کتاب تخت پروکروستس

کتاب تخت پروکروستس؛ گزین گویه‌های فلسفی و عملی نوشتهٔ نسیم نیکلاس طالب و ترجمهٔ طاهره شفیعی و ویراستهٔ بهنام فلاح است و نشر نوین آن را منتشر کرده است. این کتاب به بررسی ابهام، شانس، عدم قطعیت، احتمالات، خطاهای انسانی، ریسک و تصمیم‌گیری در دنیایی می‌پردازد که ما آن را درک نمی‌کنیم.

درباره کتاب تخت پروکروستس

«تخت پروکروستس» عنوان خود را از اساطیر یونانی گرفته است؛ این داستان دربارۀ مردی است که مهمان‌ها را با کشیدن یا بریدن اندام‌هایشان به اندازهٔ تخت خود در می‌آورد. این داستان نمایانگر دیدگاه طالب در مورد پیامد‌های ناخواستهٔ غرور بیش از حدِ تمدنِ مدرن است؛ تغییر انسان‌ها برای اینکه با تکنولوژی هم‌خوان‌ شوند، سرزنشِ واقعیت برای اینکه با مدل‌های اقتصادی هماهنگ نیستند، اختراع بیماری‌ها برای فروش دارو، تعریف هوش به عنوان آنچه در کلاس درس می‌توان آزمود و متقاعد کردن مردم به این امر که کارمندی نوعی بردگی نیست.

این گزین‌گویه‌های بازی‌گوشانه و گستاخانه با افشای خودفریبی‌هایی که تاکنون با آن‌ها زندگی می‌کردید، اما هرگز آن‌ها را تشخیص نداده بودید، شما را شگفت‌زده می‌کنند.

نسیم طالب با ترکیبی نادر از شوخ‌طبعی و خردی نیرومند، توهمات انسانی را زیر و رو می‌کند و ارزش‌های کلاسیک شجاعت، ظرافت و فضل و دانش‌ را در برابر بیماری‌های مدرنِ خوره‌ بودن، نافرهیختگی و حقه‌بازی قرار می‌دهد.

خواندن کتاب تخت پروکروستس را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران کتاب‌های مدیریت و توسعهٔ انسانی پیشنهاد می‌کنیم.

درباره نسیم نیکلاس طالب

نسیم نیکلاس طالب پیش از اینکه پژوهشگری در باب مسائل فلسفی، ریاضی و (بیشتر) احتمالات کاربردی شود، ۲۱ سال را به عنوان یک ریسک‌پذیر گذرانده است. اگر چه او بیشتر وقت خود را به عنوان یک فلانور می‌گذراند و در کافه‌های سراسر این سیاره مدیتیشن می‌کند، در حال حاضر استاد ممتاز دانشکدهٔ مهندسی تاندون در دانشگاه نیویورک است. کتاب‌های او که بخشی از مجموعه‌ای چند جلدی به نام اینسرتو (واژه‌ای لاتین به معنای "ابهام") هستند، به ۴۱ زبان منتشر شده‌اند. طالب بیش از پنجاه مقالهٔ علمی به عنوان پشتیبان اینسرتو، از امور بین‌الملل و مدیریت ریسک گرفته تا فیزیک آماری، تألیف کرده است. او که با کلمات "ترکیبی نادر از شجاعت و فضل و دانش" توصیف شده است، به طور گسترده به عنوان برجسته‌ترین متفکر احتمالات و عدم قطعیت شناخته می‌شود. طالب بیشتر در نیویورک زندگی می‌کند.

بخشی از کتاب تخت پروکروستس

«در اسطوره‌های یونانی، پروکروستِس، مالکِ ستمگر یک مِلکِ کوچک در کوریدالوسِ، آتیکا، بود که بین راهِ آتن و الئوسیس قرار دارد. در این مِلک مراسم رازآلودی اجرا می‌شد. پروکروستس شیوهٔ مهمان‌نوازی عجیبی داشت. او رهگذرها را می‌ربود، از آن‌ها با شامی مفصل پذیرایی کرده و بعد از آن‌ها دعوت می‌کرد تا شب را در تخت‌خواب نسبتاً خاصی سر کنند. او اصرار داشت که تخت کاملاً اندازهٔ مهمان‌ها باشد؛ آن‌هایی که خیلی قد بلند بودند پاهایشان را با تبرِ تیزی قطع می‌کرد و آن‌هایی را که خیلی کوتاه بودند آن‌قدر می‌کشید تا هم‌اندازهٔ تخت شوند (نام او را داماستس یا پلیفمون گفته‌اند، اما به او لقب پروکروستس داده بودند؛ به معنی «کِش‌آورنده»).

پروکروستس به‌حق در چاهی افتاد که خودش کنده بود. از قضا یکی از این رهگذرها تسئوسِ بی‌باک بود که بعدها مینوتور را در دوران قهرمانی خود از پای درآورد. تسئوس بعد از صرف شامِ مرسوم، پروکروستس را وادار کرد در تختِ خودش بخوابد. آن وقت برای اینکه او را کاملاً اندازهٔ تخت کند، سرش را از تنش جدا کرد. به این ترتیب، تسئوس از شیوهٔ هرکول برای مقابله به مثل استفاده کرد.

در نسخه‌های شیطانی‌تر (مانند آنچه در دایرۀ‌المعارف اساطیر یونانی تحت عنوان «کتابخانه» منتسب به آپولودوروس آمده است)، پروکروستس دو تخت داشت، یکی کوچک و دیگری بزرگ. او قربانیان کوتاه قد را وادار می‌کرد روی تخت بزرگ و قربانیان بلند قد را وادار می‌کرد تا روی تخت کوچک دراز بکشند.

هر یک از گزین‌گویه‌های این کتاب دربارهٔ یکی از انواع تخت پروکروستس است. ما انسان‌ها با محدودیت‌هایی در دانش خود و آنچه نمی‌بینیم، اعم از نادیدنی‌ها و ناشناخته‌ها، مواجه هستیم و این تنش را با گنجاندنِ زندگی و جهان در ایده‌های شکنندهٔ بازاری،‌ طبقه‌بندی‌های فروکاسته،‌ لغت‌نامه‌های اختصاصی و روایت‌های ازپیش‌آماده مرتفع می‌کنیم که گاه پیامدهای ویرانگری دارد. علاوه بر این، به نظر می‌رسد ما از این برازشِ پس‌نگر بی‌اطلاعیم، دقیقاً مانند خیاط‌هایی که از تحویل کت و شلوار کاملاً اندازه به مشتری‌ها به خود می‌بالند، اما این کار را تنها با جراحی و تغییر اندام‌های مشتریان خود انجام می‌دهند. به عنوان مثال، کمتر کسی می‌داند که ما مغزهای دانش‌آموزان را از طریق دارو تغییر می‌دهیم تا آن‌ها را با برنامهٔ آموزشی تطبیق دهیم، نه برعکس. [به جای اینکه سیستم آموزشی را متناسب با هر دانش‌آموز تغییر دهیم.]»