کتاب من والت ویتمن‌ام!

«من والت ویتمن‌ام!» گزیده اشعار شاعر آمریکایی والت ویتمن با ترجمه محسن توحیدیان است. والت ویتمن، شاعر و روزنامه نگار آمریکای در ۱۸۱۹ در خانواده پرجمعیتی در «لانگ آیلند» نیویورک متولد شد و دوران کودکی‌اش همزمان با دوران برده داری در ایلات متحده بود. ویتمن از کودکی عاشق طبیعت بود در مطالعاتش درباره تفکر کلاسیک جهلن از «گوته»، «هگل» و «امرسون» دنباله روی می‌کرد. او شغل های زیادی همچون، ویراستاری، نویسندگی در چند گاهنامه همچون «بروکلین ایگل» و «بروکلین تایمز» را تجربه کرد و در روزنامه تازه تاسیس ایالت نیو اورلئان هم قلم زد. ویتمن بیش‌تر وقت خود را در کتابخانه‌ها و به مطالعه در حوزه‌های گوناگون می‌گذراند. مطالعات او را عرصه‌های مختلفی از ادبیات، موسیقی و تئاتر گرفته تا ستاره‌شناسی در بر می‌گرفت. ویتمن همزمان با کار در روزنامه، شعرها و پاورقی‌های خود در مجلات همگانی منتشر می‌کرد و در فعالیت‌های عمده‌ی طرفداران دموکراسی هم شرکت می‌نمود. اتو در سال ۱۸۵۵ مهمترین اثر خود یعنی مجموعه‌ی شعر «برگهای علف» را منتشر کرد که از لحاظ زبان و فنون شاعری با سایر آثار هم‌دوره‌ی خود قابل قیاس نیست. او این کتاب را با سرمایه شخصی خودش منتشر کرد. ویتمن در همان سال، چکامه‌ی «Song of Hiawatha» را نوشت که توانست در بین شاهکارهای رزمی آمریکا قرار گیرد.«برگ‌های علف» در سال ۱۸۶۰ برای بار سوم به چاپ رسید و مورد اقبال خوانندگان قرار گرفت. در دوران جنگ های داخلی آمریکا ویتمن در واشنگتن کار می‌کرد و در رابطه با ترور «آبراهام لینکلن» و حقایق تلخ آمریکا و دشواری‌های جنگ داخلی، شعرهای جدی و تلخ نوشت.او شعر «آوازهای طبل» را در تاثیر از جنگ داخلی آمریکا سرود و در آن، از امید و آرزو برای سازش و آشتی آمریکای شمالی و جنوبی سخن گفت و در سال ۱۸۷۱ منظومه «چشم‌انداز دموکراسی» را سرود.در آغاز سال ۱۸۷۳، ویتمن از سکته‌ای فلج‌کننده رنج می‌برد و مادرش نیز در ماه می همان سال درگذشت. این دو پیشامد، ویتمن را فرسود و به ورطه‌ی افسردگی انداخت. از تنهایی گریخت، به «نیوجرسی» رفت و با برادرش زندگی کرد و درسال ۱۸۷۵«یادداشت‌های دوران جنگ» را منتشر کرد. آخرین اثر او «درخت‌ها» بود که در سال ۱۸۸۸منتشر شد و چهارسال بعد در ۲۶ مارس ۱۸۹۲ در خانه خود درگذشت. بدن او را هزار نفر در سه ساعت دیدند و بر او گل افشاندند، به طوری که جسد شاعر، زیر آوار گل‌های زائرانش دیده نمی‌شد: شناخته‌ها آیا جز برای سفر به ناشناخته‌هایند؟ و زندگانی آیا جز برای مرگ؟