کتاب زندگی معنا

کتاب زندگی معنا نوشتهٔ جیمز هالیس و ترجمهٔ آراز بارسقیان است و انتشارات میلکان آن را منتشر کرده است. موضوع این کتاب بررسی عمیق‌ترین پرسش‌ها و انگیزه‌ها در زندگی است.

درباره کتاب زندگی معنا

کتاب زندگی معنا راه‌های ورود به معنا را بررسی می‌کند. در کنار آن، مباحث و درون‌یافت‌هایی گفته می‌شود که همه براساس تجربهٔ چهل‌ساله‌ٔ جیمز هالیس از روانکاوی یونگی است. 

در بخش اول به این موضوع می‌پردازد که چطور سفری به نام زندگی را آغاز می‌کنیم. سعی می‌کند به درک برخی از تأثیرهای شکل‌دهندهٔ دوران جوانی خود بپردازد، به‌خصوص تأثیرهایی که با ما مانده‌اند و همچنان بر تصمیم‌های ما اثرگذارند و حتی گاهی ما را به‌سمت برخی تصمیم‌ها و انتخاب‌ها سوق داده‌اند و از برخی تصمیم‌های دیگر دور کرده‌اند. یونگ زمانی نوشت: «زندگی مکث کوتاهی بین دو معمای بزرگ است.» این تعریف خیلی خوبی از زندگی است. نویسندهٔ این کتاب می‌گوید: هدفمان این است که چنین مکث کوتاهی را تا حد ممکن درخشان کنیم. خب، چطور چنین کاری را انجام دهیم؟

شاید فکر کنید مسیر رشد ما از راهِ یافتن پاسخ‌ها میسر می‌شود،‌ ولی چنین نیست. نباید دنبال پاسخ باشیم، چون پاسخ‌ها درنهایت ما را محدود می‌کنند. پاسخ‌ها به ما می‌گویند که پیش از این کجا بودیم. پرسش است که سفر ما را شروع می‌کند. در درمان هم فرایند مهم است. این چیزی است که باعث می‌شود زندگی برای ما جذاب‌تر شود. زندگی‌ای پر از ماجرا، پر از انتخاب‌های روزمره که باعث خلق و بروز ارزش‌های ما می‌شوند. وقتی ما کودکی هستیم که تازه راه رفتن را آموخته، با توجه به وابستگی‌مان، پرسش‌هایی که به ذهنمان می‌رسد مسلماً پرسش‌هایی بر مبنای بقاست: چه کسی قرار است از من مراقبت کند؟ برای به دست آوردنِ تأیید تو باید چه کنم؟ چطور باید از ایجاد دردسر میان خودم و تو دوری کنم؟ می‌توانی به من بیاموزی چندوچون جهان چیست؟

سعادت ما همچنان وابسته به این پرسش‌هاست. ولی اگر آن‌ها همچنان امروز هم بر زندگی ما حاکم‌اند، پس گویی به‌جای اینکه بخواهند باعث دستیابی به میزان مناسبی از استقلال در زندگی باشند، نادانسته در خدمت رفتاری کودکانه‌اند که عملاً مشغول تداوم آن وابستگی درونی است. در این کتاب، سؤال‌های مختلفی مطرح می‌شوند.

سؤال‌هایی در جهت یافتن حفره‌های وابستگی‌ای که با ما مانده‌اند و برای مدیریت بهتر ایستادگی و درماندگی ما در برابر این وابستگی طراحی شده‌اند. بررسی این پرسش‌ها مسلماً همراه با برخی نظرهایی است که این کتاب با شما در میان می‌گذارد تا کمک کند پاسخی پیدا کنید. 

مرحلهٔ اول را با نگاه به الگوهایمان شروع می‌کنیم؛ بررسی روندی از ابتدا به انتها که ما را به قلمرو امر ناخودآگاه در گذشته برمی‌گرداند، جایی که عملاً بسیاری از انتخاب‌های ما از آن‌جا می‌آیند.

مرحلهٔ دوم توجه به رؤیاهاست. ما رؤیاهایی داریم که برایمان چالش‌ها و تناقض‌های اصلاح‌کننده به همراه دارند. 

در مرحلهٔ سوم، باید به نشانه‌های بیماری‌های خودمان احترام بگذاریم و آن‌ها را مدنظر قرار دهیم.

چهارمین مرحله گوش‌دادن است؛ گاهی برای همهٔ ما مهم است که گوش کنیم دیگران دربارهٔ الگوها و رفتارهایمان چه می‌گویند؛ البته اگر تحمل شنیدن و پذیرفتن نقدِ جدی دیگران را داشته باشیم. 

در مرحلهٔ پنجم، باید از آنچه از خودمان برای دیگران بازتاب می‌دهیم درس بگیریم. 

فصل‌های کتاب زندگی معنا از این قرار هستند:

فصل اول: احساس بی‌کفایتی

فصل دوم: همه‌چیز درهم می‌شکند گذارِ میان‌سالی

فصل سوم: مواجهه با «سایه» در زندگی شخصی و عمومی

فصل چهارم: از دست دادن هدف؛ دیدن هفت گناه مرگبار با نگاهی روان‌شناسانه

فصل پنجم: خاطرات مکرر؛ دفع اشباحی که افسار زندگی ما را در دست می‌گیرند

فصل ششم: زیستن ما بین جهان‌ها

فصل هفتم: سالخوردگی و مرورِ سفر

فصل هشتم: زیستِ کامل‌تر در حضورِ میرایی

خواندن کتاب زندگی معنا را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

اگر می‌خواهید معنایی در زندگی‌تان بیابید حتما این کتاب را بخوانید.

درباره جیمز هالیس

جیمز هالیس در سال ۱۹۴۰ در اسپرینگفیلد، ایلینوی آمریکا متولد شد. او در سال ۱۹۶۲ مدرک لیسانس خود را از دانشگاه ایندیانا گرفت. در سال ۱۹۶۷ توانست مدرک دکتری خود را بگیرد. او در طول ۲۶سال در دانشگاه‌های مختلف به تدریس علوم انسانی پرداخت. هالیس در سال‌های ۱۹۷۷ تا ۱۹۸۲ به‌عنوان تحلیل‌گر یونگی در مؤسسه یونگ سوئیس آموزش دید. پس از این دوره به‌عنوان یک تحلیل‌گر یونگی دارای مجوز، در بخش خصوصی در واشنگتن دی سی به کار و فعالیت پرداخت. هالیس سال‌ها به‌عنوان مدیر اجرایی مرکز آموزشی یونگ در هیوستون، تگزاس خدمت کرد. همچنین او در یک مطب خصوصی به‌عنوان روان‌کاو کار می‌کند. کارنامه‌ی شغلی او نشان می‌دهد سال‌های زیادی در زمینه‌ی آموزش مکتب یونگ فعالیت کرده است.

مرداب روح، راه درست زندگی پس از سی‌سالگی، ردپای خدایان و... ازجمله آثار هالیس هستند که به فارسی ترجمه و منتشر شده‌اند.

بخشی از کتاب زندگی معنا

«همهٔ ما در خانه‌های روح‌زده زندگی می‌کنیم. در میان خواب‌ها و خاطرات و تخت‌های به‌هم‌ریختهٔ ذهنی. در این بخش خاص می‌خواهم از استعارهٔ خاطرات مکرر استفاده کنم تا بتوانم از حضورِ امر گذشته بگویم، امری که همیشه با ماست. روانِ انسان به‌نوعی در بی‌زمانی سیر می‌کند. در یک لحظه می‌توانید رؤیای کودکی را ببینید که در کلاس سوم می‌شناختید و احتمالاً ده‌ها سال است که او را ندیده‌اید. یا رؤیای معلم مدرسه را ببینید. شاید هم یاد لحظهٔ تاریخی زندگی‌تان بیفتید که متعلق به گذشته‌ای دور است. و از آن‌جا در چشم‌به‌هم‌زدنی به رؤیای امروز برسید و حین رانندگی تصاویری را با چشم درون ببینید. در این لحظه‌ها می‌توانید بی‌زمان‌بودن روان را درک کنید؛ هرچه تا اکنون رخ داده حضور دارد و ضبط شده است. همان‌طور که در بخش‌های گذشته هم دیدیم، چنین چیزهایی است که معمولاً تبدیل به داستان می‌شوند؛ داستان‌هایی که خودآگاه یا ناخودآگاه را حول آن لحظات شکل می‌دهیم. دایان واکوفسکی، شاعر، شعر فوق‌العاده‌ای به نام عکس‌ها دارد که در آن می‌پرسد چرا عکس می‌گیریم. چون سعی می‌کنیم لحظه را حفظ کنیم و گذر زمان را نگاه داریم تا بتوانیم به آن لحظه برگردیم و آن را دوباره بسازیم. در آن چارچوب کوچک، کلی احساسات درهم‌وبرهم و داستان‌های تعریف‌نشده داریم.

یک بار در یک مهمانی کسی شروع کرد به سرزنش‌کردن پیکاسو که چرا نقاشی‌های اکسپرسیونیستی آبستره دارد و چرا آدم‌ها را همان‌طور که هستند نمی‌کِشد. پیکاسو پرسید: «آیا عکسی از خانواده‌ات داری؟» آن فرد، ضمن دادن پاسخ مثبت، عکسی شخصی را به پیکاسو نشان داد. پیکاسو گفت: «عزیزم، عجب خانوادهٔ کوچکی داری.» به عبارت دیگر شخص آبستره‌بودن عکس را می‌پذیرد ولی حاضر نیست آبستره‌بودن بوم نقاشی را بپذیرد.

دایان واکوفسکی در شعر عکس‌ها خاطرهٔ دردآوری از مادر و خواهرش را تداعی می‌کند. مشخص است که در بین آن‌ها داستان‌های ناگفتهٔ زیادی وجود دارد. او مدام داستان‌ها را ارجاع می‌دهد به «خواهر خوش‌ترکیب با آن شلوار جینش». مادرش معمولاً تلخ است و ظاهری ترش‌رو دارد. روی میزِ خانه عکسی از پدرش است، شوهر سابق مادرش. او به این عکس اشاره می‌کند و ناگهان همه‌چیز به آن عکس ختم می‌شود و همین باعث می‌شود تمام خاطرات گذشته از نو تداعی شوند.»