کتاب اعجوبه

رمان اعجوبه یا همان شگفتی اثر آر. جی. پالاسیو، نویسنده‌ای آمریکایی است که در سال ۲۰۱۲ منتشر شده است و دو سال بعد برنده‌ی جایزه‌ی دانش‌آموزان مین و در سال ۲۰۱۵ هم برنده‌ی جایزه‌ی مارک تواین شده است. 

درباره کتاب اعجوبه

مدرسه می‌تواند جای بسیار وحشتناکی باشد و رفتار بچه‌ها نیز بسیار بی‌رحم، آنها نقش بزرگترها را بازی کرده و تا ده سالگی کاملا یاد می‌گیرند که از تفاوت‌ها بترسند و تفاوت‌هایشان را پنهان کنند، اما تفاوت آگوست پنهان‌کردنی نیست، همه فکر می‌کنند به خاطر قیافه‌اش او هیولایی است که باید همیشه در خانه باشد، او پسربچه‌ای ده ساله با چهره‌ای ناهنجار است که به خاطر بیماری‌اش تا کلاس پنجم در خانه درس خوانده، تا اینکه والدینش با وجود نگرانی‌هایی که دارند، تصمیم می‌گیرند او را به مدرسه‌ای خصوصی بفرستند. ورود او به مدرسه باعث مشکلات زیادی می‌شود، اما او با صبوری و مهربانی خود تمامی شاگردان کلاس را شیفته‌ی خودش می‌کند.

شجاعت اگوست بسیار قابل‌ تحسین است، او آن‌چنان زشت است که کودکان فکر می‌کنند ماسکی زده تا به زمین‌بازی، سوپرمارکت یا ... برود. البته خانواده‌ی شجاعی هم دارد که باوجود تنها رها کردنش در جامعه ریسک می‌کنند و از نتیجه‌ی آن راضی هستند. 

کتاب اعجوبه راوی‌های متفاوتی دارد، داستان را از زبان تمام شخصیت‌های نزدیک به آگوست می‌شنویم و بعد از شنیدن داستان به‌صورت کامل می‌توانیم آنها را درک کنیم، بیایید همگی صادق بوده و شخصیت‌های کتاب را قضاوت نکنیم، روزی ما هم در گذشته به صورت غریبه‌ای با ماه‌گرفتگی یا با کنجکاوی به دست و پای کسی به خاطر سوختگی‌اش نگاه کرده‌ایم یا حتی کودکی را

به خاطر نژادش در بازی راه نداده‌ایم و صدها مثال دیگر..

در سال ۲۰۱۲ کمپانی لاینزگیت اعلام می‌کند که فیلمی با اقتباس از رمان اعجوبه اثر آر جی پالاسیو خواهد ساخت، اما کمپانی از نتیجه راضی نبود و در سال ۲۰۱۳ جک تورن بازنویسی این فیلم را بر عهده گرفته است و در سال ۲۰۱۴ اعلام شد جان کروکیداس کارگردانی را به عهده گرفته و البته از ساخت فیلم کناره‌گیری کرد و پل کینگ جانشینش شد و فیلم‌نامه هم بار دیگر تغییر یافت. البته در سال ۲۰۱۷ نسخه‌ی اقتباس‌شده‌ای از این کتاب ساخته شد و پالاسیو به عنوان تهیه‌کننده‌ی اجرایی این فیلم است.   

چرا باید کتاب اعجوبه را مطالعه کنیم؟ 

کتاب اعجوبه به ما یادآوری می‌کند انسان‌های متفاوتی در دنیا وجود دارند که حق دارند راحت و بدون دغدغه‌ی متفاوت بودن زندگی کنند. 

خواندن این کتاب را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟ 

اگر در اطرافیان خود کودکی با تفاوتی دارید که به خاطر این مشکل از دیگران دوری می‌کنند، این کتاب را به او پیشنهاد بدهید، البته این کتاب را به همه‌ی کسانی که از کتاب خواندن لذت می‌برند پیشنهاد می‌کنم. 

درباره راکل جارامیلو پالاسیو 

نویسنده‌ی آمریکایی متولد سال ۱۹۶۳ راکل جارامیلو پالاسیو به همراه همسر و دو فرزندانش در نیویورک زندگی می‌کنند. او در دبیرستان هنر و طراحی منهتن درس خوانده و سپش در رشته‌ی تصویرسازی دانشکده طراحی پارسونز مشغول به تحصیل شد، او سال دوم دانشگاهش را در پاریس گذراند و سپس برای ورود به رشته‌ای به صورت کار حرفه‌ای به نیویورک برگشت. وقتی شروع کرد، کارهایش در چند نشریه چاپ شدند و بعد از آن مدیر هنری چند شرکت انتشاراتی بزرگ کتاب شد، و به شکل حرفه‌ای برای کتاب‌های داستانی و غیرداستانی نویسندگان طراحی جلد کرد مثل: پل استر و توماس پینچون و .. 

آر جی پالاسیو اولین کتابش را با عنوان اعجوبه در سال ۲۰۱۲ منتشر کرد و در مدت بسیار کوتاهی تبدیل به یکی از داستان‌های مورد‌علاقه‌ی معلمان و دانش‌آموزان در آمریکا شد. کتابش در ۴۵ کشور منتشر شده و پنج میلیون از این نسخه در جهان به فروش رسیده و در مدت کوتاهی تبدیل به یکی از پرفروش‌ترین کتاب‌های نیویورک تایمز شد. 

پالاسیو در مصاحبه‌ای با گاردین گفت ایده‌ی چنین کتابی وقتی به دهنش رسید که چندین سال قبل وقتی با دو پسرش در پارک بودند، دختری را با وضعیتی مشابه به آگوست دید که کنار پسری نشست، پسر با دیدن چهره‌ی دختر جیغ زد، او تعریف می‌کند که چطور در آن لحظه غم چشمان دختر را دید و هرگز فراموش نکرد و با خود گفت اگر جای مادر آن دختر بودم چه می‌کردم؟ و ادامه داد حال که با این صحنه مواجه شده‌ام باید برخورد در این مواقع را به فرزندان خود نیز بگویم، او می‌گوید وقتی به خانه رفتم شروع به نوشتن کردم و تصمیم گرفتم نگذارم این داستان تمام شود. جدیدترین کتاب پالاسیو با نام همه‌ی ما شگفت‌انگیزیم در سال ۲۰۱۷ منتشر شد که هدف تمامی کتاب‌های او آموزش مهربانی به کودکان و نوجوانان است. 

بخش‌هایی از متتن کتاب اعجوبه

می‌دانم یک پسر ده ساله‌ی عادی نیستم. خب، البته کارهایم عادی ومعمولی‌اند. بستنی می‌خورم. دوچرخه سواری می‌کنم. توپ بازی می‌کنم و یک ایکس باکس دارم. ظاهرا این‌جورکارها باید از من بچه‌ای عادی بسازند؛ به‌خصوص که از نظر شخصیتی هم شبیه بچه‌های عادی هستم. باوجود این، می‌دانم که هیچ بچه‌ی عادی‌ای باعث نمی‌شود که سایر بچه‌های عادی توی زمین بازی، به محض دیدنش جیغ بکشند و فرار کنند. می‌دانم که هیچ بچه‌ی عادی‌ای، هرجا که پا می‌گذارد، سایر بچه‌های عادی چهارچشمی به او خیره نمی‌شوند. 

اگر یک چراغ‌جادو گیر می‌آوردم که می‌توانست فقط یک آرزویم را برآورده کند، آرزو می‌کردم قیافه‌ای عادی داشته باشم، تا دیگر هیچ کس به من زل نزند! آرزو می‌کردم بتوانم توی خیابان راه بروم، بی‌آنکه مردم با دیدنم روی‌شان را برگردانند!  به‌هرحال، فکر می‌کنم من فقط به این دلیل عادی نیستم که هیچ‌کس مرا عادی نمی‌بیند. ولی حالا دیگر کم و بیش به این چیزها عادت کرده‌ام. یاد گرفته‌ام وانمود کنم که نمی‌بینم مردم با دیدنم چه قیافه‌هایی می‌گیرند. حالا دیگر همه‌مان، من، مامان، بابام و خواهرم، ویا، خیلی خوب با این رفتارها کنار می‌آییم.  خب... بهتر است بگویم، جز ويا! چون او هنوز که هنوز است، نمی‌تواند بی‌خیال برخورد دیگران شود و هروقت رفتار بی‌ادبانه‌ای می‌بیند، واقعا جوش می‌آورد. مثلا یکبار در زمین بازی، چندتا بچه‌ی بزرگ‌تر از من، سروصدا راه انداختند. من حتی نمی‌دانم سروصدای‌شان سر چه چیزی بود؛ چون اصلا چیزی نشنیدم. ولی ویا شنید و درجا، سرشان هوار کشید! خب دیگر، ویا این‌طوری است و من این‌طوری نیستم.