کتاب فلسفه رواقی و هنر شادکامی

کتاب فلسفه رواقی و هنر شادکامی نوشتهٔ دونالد رابرتسون و ترجمهٔ مرتضی براتی است. مهرگان خرد این کتاب را منتشر کرده است. این اثر حکمت عملی برای زندگی امروز را شرح داده است.

درباره کتاب فلسفه رواقی و هنر شادکامی

کتاب فلسفه رواقی و هنر شادکامی در مورد رواقی‌گری است؛ یک سنت فلسفی که «زنون کیتیومی» حدود سال ۳۰۱ قبل از میلاد در آتن آن را بنیان نهاد. سنتی که به‌مثابهٔ یک جنبش فلسفی فعال برای تقریباً ۵۰۰ سال ادامه داشت و هنوز هم مردم را مجذوب خود می‌کند. این سنت فلسفی می‌تواند راه‌هایی را به فرد نشان دهد که فلسفهٔ زندگی را برای دنیای مدرن فراهم کند یا دست‌کم به آن کمک کند؛ هنر زندگی با شادکامی که آرزوی زندگی منطقی و سالم را دارد. دونالد رابرتسون در این کتاب زندگی بر مبنای فضیلت یا «آرته» را شرح داده است.

خواندن کتاب فلسفه رواقی و هنر شادکامی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران فلسفه‌ٔ رواقی پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب فلسفه رواقی و هنر شادکامی

«چگونه می‌توانیم فلسفه را از چیزی که در کتاب‌ها دربارهٔ آن می‌خوانیم، به یک رشتهٔ عملی تبدیل کنیم که در روال روزمرهٔ ما نفوذ می‌کند؟ بدون کمک یک معلم عاقل برای اشاره به آسیب‌پذیری ما در برابر امیال و احساسات نادرست، چگونه قرار است قبل از اینکه خیلی دیر شود آن‌ها را تشخیص دهیم؟ معروف است که سقراط می‌گوید زندگی نیازموده ارزش زیستن ندارد. چگونه یک فیلسوف شروع به «بررسی» عقلانی زندگی خود - افکار، احساسات و اعمالش- می‌کند؟ همان‌طور که خواهیم دید، رواقیون یک تمرین روان‌شناختی به نام پروسوچه (توجه به ذهن) را انجام می‌دادند که شبیه «ذهن‌آگاهی» بودایی است. این تمرین پاسخ به بسیاری از این سؤالات در مورد کاربرد فلسفه در زندگی روزمره ماست.

من به خاطر سادگی، سومین اصل رواقی اپیکتتوس را «قضاوت» می‌نامم. او به‌طور خاص از آن به‌عنوان اصل «تأیید» یاد می‌کرد که به معنای موافقت یا «بله» گفتن به یک ایده یا برداشت اولیه است. این اصل تماماً در مورد اعطاء یا خودداری از «تأیید» در پاسخ به تأثیراتی است که خود را در زندگی روزمره به ما تحمیل می‌کنند، به‌ویژه آن‌هایی که شامل قضاوت‌های ارزشی می‌شوند که ممکن است به «احساسات» غیرمنطقی مانند ترس‌ها یا خواسته‌های نگران‌کننده منجر شوند. هادوت مدعی شد که این شامل چندین تمرین روان‌شناختی است که به‌عنوان یک عمل فلسفی زیسته، با حوزهٔ نظری گسترده‌تر «منطق» رواقی مطابقت دارد.

بااین‌حال این اصل مبتنی بر تمرین اساسی اتخاذ دیدگاهی عینی از زندگی است. به‌طور خلاصه؛ اصل تأیید یا موافقت اساساً عبارت است از خودداری از پذیرش درونی همهٔ بازنمایی‌هایی که غیرعینی یا ناکافی هستند؛ بنابراین هادوت این اصل را به‌مثابه وسیله‌ای برای زندگی در هماهنگی با عقل تعبیر می‌کرد که رواقیون آن را طبیعت ذاتی ما می‌دانند. می‌توان آن را به فضیلت اصلی «حکمت» یا صداقت مرتبط کرد. در واقع طبق گفتهٔ اپیکتتوس، زنون آموزهٔ اصلی رواقی‌گری را این دیدگاه تعریف می‌کند که بالاترین خیر انسان، یعنی خرد، در «استفادهٔ صحیح از برداشت‌ها و احساسات» است.

بنابراین یکی از راه‌هایی که رواقیونْ معروف‌ترین آموزه‌شان، یعنی «زندگی در توافق با طبیعت» را تفسیر کردند، پایبندی به حقایق و توصیف رویدادها برای خود به شیوه‌ای «طبیعی» و عینی بود، بدون اینکه قضاوت‌های ارزشی‌شان در مورد چیزها را با واقعیت بیرونی اشتباه بگیرند. «حیوان خانگی من مرده» یک واقعیت است، یک توصیف فیزیکی است. «حیوان خانگی من مرده و این وحشتناک است» یک قضاوت ارزشی است که فراتر از واقعیت است. قضاوت‌های ارزشی ما از واقعیات عینی هر موقعیتی فراتر می‌رود و در نتیجه ما را در تضاد با طبیعت خارجی قرار می‌دهد.

به نظر می‌رسد بازنمایی عینی چیزها نقطه‌ای است که در آن منطق رواقی با فیزیک یا «فلسفهٔ طبیعی» هم‌پوشانی دارد. به روشی مشابه، روش علمی مدرن به دنبال دانستن حقایق در مورد «طبیعت» با مشاهدهٔ عینی آن، تعلیق قضاوت‌های ارزشی یا لفاظی‌های احساسی به نفع مشاهده و توصیف بی‌طرفانه است. بااین‌حال در رواقی‌گری این به یک تمرین روحی و روان‌درمانی تبدیل می‌شود.»