کتاب واژه ها

کتاب واژه ها نوشتهٔ ژان پل سارتر و ترجمهٔ پرویز شهدی است. انتشارات مجید این کتاب را روانهٔ بازار کرده است. این خودزندگی‌نامه به کاوش و ارزیابی فواید کتاب و زبان در زندگی نوع بشر پرداخته است.

درباره کتاب واژه ها

کتاب واژه ها (یا «کلمات») اولین‌بار در سال ۱۹۶۳ میلادی منتشر شد. این خودزندگی‌نامهٔ معروف به دوران کودکی ژان پل سارتر پرداخته است. این کتاب به‌شکلی گسترده با کتاب «اعترافات» نوشتهٔ «ژان ژاک روسو» مقایسه شده است. کتاب واژه‌ها که در ۵۹سالگیِ سارتر به رشتهٔ تحریر درآمد، شاهکاری از «خودتحلیل‌گری» است. فیلسوف، رمان‌نویس و نمایشنامه‌نویس شهیر فرانسوی در این کتاب، همان صداقت و بینش خردمندانه‌ای را که در سایر آثارش به چشم می‌خورد، برای توصیف کودکی خود به کار گرفته است. او که در خانواده‌ای مهربان و کتاب‌دوست به دنیا آمد و تحت‌حمایت مادر و پدربزرگ و مادربزرگش رشد کرد، کودکی‌ای را گذراند که می‌توان آن را یک رابطهٔ عاشقانهٔ بلندمدت با کلمات و کتاب‌ها دانست. کتاب حاضر افزون بر شرح سال‌های ابتدایی زندگی ژان پل سارتر، به کاوش و ارزیابی فواید کلی کتاب و زبان در زندگی نوع بشر پرداخته است.

بخش نخست کتاب واژه ها «خواندن» و بخش آخر آن «نوشتن» نام دارد.

خواندن کتاب واژه ها را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

خواندن این کتاب را به دوستداران مطالعه پیرامون کتاب و زبان پیشنهاد می‌کنیم.

درباره ژان پل سارتر

ژان پل سارتر در سال ۱۹۸۰ به دنیا آمد. او فیلسوف، فعال اجتماعی و نویسنده‌ای فرانسوی و نیز همسر «سیمون دوبوار» بود. سارتر به آزادی بنیادی انسان و اینکه «انسان، محکوم به آزادی است» باور داشت. به‌طور کلی، ۲ دوره در زندگی حرفه‌ای سارتر وجود دارد؛ نخستین دوره، دورهٔ پس از نوشتن اثر معروفش «هستی و نیستی» و دومین دوره، پس از نگارش رمان «تهوع» است. در دومین دورهٔ حرفه‌ای زندگی‌اش، سارتر به‌عنوان روشن‌فکری فعال از نظر سیاسی شناخته شد. او از طرفداران کمونیسم بود؛ هرچند هرگز به‌طور رسمی به عضویت حزب کمونیست فرانسه درنیامد. سارتر بیشتر عمرش را صرف تطبیق ایده‌های اگزیستانسیالیستی‌اش کرد. او معتقد بود که انسان باید خودش سرنوشتش را تعیین کند؛ همچنین مطابق با اصول کمونیسم، باور داشت که نیروهای اقتصادی - اجتماعی جامعه که از کنترل انسان خارج هستند، نقشی حیاتی در تعیین مسیر زندگی اشخاص دارند.

سارتر، در سال ۱۹۶۴، جایزهٔ ادبی نوبل را برنده شد، ولی از پذیرفتن این جایزه پرهیز و خودداری کرد. او در نامه‌ای که به آکادمی نوبل نوشت، توضیح داد که نمی‌تواند جایزه را بپذیرد و نمی‌خواهد که هرگز نامش در فهرست دریافت‌کنندگان آن جایزه قرار گیرد. این فیلسوف فرانسوی، به‌عنوان یک نویسنده نمی‌خواست نامش با سازمانی مرتبط گردد. بعضی از فیلسوفان معتقد هستند که سارتر در کارهایش مفاهیم متناقضی را در کنار هم قرار داده است. او از سال ۱۹۷۳ به بعد، تقریباً تمامی قدرت بینایی خود را از دست داد و دیگر قادر به نوشتن نبود؛ بااین‌همه کوشید با انجام مصاحبه‌ها، دیدارها و حضور در مراسم‌ها کماکان چهره‌ای فعال و اجتماعی از خود نشان دهد. او در جایی از مبارزۀ مردم ایران علیه محمدرضاشاه پهلوی و آزادی زندانیان سیاسی و همچنین مبارزۀ مردم شیلی علیه دیکتاتوری آگوستو پینوشه طرفداری کرد.

بخشی از آثار مهم سارتر عبارتند از:

رمان «تهوع» (یا «غثیان»)، «زنده باد چگوارا»، «دیوار» (مجموعه داستان)، «هستی و نیستی» (رساله فلسفی)، «خروج ممنوع» (نمایش‌نامه)، «مرده‌های بی‌کفن‌و‌دفن» (نمایش‌نامه)، «روسپی بزرگوار» (نمایش‌نامه)، «گوشه‌نشینان آلتونا» (نمایش‌نامه)، «مگس ها» (نمایش‌نامه)، «راه‌های آزادی»، «نقد عقل دیالکتیکی» (رساله فلسفی)، «اگزیستانسیالیسم و اصالت بشر» (رساله فلسفی)، «ادبیات چیست؟» (رساله ادبی - فلسفی)، «اندیشه‌هایی دربارهٔ مسئلهٔ یهود» (رساله)، «چرخ‌دنده» (فیلم‌نامه) و کتاب «واژه‌ها».

ژان پل سارتر در سال ۱۹۰۵ درگذشت.

بخشی از کتاب واژه ها

«دو نوع زندگی داشتم که هردو هم دروغین و ساختگی بودند: میان مردم، به‌عنوان نوهٔ شارل شوایتزر بلندآوازه، دروغ‌پرداز و گزافه‌گو بودم، زمانی که تنها می‌ماندم، در ترش‌رویی و بداخلاقی‌ای خیالی فرومی‌رفتم. افتخار و شهرت دروغینم را به‌آسانی تبدیل به گمنامی‌ای ساختگی می‌کردم. از این نقش به آن نقش رفتن برایم هیچ اشکالی نداشت؛ در لحظه‌ای که می‌خواستم چکمهٔ اسرارآمیزم را به‌پا کنم، کلید در قفل می‌چرخید، دست‌های مادرم نا گهان فلج شده و روی شستی‌های پیانو بی‌حرکت می‌ماندند، من بی‌درنگ خط‌کش پدربزرگ را در کتابخانه می‌گذاشتم و می‌دویدم و خودم را درآغوش پدربزرگم می‌انداختم، سپس صندلی راحتی‌اش را به جلو هُل می‌دادم، دمپایی‌های آستر پوست‌دارش را می‌آوردم و جلو پاهایش می‌گذاشتم و ضمن نام‌بردن از دانشجویانش می‌پرسیدم امروز را چگونه گذرانده است، رؤیاهایم هراندازه هم ژرف می‌بودند، هرگز با این خطر روبه‌رو نمی‌شدم که در آن‌ها غرق شوم. بااین‌همه، در معرض تهدید بودم؛ حقیقت وجودم امکان داشت برای همیشه در تناوب دروغ‌هایم باقی بماند.»