کتاب فریدریش نیچه

کتاب فریدریش نیچه نوشتهٔ جولیان یانگ و ترجمهٔ محمد دهقانی است. نشر نی این ناداستان را روانهٔ بازار کرده است. نویسنده در این اثر زندگی‌نامه‌ای فلسفی از فردریش نیچه ارائه کرده است.

درباره کتاب فریدریش نیچه

کتاب فریدریش نیچه (Friedrich Nietzsche) حاوی ناداستان است. این کتاب زندگی‌نامهٔ فلسفی فردریش نیچه است. فردریش ویلهِلم نیچه در ۱۵ اکتبر ۱۸۴۴ متولد شد. او فیلسوف، شاعر، منتقد فرهنگی، جامعه‌شناس، آهنگساز و فیلولوژیست کلاسیک بزرگ آلمانی و استاد لاتین و یونانی بود. فلسفهٔ غرب و تاریخ اندیشهٔ مدرن تأثیر بسیار و عمیقی از آثار نیچه گرفته است. در سال ۱۸۶۹ با ۲۴ سال سن، به کُرسی فیلولوژی کلاسیک در دانشگاه بازل دست یافت و جوان‌ترین فرد در تاریخ این دانشگاه به شمار رفت، اما بعدتر به‌خاطر بیماری‌هایی که به آن دچار بود از این سمت کناره‌گیری کرد و به تکمیل آثارش پرداخت. نیچه، بیماری خود را موهبتی از جانب خدا می‌دانست که سبب شده بود تا بتواند افکاری نو و بدیع را در سر بپروراند. او یکی از محبوب‌ترین متفکران در ایران بوده و آثارش بارها ترجمه و منتشر شده‌ است. نیچه بعد از تحمل بیماری‌های مختلف و جنون و فروپاشی ذهنی در سال ۱۹۰۰ چشم از جهان فرو بست. از آثار او باید به کتاب‌های «فراسوی نیک و بد»، «تأملات نابهنگام»، «مصلوب»، «چنین گفت زرتشت» و «تبارشناسی اخلاق» اشاره کرد.

در یک تقسیم‌بندی می‌توان ادبیات را به دو گونهٔ داستانی و غیرداستانی تقسیم کرد. ناداستان (nonfiction) معمولاً به مجموعه نوشته‌هایی که باید جزو ادبیات غیرداستانی قرار بگیرد، اطلاق می‌شود. در این گونه، نویسنده با نیت خیر، برای توسعهٔ حقیقت، تشریح وقایع، معرفی اشخاص یا ارائهٔ اطلاعات و به‌دلایلی دیگر شروع به نوشتن می‌کند. در مقابل، در نوشته‌های غیرواقعیت‌محور (داستان)، خالق اثر صریحاً یا تلویحاً از واقعیت سر باز می‌زند و این گونه به‌عنوان ادبیات داستانی (غیرواقعیت‌محور) طبقه‌بندی می‌شود. هدف ادبیات غیرداستانی تعلیم هم‌نوعان است (البته نه به‌معنای آموزش کلاسیک و کاملاً علمی و تخصصی که عاری از ملاحظات زیباشناختی است)؛ همچنین تغییر و اصلاح نگرش، رشد افکار، ترغیب یا بیان تجارب و واقعیات از طریق مکاشفهٔ مبتنی بر واقعیت، از هدف‌های دیگر ناداستان‌نویسی است. ژانر ادبیات غیرداستانی به مضمون‌های بی‌شماری می‌پردازد و فرم‌های گوناگونی دارد. انواع ادبی غیرداستانی می‌تواند شامل این‌ها باشند: جستارها، زندگی‌نامه‌ها، کتاب‌های تاریخی، کتاب‌های علمی - آموزشی، گزارش‌های ویژه، یادداشت‌ها، گفت‌وگوها، یادداشت‌های روزانه، سفرنامه‌ها، نامه‌ها، سندها، خاطره‌ها و نقدهای ادبی.

خواندن کتاب فریدریش نیچه را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران ناداستان‌های فلسفی و قالب زندگی‌نامه پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب فریدریش نیچه

«نیچه در سال ۱۸۷۳ گرفتار دو کشمکش بود. اولی عبارت بود از تعارض میان نقش او در مقام استاد فیلولوژی کلاسیک و استغراق روزافزونش در فلسفه، میانِ به تعبیر ظریف خودش بروفِ[حرفهٔ] وی و بروفونگِ [رسالت] او.‌ دومی کشمکشی بود میانِ، از یک سو، تعهد هنوز کاملش به این که جهان را از درون «افق بایرویت» بنگرد (ص ۱۴۷) و هر کار می‌تواند برای طرح بایرویت انجام دهد و، از سوی دیگر، نیاز فزاینده‌اش به فرار از سایهٔ غول‌آسایی که منش و هوش واگنر بر وجودش انداخته بود. در پی آن بود که جایی زیر آفتاب بیابد و در آن ببالد و به مردی که خود می‌خواست بدل شود. (پتر کورنلیوس آهنگساز هم، با وجود وفاداری مطلقش به واگنر، عیناً گرفتار همین مشکل بود.) نخستین معضل را کوشید با درس دادن و نوشتن دربارهٔ آن دسته از متون کلاسیک حل کند که مستعد نگرش فلسفی بودند. پس، گرچه او بعد از ۱۸۷۲ دیگر هرگز کتابی دربارهٔ متون کلاسیک منتشر نکرد، سال ۱۸۷۳ تا ۱۸۷۴ شاهد تحقیق مفصل و منتشرنشده‌ای بود دربارهٔ فلاسفهٔ یونانی پیش‌افلاطونی، به نام فلسفه در عصر تراژیک یونانیان. معضل دوم را کوشید، از یک سو، با نوشتن مقاله‌های تند جدلی به درخواست واگنر و در دفاع از او حل کند، حال آن که از سوی دیگر روابط شخصی خود را با واگنرها به تبادل «مَجازی» نامه‌ها محدود کرد (شگردی که کورنلیوس هم به کار برد)، و به این ترتیب موجب دل‌سردی و ناخرسندی آنها شد. با توجه به این اوضاع نامساعد، جای تعجب نیست که سلامت نیچه باز به خطر افتاد: ۱۸۷۳ سال هجوم عفونت‌های ویروسی، ضعف بینایی و مشکلات روده‌ای بود که این آخری احتمالاً هنوز نتیجهٔ همان اسهال خونی‌ای بود که در ایّام خدمت سربازی به آن دچار شده بود. از حیث سلامت مزاج، ۱۸۷۳ سرمشقی شد برای بقیهٔ زندگی نیچه: از آن پس تا سه ماهِ آخری که از سلامت عقل برخوردار بود، هرگز نشد که گاهی بیش از چند هفته از چنین مشکلاتی خلاصی داشته باشد.»