کتاب کووید-۱۹

کتاب کووید-۱۹؛ بازتنظیم بزرگ نوشتهٔ کلاوس شواپ و تیه ری ماله ره و ترجمهٔ علیرضا حسنی است و نشر نو آن را منتشر کرده است.

درباره کتاب کووید-۱۹

کووید ۱۹ از زمان پا گذاشتنش به صحنهٔ جهانی، به طرز چشمگیری چگونگی ادارهٔ کشورها، زندگی با دیگران و مشارکت در اقتصاد جهانی را از هم گسست.

هدف اصلی کتاب کووید-۱۹ این است که به فهم چیزهایی که از حوزه‌های بسیاری می‌آیند کمک کند. با توجه به انتشار آن در ژوئیهٔ سال ۲۰۲۰ و درست وسط بحران و در هنگامه‌ای که هنوز موج‌های سرایت بیشتری در راهند، این کتاب تلفیقی است از شیوهٔ معاصر جستارنویسی و تصویر کلی آکادمیکی از یک لحظهٔ حیاتی در تاریخ. اما مثال‌های نظری و عملی عمدتاً تشریحی‌ای دارد، دربرگیرندهٔ بسیاری گمانه‌ها و ایده‌هایی دربارهٔ اینکه جهانِ پساهمه‌گیری ممکن است، و شاید می‌بایست، شبیه چه باشد.

این کتاب سه فصل اصلی دارد که چشم‌اندازی پانورامایی از دورنمای آینده ارائه می‌کند. فصل نخست، اثر همه‌گیری را بر پنج مقولهٔ اصلی کلانِ اقتصادی، اجتماعی، ژئوپولیتیکی، زیست‌محیطی و فناوری ارزیابی می‌کند. فصل دوم اثرات را در روابط خرد در شرکت‌ها و صنایع خاص مطرح می‌کند. فصل سوم دربارهٔ ماهیت پیامدهای احتمالی در سطح فردی فرضیه‌پردازی می‌کند.

مدعای نویسندگان کتابِ کووید ۱۹؛ بازتنظیم بزرگ، این است که در ابتدای ژوئیهٔ سال ۲۰۲۰، ما بر سر دوراهی قرار داریم. یکی از مسیرها ما را به دنیایی بهتر می‌برد: فراگیرتر و منصفانه‌تر و با مام طبیعت مهربان‌تر. راه دیگر ما را به دنیایی می‌برد شبیه همین دنیایی که داریم پشت سر می‌گذاریم -ولی وخیم‌تر، با غافلگیری‌های مهوع مداوم. از این رو، باید راه را درست انتخاب کنیم. چالش‌هایی که پیش می‌آیند می‌توانند به چیزهایی بیش از آنچه تاکنون برای تصورکردن برگزیده‌ایم منتج شوند، اما ظرفیت ما برای بازتنظیم نیز می‌تواند بیشتر از چیزی باشد که تا به حال جسارت امیدواری‌اش را داشته‌ایم.

خواندن کتاب کووید-۱۹ را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به پژوهشگران حوزه‌های علوم‌سیاسی، جامعه‌شناسی و بهداشت و سلامت پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب کووید-۱۹

«اگر فقط یک مفهوم عصارهٔ ماهیت قرن بیست‌ویکم باشد، آن مفهوم "وابستگی متقابل" است. فرآوردهٔ جانبی جهانی‌سازی و پیشرفت فناورانه که ممکن است ماهیتاً به‌عنوان سازوکار وابستگی دوجانبه در مقابل عناصر تشکیل‌دهندهٔ سیستم تعریف شود. این واقعیت که جهانی شدن و تکامل فناورانه نسبت به دهه‌های گذشته به سطح بسیار پیشرفته‌تری رسیده‌اند جمعی از دانشمندان را واداشته است که اعلام کنند جهان کنونی "بیش از حد به‌هم‌پیوسته" است، نوعی وابستگی متقابل نظیر مولکول‌های استروئید! در عمل معنای این وابستگی متقابل چیست؟ به بیان ساده، جهان "زنجیروار" است: متصل‌شده به یکدیگر. در اوایل دههٔ ۲۰۱۰ کیشور محبوبانی، دانشگاهیِ سنگاپوری که قبلاً دیپلمات بوده، این حقیقت را با استعارهٔ قایق بیان کرده است: "هفت میلیارد انسان ساکن سیارهٔ زمین، دیگر در بیشتر از صد قایقِ (کشورِ) جدا از هم زندگی نمی‌کنند، بلکه در ۱۹۳ کابین مجزای یک قایق هستند." به گفتهٔ وی، این یکی از بزرگ‌ترین تغییرات تا به اکنون است. او در سال ۲۰۲۰ این استعاره را در متنی مربوط به همه‌گیری پی گرفت و چنین نوشت: "اگر ما هفت‌ونیم میلیارد آدم، اکنون در کشتی کروز ویروسی‌شده به هم چسبیده‌ایم، آیا با عقل جور درمی‌آید که فقط کابین خودمان را تمیز و پاکیزه کنیم و از راهروها و کانال‌های هوای بیرون که ویروس در آنها می‌چرخد چشم بپوشیم؟ پاسخ بسیار روشن است: خیر. با این حال، کاری که داریم می‌کنیم همین است... از آنجا که ما سوار چنین قایقی هستیم کل آحاد انسان‌ها باید از قایق جهانی در کلیتش مراقبت کنند."

جهانی با وابستگی متقابل، جهانی متشکل از پیوندیافتگی عمیق سیستمی است، به صورتی که کل ریسک‌ها از طریق شبکه‌ای از کنش‌های متقابل پیچیده بر یکدیگر اثر می‌گذارند. در چنین شرایطی، این ادعا که یک ریسک اقتصادی منحصر به سپهر اقتصادی است یا یک ریسک زیست‌محیطی عواقبی برای ریسک‌هایی از جنسی متفاوت (اقتصادی، ژئوپولیتیکی، و غیره) ندارند، دیگر قابل دفاع نیست. ما همه می‌توانیم ریسک‌های اقتصادی‌ای را به یاد آوریم که به مواردی سیاسی بدل شده‌اند (نظیر افزایش شدید بیکاری که منجر به ناآرامی‌های اجتماعی چندی شده است) یا ریسک‌های فناورانه‌ای که به موارد اجتماعی جهش یافته‌اند (نظیر مورد ردیابی همه‌گیری با گوشی‌های تلفن همراه که واکنش شدید اجتماعی به همراه آورد). ریسک‌های فردی، هنگامی که به‌تنهایی در نظر گرفته می‌شوند -خواه اقتصادی، ژئوپولیتیکی، اجتماعی، یا زیست‌محیطی- خصلتاً پندار نادرستی به بار می‌آورند که انگار می‌توان مهارشان کرد یا کاهششان داد. در زندگی واقعی، پیوندیافتگی سیستمی نشان می‌دهد که چنین پنداری، سازه‌ای مصنوعی است. در یک جهان وابستگی متقابل، ریسک‌ها یکدیگر را تشدید می‌کنند و از این طریق، اثرات آبشاری دارند. به همین دلیل است که اثر یک ریسک منزوی یا مهارشده همسنگ اثرات ریسک‌های وابستگی متقابل و اتصال متقابل نیستند.»