، واقعاً و به‌راستی از آن شماست؟ رؤیاهای شما واقعاً رؤیاهای شماست؟ امکان ندارد به بینش فرد دیگری تعلق داشته باشند که دیر یا زود بتواند به کابوس تبدیل شود؟

pejmannavi

بعد از حملۀ گاز توکیو توجه جامعه مخصوصاً به اوم شینریکیو جلب شد. این سؤال بارها و بارها پرسیده شد: «چه‌طور چنین افراد نخبه‌ای، با تحصیلات بالا توانستند به چنان آیین تازۀ مسخره و خطرناکی اعتقاد پیدا کنند؟» بی‌تردید این واقعیت دارد که رهبری اوم شینریکیو از افراد نخبه با مدارک آکادمیک برجسته تشکیل شده بود، پس عجیب نیست که هرکسی از فهمیدن این شوکه می‌شود. خیلی‌ها گفته‌اند، این واقعیت که افرادی با چنان موقعیت‌های رو به رشدی به‌سادگی موقعیت‌شان را در جامعه پس بزنند و بروند به آیین تازه بپیوندند، نشانۀ جدی این است که در نظام آموزشی ژاپن نقص مهلکی وجود دارد.

Zeinab

اعتقاد تزلزل‌ناپذیر به درستی اهداف چیزی است که نه فقط در پیروان اوم که با آن‌ها مصاحبه کردم، که حتی ترک‌کنندگان اوم که حالا آشکارا از اوم شینریکیو انتقاد می‌کنند، دیده می‌شود. از همه سؤال کردم که از ورود به اوم پشیمان‌اند یا نه. تقریباً همه پاسخ دادند: «نه. هیچ پشیمان نیستم. فکر نمی‌کنم آن سال‌ها به هدر رفته‌اند.» چرا؟ پاسخ ساده است، چون در اوم هدف خالصی را یافته بودند که نمی‌توانستند در جامعۀ عادی بیابند. حتی اگر عاقبت به چیزی هیولاوار بدل شد، خاطرۀ گرم آرامشی که از آغاز یافتند در درون‌شان مانده و چیز دیگری نمی‌تواند به‌راحتی جایگزین آن شود.

Zeinab

کسانی که این کار را کردند وقتی دستور آزاد کردن سارین به آن‌ها داده شد، نمی‌توانستند منطقی فکر کنند. حضور ذهن نداشتند، در جریانی گیر افتادند، وحشت کردند و کاری را که گفته شده بود، انجام دادند. هرکسی که قادر بود منطقی فکر کند، این کار را انجام نمی‌داد. در موارد شدیدِ گوروئیسم نظام ارزشی افراد به‌کلی از بین می‌رود.

Zeinab

سعی کردم مقداری از تردیدهایم را مطرح کنم. گفتم: «لحظه‌ای دست نگه‌دارید. من با آنچه در کلیسای ما می‌گذرد، خیلی مشکل دارم و به این دلیل نمی‌توانم همۀ وجودم را برای فعالیت‌ها بگذارم.» احساسم را توضیح دادم و لیدا گفت: «ما همه همین احساس را داریم، اما تنها راه دنباله‌روی از گورو است.» یک قدم جلوتر رفتم: «شما در مورد گورو آنقدرها نمی‌دانید، پس چه‌طور می‌توانید او را دنبال کنید؟ من هم به گورو معتقدم، اما بی‌این‌که واقعاً بدانم او چه کسی است، نمی‌توانم کورکورانه او را دنبال کنم.» هرقدر به آن‌ها فشار آوردم، جواب همیشه یکسان بود: «تنها راه ما اعتقاد به او و پیروی از اوست.»

Zeinab

اوم در دفاتر شاخه، ماسک شادی به چهره داشت، چون آن‌جا آدم‌ها هنوز عادی زندگی می‌کردند. اما وقتی به کامیکویشیکی می‌رفتید که فقط تارک دنیاها بودند، مردمی که همه‌چیز را رها کرده بودند، فوراً درماندگی شدید را حس می‌کردید.

Zeinab

دیدگاه آیینی‌شان ــ این‌که پیش از تغییر دنیا باید بدن‌تان را تغییر بدهید ــ واقع‌گرایی مطلق بود. فکر کردم اگر راهی برای رستگاری باشد، باید به این شکل شروع شود. بگذارید مثالی بزنم، در مورد کمبود غذا، اگر فقط هرکس در دنیا میزان مصرف غذایش را به شیوۀ رژیم غذایی اوم، اندک اندک کاهش دهد، مشکل غذا حل می‌شود. نه با افزایش منابع، بلکه با تغییر بدن، چون افراد اوم فقط غذای اندکی می‌خوردند. اگر قرار است بشریت بتواند با زمین در هماهنگی زندگی کند، به دورانی رسیده‌ایم که وقت چنین تفکری شده.

Zeinab

درنتیجه ایدۀ «پایان» از محورهایی است که اوم شینریکیو حول آن می‌چرخید. آن‌ها اصرار می‌کردند: «آرماگدون می‌رسد، بنابراین تارک دنیا شوید. همۀ پول‌تان را به اوم بدهید.» و البته این منبع درآمد آن‌ها شد.

Zeinab

شنیدم در مترو توکیو گاز سارین آزاد شده، اما تصور هم نمی‌کردم کار اوم باشد. از آنچه تا آن‌موقع دستگیرم شده بود، فکر می‌کردم شاید اوم سلاح‌هایی برای مقابله با حملۀ احتمالی فراماسونرها یا آمریکا یا دلایل دیگری داشته باشد، اما هرگز فکر نمی‌کردم در کشتار بی‌هدف شرکت کند. منظورم این است، چنین چیزی آشکارا تروریسم بود.

Zeinab

متوجه شدم از آدم‌های توی انفرادی برای آزمایش مواد استفاده می‌شود. زندۀ ما برای آن‌ها ارزش زیادی نداشت، پس حتماً فکر می‌کردند تنها راه افزایش شایستگی روحانی ما استفاده از ما در آزمایش روی انسان‌هاست. این باعث شد مدت‌ها حسابی فکر کنم سرنوشت مرا به کجا کشانده.

Zeinab

شایعاتی هم بود که جاسوس‌ها به اوم نفوذ کرده‌اند و برای ریشه‌کنی آن‌ها از دستگاه‌های دروغ‌سنج استفاده می‌کردند. به این هم می‌گفتند تشّرف و همه در اوم باید امتحان دروغ‌سنجی می‌دادند. به نظرم عجیب بود چون گورو، کسی که قرار بود همه‌چیز را بداند، نمی‌توانست با یک نگاه بفهمد کی جاسوس است؟

Zeinab

چیز عجیب برایم این بود که خیلی از پیروان اوم در تصادف اتومبیل کشته شدند. از زنی که خیلی خوب می‌شناختم ـ خانم تاکاهاشی ـ پرسیدم: «فکر نمی‌کنید غیرعادی است که این همه معتقد مرده‌اند؟» او جواب داد: «نه. درست است. چون چهار میلیارد سال بعد در آینده به شکل میتریا بودا برمی‌گردند و ارواح همۀ مرده‌ها را برمی‌خیزانند.» فکر کردم «چه مزخرفاتی!»

Zeinab

مراسم تشرف زیاد دیده‌ام. بعضی خیلی سخت بودند. یکی که «داغ‌شدن» می‌نامیدند، واقعاً بد بود. در این مراسم از مواد مخدر هم استفاده می‌شد. آن‌موقع نمی‌دانستم، اما از ال‌اس‌دی استفاده می‌کردند. آن را مصرف می‌کردی و انگار ذهنت از بین می‌رفت. بدنت را حس نمی‌کردی، با عمیق‌ترین ناخودآگاهت روبه‌رو می‌شدی. باور کنید کار ساده‌ای نیست. حس می‌کردید اصلاً جان ندارید، حالی که باید بعد از مرگ داشته باشید. نمی‌دانستم مواد مخدر مصرف کرده‌ام، فقط فکر می‌کردم دارویی است که مرا بیشتر در خودم فرومی‌برد و به آموزش پرهیزکاری کمک می‌کند.

Zeinab

مؤسسات ژاپن هنوز حلقه‌های درهم‌اند، به‌شدت حساس نسبت به هر آبروریزی عمومی و حاضر نیستند شکست‌شان را در برابر دیگران آشکار کنند. تحقیقات در مورد آنچه اتفاق افتاد، بیشتر محدود بود به بحث‌های معمول مبهم و دلایل پذیرفته شده: «در حال دادرسی است...» یا «موضوع به دولت مربوط است...»

Zeinab

همان‌طورکه یک ضرب‌المثل ژاپنی می‌گوید: «میخ مقاوم باعث می‌شود چکش فرود بیاید.» از دیدگاه پیروان اوم، درست زمانی که خواستار آزادی بودند، جامعه و دولت بر سرشان فرود آمدند، آن‌ها را جنبشی ضداجتماعی و سرطان نامیدند که باید از بین برود. به این دلیل آن‌ها بیشتر و بیشتر ضداجتماعی شدند.

Zeinab

پس مثل این‌که به تیم پزشکی هر بیمارستان گفته باشند شما به حال خودتان هستید. خوب، درواقع، همین‌طور بود. دربارۀ سارین اطلاعات کافی نبود. مثلاً در بیمارستانی دکترها و پرستارهایی که بیماران را معاینه می‌کردند، به گیجی دچار شدند. لباس‌شان به گاز آغشته شده بود. آن‌ها تلفات مرحلۀ دوم شدند. حتی نمی‌دانستیم باید قبل از هرکار از بیماران بخواهیم لباس‌شان را بیرون بیاورند. ما حتی به آن فکر هم نکردیم.

Zeinab

نمی‌خواهم در مورد این سکوت کنم؛ سکوت عادت بد ژاپنی است. حالا می‌دانم همه دارند تمام این حادثه را فراموش می‌کنند، اما من اصلاً نمی‌خواهم مردم یادشان برود.

Zeinab

هرچند راستش را گفته باشم، در مورد پلیس و آتش‌نشانی تردیدهایم را دارم. بسیار خوب، آن‌ها در شروع حادثۀ تسوکیجی فعال شدند، اما برای آمدن و کمک در کودِماچو خیلی دیر کرده بودند. وقتی رسیدند از آن‌ها قطع امید کرده بودیم. نمی‌دانم اگر خودمان تصمیم نمی‌گرفتیم کاری بکنیم، چه اتفاقی می‌افتاد. قبول دارم پلیس محلی شاید تجربه‌ای نداشت، اما آن‌ها عملاً به درد نخور بودند. از آن‌ها می‌پرسیدیم به کدام بیمارستان برویم و مشخص نشده بود. پس ده دقیقه با بیسیم حرف می‌زدند. فقط یک سؤال ساده: «کدام بیمارستان؟»

Zeinab

حجم

۴۷۰٫۵ کیلوبایت

سال انتشار

۱۳۹۵

تعداد صفحه‌ها

۴۳۲ صفحه

حجم

۴۷۰٫۵ کیلوبایت

سال انتشار

۱۳۹۵

تعداد صفحه‌ها

۴۳۲ صفحه

قیمت:

۱۴۲,۰۰۰

تومان