کتاب چطوری خیلی بد خط بنویسیم

«چطوری خیلی بد خط بنویسیم» نوشته آن فاین(-۱۹۴۷) نویسنده انگلیسی است که عمدتاً به نوشتن داستان‌های کودکان و نوجوانان شهره است. چستر وارد مدرسه جدیدی شده است. او را در کنار جو، پسری که دچار مشکل یادگیری است نشانده می‌شود تا به او در درس‌هایش کمک کند. چستر هم این کار را می‌کند، اما به روش خودش. او درمی‌یابد که پروژه «چطوری خوب بنویسیم» چه اندازه می‌تواند برای جو معضل‌آفرین باشد؛ عددها و حروف در لابه لای خط‌های دفتر داخل همدیگر می‌روند و معجونی ناخوانا را می‌سازند. چستر اما با خود فکر می‌کند که اگر پروژه جدیدی تعریف کند، شاید اوضاع جو بهتر شود: « چطوری خیلی بد خط بنویسیم». جو در این پروژه قطعا بهتر از بقیه خواهد بود. چستر کم کم یاد می‌گیرد جو کشف‌کردنی‌های بسیاری دارد... در بخشی از کتاب می‌خوانیم: کم‌عقل نیستم. خیلی هم احمق نیستم. از آنهایی هم نیستم که وقتی اتفاق بدی برای کسی می‌افتد، آب دماغشان راه می‌افتد یا اشک از چشم‌هایشان سرازیر می‌شود. اما باید اعتراف کنم همین‌که چشمم به آن باتلاقِ غم‌انگیز یعنی کلاس جدیدم افتاد احساس ناخوشایندی پیدا کردم. درست است، قطعاً من آدم بدعنقی‌ام. بچه‌ها همه گوش کنید، خبرهای خوب و جالبی برایتان دارم. خانم تیت دست‌هایش را به هم زد و به طرف ردیفی برگشت که خِنگ‌های خپله از روی نیمکت‌های کثیف و شلخته‌شان به من زُل زده بودند. خانم تیت گفت: «امسال یک دانش‌آموز جدید داریم. به نظرتان خبر خوبی نیست؟» و لبخند زد: «او اینجاست. تازه از آمریکا آمده و اسمش هووارد چستر است.» تصحیحش کردم: «چستر هووارد.» اما گوش نکرد. مشغول قدم‌رو رفتن توی کلاس بود. دنبال یک نیمکت خالی می‌گشت. نمی‌توانستم دوباره حرفم را تکرار کنم. فکر کردم حتماً آن‌قدر باهوش هست که به موقع حرفش را اصلاح کند. برای همین فقط وسایلم را برداشتم و راه افتادم طرف نیمکتی در ردیف آخر که به آن اشاره کرده بود.