کتاب شاهنامه فردوسی

کتاب «شاهنامه فردوسی» اثری از محمد دهقانی است و نشر نی آن را منتشرر کرده است. شاهنامه فردوسی یکی از بزرگ‌ترین و برجسته‌ترین حماسه‌های جهان است.

درباره کتاب شاهنامه فردوسی

کتاب شاهنامۀ فردوسی هشتمین کتاب از مجموعۀ تاریخ و ادبیات ایران از نشر نی است. این مجموعه به تاریخ فرهنگی و ادبی ایران می‌پردازد و برگزیده‌ای از بهترین شاهکارهای ادبی ایران را همراه با شرح و تفسیر لازم به زبانی ساده و روشن در اختیار خوانندگان قرار می‌دهد تا بدانند که این شاهکارها در کدام فضای تاریخی پدیدآمده و متقابلاً چگونه بر آن تأثیر نهاده‌اند. این مجموعه صرفاً تاریخ و ادبیات ایران پس از اسلام را در برمی‌گیرد و به ارتباط تاریخ ادبی ایران با تاریخ عمومی جهان و همچنین تحولات فکری و فرهنگی کشورها و اقلیم‌هایی هم که به نحوی با ایران در ارتباط بوده‌اند اشاره می‌کند. این مجموعه ابتدا به سراغ بررسی زندگی و آثار ۵۰ شاعر، متفکر و نویسنده تا پایان قرن هفتم هجری رفته است. 

خواندن کتاب شاهنامه فردوسی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

خواندن این کتاب را به علاقه‌مندان به اشعار کهن فارسی و همچنین پژوهشگران ادبی پیشنهاد می‌کنیم.

درباره محمد دهقانی

محمد دهقانی در ۲۵ آبان ۱۳۴۴ در اراک به دنیا آمد. تحصیلات خود را در سه مقطع دبستان، راهنمایی و دبیرستان در همان شهر به پایان رساند؛ سپس دور‌هٔ کارشناسی زبان و ادبیات فارسی را در دانشگاه چمران اهواز آغاز کرد. در سال ۱۳۶۷ نخستین ترجمهٔ او با عنوان «سیر آفاق» اثر «نیکوس کازانتزاکیس» منتشر شد. مدتی را در انستیتو پاستور ایران به کار اداری گذراند و بعد برای ادامهٔ تحصیل عازم مشهد شد و مدرک کارشناسی‌ارشد خود را در سال ۱۳۷۳ از دانشگاه فردوسی مشهد دریافت کرد. در همان سال وارد دور‌هٔ دکتری زبان و ادبیات فارسی در دانشگاه تهران شد. رسالهٔ دکتری خود را در حوزهٔ تاریخ نقد ادبی معاصر در ایران با راهنمایی عبدالحسین زرین‌کوب نوشت و در سال ۱۳۷۷ از تحصیل فراغت یافت. سال بعد به تدریس در دانشگاه سمنان پرداخت و در زمستان سال ۱۳۸۰ برای تدریس به دانشگاه تهران فراخوانده شد. در سال تحصیلی ۱۳۸۴ - ۱۳۸۵ استاد مدعو دانشگاه پکن بود. نتیجهٔ این سفر علمی را بعدها با عنوان «یادداشت­‌های پکن» در مجلهٔ «نگاه نو» منتشر کرد. از آن پس، وقت خود را بیشتر صرف ترجمه و پژوهش در حوزه­‌های ادبیات و تاریخ کرد. محمد دهقانی دیپلم افتخار انجمن ادبی پارناسوس یونان را به‌مناسبت ترجمهٔ آثار کازانتزاکیس و جایزهٔ بهترین نقد کتاب در حوزهٔ تاریخ و جغرافیا را از خانهٔ کتاب ایران در سال ۱۳۹۲ دریافت کرده است.

درباره ابوالقاسم فردوسی

ابوالقاسم فردوسی را پرچم‌دار هویت ایرانی دانسته‌اند. او در روزگاری که زبان فارسی مهجور مانده و آن‌طور که باید قدر نمی‌دید، نه با شمشیر و زره پولادین، بلکه با قلم فرهنگ و سرمایهٔ عمر، به جنگ با نادیده‌انگاری این زبان برخاسته و آن را از خطر نابودی نجات داد. حکیم ابوالقاسم فردوسی، شاعر بزرگ حماسه‌سرا و سرایندهٔ کتاب ارزشمند شاهنامه، همواره میان مردم ایران و جهان از موقعیتی والا برخوردار بوده است. برخی بر این باورند که فردوسی در سال‌های ۳۲۵ یا ۳۲۶ هجری قمری یا در حدود سال‌های ۳۲۹ تا ۳۳۰ هجری قمری به دنیا آمده است. شواهد و قرائن موجود حاکی از آن است که در روزگار جوانی فردوسی، فردی به نام «ابومنصور احمد بن محمد دقیقی» که گویا از همشهریان فردوسی بوده، به نظم داستان‌های کهن فارسی بر مبنای شاهنامهٔ ابومنصوری همت گماشته، اما قبل از اینکه کار سرایش این داستان‌ها را به سرانجام برساند، توسط غلامش کشته شده و این عاملی شده است تا فردوسی تصمیم بگیرد کار نیمه‌تمام او را به پایان برساند. دیری نپایید که فردوسی به‌واسطهٔ سرودن داستان‌های کهن ایرانی در بین مردم آن روزگار شهرت یافت و همه مشتاق بودند تا بخشی از سروده‌های او را بشنوند. هر چند فردوسی در طول زندگی خود از اثر ماندگارش قدر ندید، اما با مرگ او روزبه‌روز بر ارج‌وقرب این اثر نزد مردم افزوده شد و عدهٔ بسیاری، داستان‌های کهن ایرانی را در قالب اشعار شاهنامه برای فرزندان خود نقل کردند و بدین‌وسیله زبان فارسی نیز در میان مردم جایگاه خود را بازیافت. پس از مرگ فردوسی، مردم جسم بی‌جانش را به قبرستان مسلمانان بردند تا به خاک بسپارند، اما فرد متعصبی، فردوسی را بی‌دین و کافر (رافضی) خوانده و اجازهٔ دفن او میان مسلمانان را نداد؛ بنابراین فردوسی را در میانهٔ باغی که به خود او تعلق داشت به خاک سپردند. مزار او در طوس در استان خراسان پایدار است.