کتاب هگل، کوژو، لکان

کتاب هگل، کوژو، لکان نوشتهٔ رادوستین کالویانف و ترجمهٔ احسان کریمخانی است. انتشارات علمی و فرهنگی این کتاب را منتشر کرده است؛ کتابی در باب دگردیسی‌های دیالکتیک همراه با پنج نامهٔ منتشرنشده از کوژو به لکان.

درباره کتاب هگل، کوژو، لکان

کتاب هگل، کوژو، لکان با بخش «تفسیر کوژویِ پدیدارشناسی روح هگل؛ نقطهٔ ارجاع نظریهٔ روانکاوانهٔ لکان» آغاز شده و با بخش «هگل و لکان؛ نقطهٔ پیوند هگل و لکان: پویش‌های دیالکتیکی سوژه» به پایان رسیده است. این کتاب سرشت غیرژیژکی ارجاعات مؤلف را در بر گرفته است. رادوستین کالویانف نشان داده استن که لکان در کجا هگلی است و در کجا از هگل متمایز است. نویسنده در این رسالهٔ مختصر، حلقهٔ واسطی به خواننده معرفی کرده است که همزمان نقطهٔ پیوند و گسست لکان (روان‌کاوی) و هگل (فلسفه) است. او این تفسیر واسط را در کوژو یافته است. با او همراه شوید.

خواندن کتاب هگل، کوژو، لکان را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران روانکاوی و فلسفه و پیوند این دو پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب هگل، کوژو، لکان

«در بندی که نقل شد، امر خیالی جدالی است میان مرگ و زندگی و رهاسازی ناب و مستقیم لیبیدو که بی‌واسطگی آینه‌ای یا تصویری آن، خبر از ناممکن بودنِ ارضای آن می‌دهد. این امر ما را به چرخه و دیالکتیک امر خیالی نزدیک‌تر می‌سازد. لکان بارها در این دیالکتیک، به کشاکش هگلی بازشناسی و تفسیر دوبارهٔ کوژو از آن اشاره می‌کند. او حتی تمایز میان امر خیالی و امر نمادین را به وسیلهٔ دو شکل از اَشکال پدیدارشناسی هگل توضیح می‌دهد: «اما این میل برای ارضا شدن باید به رسمیت شناخته شود؛ یا با سر سپردن به [قواعد] گفتار و یا با کشاکش بر سر اعتبار، چه در ساحت نماد و چه در ساحت خیال» (Lacan, ۱۹۷۷a, p. ۶۸).

موقتاً «این میل» را که در واقع همان میل به بازشناسی است، کنار می‌گذاریم. تنها چیزی که باید در ذهن داشت این است که تفسیر دوبارهٔ رأی هگل دربارهٔ میل جنسی که مبتنی بر فرض تقدم امر نمادین است، اصلی اساسی در رشد روانی سوژه است؛ چه با تداوم بخشیدن به روان و چه با آسیب رساندن به آن. از این رو، به نظر می‌رسد «کشاکش بر سر اعتبار» (این عبارت مشخصاً کوژوی است) یگانه نمایندهٔ چیزی است که لکان گاه به ابهام از آن با نام‌های دیالکتیک پیشاادیپی، پیشاتناسلی، خیالی یا آینه‌ای یاد می‌کند. این دو منظومهٔ خیالی بنیادی یعنی مرحلهٔ آینه‌ای -که در امتداد بردار هویت‌یابی حرکت می‌کند - و روابط مادر - کودک -که نمایندهٔ بردار تملک است - هر دو با نگاه به «کشاکش بر سر بازشناسی» تفسیر می‌شوند. چارچوب هگلی - کوژوی مفهوم امر خیالی در نظر لکان را می‌توان با تمرکز بر متمایزترین و روشن‌ترین روایت آن تشریح کرد: مرحلهٔ آینه‌ای.

مرحلهٔ آینه‌ای نخستین نمود و، از این رو، یکی از نمودهای تعیین‌کننده در میل به بازشناسی است [۵]. این مرحله صرفاً بخشی از رشد کودک است و کل حوزهٔ امر خیالی را -که به نظر لکان، هم‌زیستِ امر نمادین است - در بر نمی‌گیرد. مرحلهٔ آینه‌ای چارچوب همهٔ هویت‌یابی‌های خیالی بعدی را تعیین می‌کند و همهٔ پویش‌های دیالکتیکی آن هویت‌یابی‌ها را در روشن‌ترین شکل خود، باز می‌نماید. «باید مرحلهٔ آینه‌ای را نوعی هویت‌یابی دانست...» یعنی «همچون تحولی در سوژه، آنجا که تصویری را به خود می‌گیرد ...» (Lacan, ۱۹۷۷a, p. ۲).»