کتاب محاکمات نورنبرگ

کتاب محاکمات نورنبرگ نوشتهٔ جان داونپورت و ترجمهٔ مهدی حقیقت خواه است. گروه انتشاراتی ققنوس این کتاب تاریخی را روانهٔ بازار کرده است.

درباره کتاب محاکمات نورنبرگ

پس از جنگ جهانی دوم و در ۲۰ نوامبر ۱۹۴۵ میلادی، دادگاه نورنبرگ به‌منظور محاکمهٔ ۲۲ نفر از رهبران آلمان نازی توسط متفقین تشکیل شد. این رهبران نازی باعث کشته‌شدن بیش از ۵۰ میلیون انسان طی جنگ جهانی دوم شده بودند. کتاب محاکمات نورنبرگ به این دادگاه پرداخته است. این کتاب ابتدا به معرفی مختصر این دادگاه پرداخته و به مخاطب کمک می‌کند تا بیشتر با روند این محاکمات همراه شود؛ سپس به شرح رویدادهای بعد از جنگ دوم جهانی می‌پردازد. پس از پایان این جنگ بزرگ، فاتحان جنگ بیش از همه در پی بازداشت و مجازات سرکردگان حزب نازی بودند. بسیاری از نازی‌ها در بهار ۱۹۴۵ از دست متفقین گریختند. هیتلر و نزدیک‌ترین دستیارانش خودکشی کردند و دیگر مقامات عالی‌رتبه همه مخفیانه از اروپا خارج شدند، اما ۲۲ نفر از بدنام‌ترین مجرمان فرصت فرار نیافتند. آن‌ها توسط متفقین بازداشت شده و برای محاکمه به دادگاه نظامی بین‌المللی تحویل داده شدند؛ به دادگاه نورنبرگ که در شهر نورنبرگ در آلمان برگزار شد. قضات و حقوق‌دانانی از آمریکا و انگلیس و فرانسه و اتحادیهٔ شوروی از ماه اوت ۱۹۴۵ تا سپتامبر ۱۹۴۶ در نورنبرگ گرد آمدند تا در دادگاه با مردانی روبه‌رو شوند که به یک برنامهٔ وحشتناک و آدم‌کشی بزرگ جامهٔ عمل پوشانده بودند. ریاست دادستان‌ها را «راربرت اچ. جکسون» بر عهده داشت. او بیش از پنج میلیون صفحه مدرک همراه با هزاران حلقهٔ فیلم از هولوکاست و ده‌ها شاهد را به دادگاه ارائه کرد.

خواندن کتاب محاکمات نورنبرگ را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران تاریخ جهان پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب محاکمات نورنبرگ

«مردانی که وظیفه بازجویی از زندانیان را بر عهده داشتند مأموران آژانس میدانی اطلاعات فنی («فیات») و کمیته فرعی اهداف مشترک اطلاعاتی («سیوس») بودند. در این مرحله اولیه، بازجویی به فرایند قضایی مرتبط نبود، بلکه بازجویی‌ها در اشکن برای گردآوری اطلاعات خام درباره علوم، صنعت، فن‌آوری و اقتصاد آلمان نازی در طول جنگ در نظر گرفته شده بود. اطلاعاتی که فیات و سیوس گردآوری می‌کردند دارای هیچ ارزش مستقیم قضایی نبود. به این دلیل، با وجود حمایت آندراس از سختگیری، بازجویی بیش‌تر حالت خودمانی و گاهی غیررسمی داشت. یکی از بازجویان با افراد تحت بازجویی‌اش چنان رفتار مؤدبانه‌ای داشت که یک همکارش با خشم از او پرسید: «فکر می‌کنی ما با این‌ها مسابقه فوتبال دادیم... و حالا باید باهاشان دست بدهیم و درست مثل آدم‌های خوب رفتار کنیم؟» (۱۶)

گورینگ رفتار خوبی را که با او در اتاق بازجویی می‌شد خنده‌دار می‌دانست. به یاد می‌آورد که نازی‌ها چطور زندانیانشان را شکنجه می‌کردند و احساس می‌کرد آمریکایی‌ها بیش از اندازه ملایم و رئوفند. حتی یک بار بازجویی را ملامت کرد و گفت: «سروان، این کار را درست انجام نمی‌دهی. اگر ما پیروز شده بودیم، این طوری عمل نمی‌کردیم ــ سرپا نگهت می‌داشتیم و اجازه نمی‌دادیم یونیفورمت را به تن کنی، بلکه لباس سیاه و سفید

زندانیان را تنت می‌کردیم و دو مرد اس‌اس پشت سرت می‌ایستادند و با سرنیزه بِهت نیش می‌زدند.... باید با ما این جوری رفتار کنی.» (۱۷) گورینگ از لبخندها و رفتار ملایمی که با او می‌شد احساس اهانت می‌کرد. احساس می‌کرد از رهبری در حد و جایگاه او باید رسمی‌تر و درباره امور مربوط به سیاست حکومت سؤال شود. البته بعدها در زندان مرکزی نورنبرگ به این آرزویش رسید.»