کتاب فلسفه معاصر

کتاب فلسفه معاصر: مطالعاتی درباره پوزیتیویسم منطقی و اگزیستانسیالیسم نوشتهٔ فردریک چارلز کاپلستون با ترجمهٔ علی معظمی توسط انتشارات علمی و فرهنگی منتشر شده است. این کتاب بخشی از مجموعه‌ٔ تاریخ فلسفه اثر برجستهٔ کاپلستون است که به بررسی تطورات و جریان‌های مهم فلسفی در دوران معاصر می‌پردازد.

درباره کتاب فلسفه معاصر: مطالعاتی درباره پوزیتیویسم منطقی و اگزیستانسیالیسم (تاریخ فلسفه، جلد یازدهم)

این اثر عمدتاً بر ۲ جریان برجسته فلسفی قرن بیستم تمرکز دارد: پوزیتیویسم منطقی و اگزیستانسیالیسم. کاپلستون این مکاتب فکری را در بستر تاریخی و فلسفی‌شان بررسی کرده و پیامدها و تأثیرات آن‌ها را تحلیل می‌کند. وی ضمن بازخوانی رویکردهای مطرح این دو جریان، مفاهیم کلیدی و پیش‌فرض‌های اصلی آن‌ها را مورد ارزیابی انتقادی قرار می‌دهد.

پوزیتیویسم منطقی: این مکتب با تأکید بر تحلیل منطقی زبان و علم، فلسفه را محدود به گزاره‌های تجربی و قابل آزمون می‌کند. کاپلستون این نگرش را در بستر ظهور حلقه وین و تأثیرات آن بر فلسفه تحلیلی مورد بحث قرار می‌دهد.

اگزیستانسیالیسم: در مقابل، اگزیستانسیالیسم که بیشتر در فرانسه و آلمان رشد یافته، بر آزادی، مسئولیت فردی و معنای وجود تأکید دارد. کاپلستون آثار متفکرانی چون کی‌یرکگور، هایدگر و سارتر را تحلیل کرده و نشان می‌دهد چگونه این رویکردها به دغدغه‌های انسان مدرن پاسخ می‌دهند.

کتاب فلسفه معاصر: مطالعاتی درباره پوزیتیویسم منطقی و اگزیستانسیالیسم (تاریخ فلسفه، جلد یازدهم) را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب برای دانشجویان و پژوهشگران فلسفه، علاقه‌مندان به تاریخ اندیشه‌های معاصر، و کسانی که به شناخت جریان‌های فکری تأثیرگذار قرن بیستم علاقه دارند، مناسب است.

بخشی از کتاب فلسفه معاصر: مطالعاتی درباره پوزیتیویسم منطقی و اگزیستانسیالیسم (تاریخ فلسفه، جلد یازدهم)

«در خود بریتانیا اتهام پوزیتیویست بودن که گاه و بی‌گاه علیه سیر غالب اندیشهٔ فلسفی در این کشور وارد می‌آید، خصوصاً علیه آنچه گاهی فلسفهٔ آکسفوردی خوانده می‌شود، جدی گرفته نمی‌شود. می‌گویند فیلسوفان امروزه «فقط به شیوه‌هایی متفاوت همان حرف‌های احمقانه‌ای را می‌زنند که ابلهان می‌توانند بزنند». به هر روی، پوزیتیویسم منطقی برانگیزاننده، سرراست و روشن بود. پوزیتیویست‌های منطقی علم را جدی می‌گرفتند، برنامه‌ای مشخص داشتند، می‌دانستند چه پیش‌فرض‌هایی دارند و می‌دانستند چه می‌خواهند بکنند. با این حال، فیلسوفان زبان با علاقه تن به موضوعات پیش‌پاافتاده می‌دهند و اگر پیش بیاید که بحث مهمی بکنند، در مبتذل کردن و تبدیل کردنش به یک بازی دانشگاهی مهارت دارند. به علاوه، به نظر می‌رسد که نه می‌خواهند بدانند که پیش‌فرض‌هایشان چیست و نه تلقی مشخصی دربارهٔ این پیش‌فرض‌ها دارند. فیلسوفان قدیم جهان‌بینی‌هایی ساختند که گاه با سبک‌های زندگی گره می‌خورد. اخلاف مدرن آن‌ها یا منکر هر گونه قصدی برای فراهم آوردن جهان‌بینی‌ها هستند یا نمی‌پذیرند که با مردم دربارهٔ اینکه چگونه باید عمل کرد صحبت کنند؛ در عین حال در تسخر زدن به جهان‌بینی‌ای مشخص، بدون اینکه به صراحت درباره‌اش صحبت کنند و در لفافه پیشنهادهای کلی محافظه‌کارانه بدهند استادانی بی‌بدیل هستند. آن‌ها همه چیز را به حال خود رها می‌کنند و می‌گویند هیچ دلیلی ندارد که شیوهٔ سخن گفتنشان را عوض کنند. به این دلیل این فلسفهٔ جدید از هر گونه اتهامی در خصوص گمراه کردن جوانان مبراست. «فلسفهٔ زبان هیچ کس را فاسد نمی‌کند؛ فقط ملول می‌کند». از دیدگاهی مارکسیستی فلسفهٔ زبانی فلسفه‌ای یکسره بورژوایی است.»